جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این رساله که حاصل کاوش و مطالعه کتاب ها و سخنان حضرت امام خمینی(قدس سره)جهت ارائه و تبیین اندیشه های علوم قرآنی او است، در قالب نه فصل، دیدگاه های آن بزرگوار را در زمینه مقاصد و مطالب قرآن، پدیده وحی، نزول قرآن، اعجاز قرآن، مصونیت قرآن از تحریف، قرائات و تواتر قرائات، آداب تلاوت قرآن، تفسیر و شروط مفسّر، شیوه تفسیرو زبان قرآن ارائه می دهد.به عقیده حضرت امام، قرآن، فراتر از وجود لفظی، حقیقتی بس متعالی دارد، و مربوط به شؤون ذات حضرت احادیث و از حقایق علمیّه ذاتیه است. این حقیقت متعالی دارای اهداف و آرمان های متعدّدی در طول یک دیگر است که در رأس مخروط آن، نشر معرفت خداوند و تعمیق آن در جامعه و افراد انسانی قرار دارد. در اندیشه حضرت امام(قدس سره)، وحی، مقوله ای غیرقابل درک و فهم است; امّا می توان آن را تجربه کرد و به آن، شناخت شهودی یافت; اگر چه افراد بسیار نادری به این معرفت نائل می شوند. نگرش و تبیین امام از مقوله «روحی»، رویکردی عرفانی است و آن را نوعی مکاشفه می داند.حضرت امام(رحمه الله) ضمن این که دو نوع نزول (دفعی و تدریجی) برای قرآن قائل است، برای آن مراتب متعدّدی را ذکر و تبیین می کند و مضمون حدیث «سبعة احرف» را به همین مراتب هفتگانه اشاره می داند.وی ابعاد گوناگون و متعدّد اعجاز قرآن را یادآور می شود; امّا بر بعد عرفانی قرآن تاکید می کند. امام عقیده دارد که اعجاز بزرگ قرآن، اعجاز عرفانی آن است که فوق همه اعجازها قرار دارد.از دیدگاه وی، قرآن همان گونه که بر پیامبر عظیم الشّأن اسلام نازل شده، به دست ما رسیده است و در آن، هیچ گونه تحریفی (اعمّ از زیاده و نقیصه) صورت نگرفته است.به عقیده امام، اختلاف قرائات، از استنباط و اجتهاد خود قرّا ناشی می شود و قرائات گوناگون، از سنخ خبر نیستند; بدین سبب، تواتر آن ها به شدّت موهون است. او فقط یک قرائت را صحیح، اصیل و حجّت می داند و آن قرائتی است که نزد همه مسلمانان مقبول است و همگی به آن نحو تلاوت می کنند.