جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

عزاداری به معنی انجام رفتارهای خاصی در سوگ افراد است. بررسی سیرة اهل بیت در این زمینه ضروری است و این نوشته بر مبنای تحلیل رفتارها و سخنان اهل بیت تنظیم شده است. رفتار اعراب جاهلی در عزاداری از قبیل اعلام مرگ همراه با بر زبان آوردن نام و شرح اوصاف متوّفی، گریستن، شیون، جزع و فزع و نوحه گری به صورت کاملاً رسمی رایج بوده است. اجیر کردن زنان نوحه گر و مبالغه در بر شمردن مناقب متوفّی نیز انجام می شده است. رفتارهای رایج در سوگواری شامل خبر مرگ، اندوه، گریستن، دعا، استرجاع، طلب آمرزش، بیان خوبیهای متوفّی، شیون و بیتابی، سیلی به چهره زدن، گریبان دریدن، موی تراشیدن، خاکستر و خاک بر سر ریختن، تسلیت گفتن، دشنام و شکوه از روزگار، نوحه گری تصنعی، و مرثیه سرائی، به ترتیب بیان شده ، گزارشهای تاریخی و شواهد حدیثی مربوط متوفّی و بیان خوبیهای او در سیرة اهل البیت بصورت طبیعی و غیر رسمی وجود داشته و بقیة رفتارها نهی شده است. این نهی گاه صریح و گاه تلویحی بوده است. در مورد رفتارهای رایج در عزاداری بعد از دورة غیبت، و نحوة عزاداری برای علما و بزرگان دین هیچ گونه مراسم خاصی مرسوم نبوده است. اما در آیینهای عزاداری در دورة آل بویه. ماتم و سوگواری عاشورا شامل گریة رسمی، حرکت دسته جمعی، نوحه گری و مرثیه سرائی، به فرمان معزالدوله، در عاشورای هر سال رسماً انجام می شده است.