جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

حریم خصوصی در لغت به معنای هر امر شخصی و اختصاصی است که دیگران از دسترسی، افشا و انتشار آن منع شده¬اند. این واژه در اصطلاح علومی مانند: حقوق، اخلاق و روان¬شناسی کاربرد فراوان داشته و به گفته صاحب¬نظران ارائه تعریف واحدی از آن دشوار می¬باشد. اما می¬توان گفت که معنای آن حقی است که افراد، بر اساس آن می¬توانند تعیین کنند که دیگران تا چه اندازه می¬توانند اطلاعاتی درباره آنان داشته باشند. برای شناسایی مصادیق حریم خصوصی دو ضابطه به عنوان «ضابطه نوعی» و «ضابطه شخصی» وجود دارد. در ضابطه نوعی به عرف و فکر غالب انسان¬ها مراجعه می¬شود، ولی در ضابطه شخصی، خود شخص تعیین کننده محدوده و مصداق حریم خصوصی می¬باشد. منازل، اماکن خصوصی، جسم افراد، اطلاعات شخصی و ارتباطات خصوصی از مهمترین مصادیق حریم خصوصی می¬باشد. ورود بدون اجازه، بازرسی-های بدنی، شنود انواع مکالمات، افشا و دسترسی به اطلاعات شخصی و تفتیش در باورهای دیگران از مهم-ترین مصادیق نقض حریم خصوصی است. واژه حریم خصوصی هر چند به صورت صریح در آیات و روایات مطرح نشده است، ولی مباحث مربوط به آن، هم موضوع برخی از آیات بوده و هم در روایات فراوانی بدان پرداخت شده است. حریم خصوصی در آیاتی چند موضوع سخن قرار گرفته که مهم¬ترین آن¬ها آیه 12 سوره حجرات و آیات 27 و 28 سوره نور می¬باشد. نگارنده با مراجعه به کتب تفسیری معتبر شیعه و سنی و با لحاظ ترتیب تاریخ نگارش آن به مقایسه و تحلیل تطبیقی آن¬ها پرداخت کرده است. حریم خصوصی موضوع روایات فراوانی نیز واقع شده است. در این روایات معصومین علیهم السلام به مصادیق نقض حریم خصوصی اشاره فرموده و شدیـدا ارتکـاب آن¬ها را نـهی کرده¬اند. مـصـادیقی چـون: 1. تجسس و تفتیش، 2. ورود به منازل بدون اجازه، 3. استراق بصر، 4. استراق سمع، 5. سوء ظن، 6. نمیمه و غیبت، 7. اشاعه فحشا و هتک ستر و 8. خیانت در امانت، موضوع روایات مزبور می¬باشد. حریم خصوصی در ابعاد مختلفی قابل بررسی است. از میان قلمروهای فراوان آن، نویسنده به شش قلمرو مهم و کاربردی ذیل بسنده کرده است: 1. حریم کالبدی و بدنی که مهمترین نمود آن در بحث ستر عورت و روابط پزشک و بیمار جای پیگیری دارد، 2. حریم روان-شناختی و محرمانه ماندن روحیات درونی انسان¬ها، 3. حریم شغلی و مخفی ماندن اطلاعات مربوط به شغل و درآمد افراد، 4. حریم منزل مسکونی در ابعاد بصری، س

قبل از ظهور اسلام، سرزمین حجاز از داشتن حکومت و مدیریت اجتماعی محروم بود. واضح است که همان مردم بدوی و جامعه ابتدایی و امّی، پس از ظهور اسلام گام در مسیر تعالی و تکامل نهاد تا آنجا که به تمّدنی نیرومند تر و شکوفاتر از سایر جوامع و به دانش و فرهنگی غنی و جامع‏الاطراف دست یافت. اسلام به عنوان یک باور و اندیشه و ارزش،از مرزهای عرب گذشت و دژهای تمدن فرسوده ساسانی را تسخیر کرد و به ده‏ها سرزمین و قلمرو دیگر نفوذ کرد و امروزه نیز یکی از درخشان‏ترین ادیان جهان به شمار می‏آید که بخش عظیمی از جغرافیای انسانی و طبیعی زمین را در بر گرفته است. گذشته از مستشرقان،طیف‏ها و گروههای دیگری نیز تلاش می‏کنند تا حضور اسلام را در سرزمین‏های غیر عرب ناشی از غلبه‏ی نظامی و به حکم اجبار قدرت‏های سیاسی عرب در روزگار گذشته معرفی کنند و می‏کوشند تا هر گونه ارزش حقیقی و محتوایی برنامه‏ها و پیامهای اسلام و تاثیر آنها در گسترش شریعت محمدی‏(ص) و استقبال ملتها از آئین توحیدی را انکار کنند عده‏ای برای مخدوش نمودن اندیشه‏ی شیعی و اصالت تشیع که مولود طبیعی اسلام‏ است، تلاش کرده‏اند تا گرایش ایرانیان را به اندیشه‏ی شیعه گرایی، نوعی حرکت سیاسی و انشعاب متکی بر حس ناسیونالیستی معرفی کنند و هویت فرهنگی و ارزش دینی و الهی آن را مورد تردید قرار دهند. در این پژوهش با توجه به منابع اصیل اثبات می‏شود همان عواملی که سبب شد ایرانیان اسلام را بپذیرند همانها نیز سبب شد به علی (ع) و خاندان رسالت علاقه‏مند شوند و سرانجام شیعه و پیرو اهل بیت باشند و این به خاطر شناخت راستین و بی‏واسطه اسلام یعنی قرآن و سنت و آشنایی آنان با مفهوم سیاسی و دینی حقانیت اهل بیت پیغمبر(ص) بود.

کم کاری رفتاری غیر اخلاقی و رایج در برخی از محیطهای کسب و کار است که مانع توسعه و پیشرفت سازمانها می شود. کنترل و مهار این معضل موجب افزایش کارآیی و اثر بخشی است. کم کاری را از جنبه های مختلفی می توان بررسی کرد. این نوشتار با رویکرد تحلیلی و با استفاده از آیات و روایات معصومین (علیهم السلام) و تأمل در نتایج تحقیقات تجربی بصورت مبسوط به تحلیل مفهومی بررسی مفاهیم و مرتبط و علل و عوامل گسترش کم کاری در محیط کسب و کار می پردازد. زمانی که مفهوم شناسی شود استقصاء کامل آن بسیار آسان می گردد و تصور روشن و واضح از کم کاری بدست می آید . با توجه به ابعاد کم کاری ، مفهوم آن دامنه بسیار گسترده دارد و شامل کوتاهی در تمام فعالیتهای انسان اعم از فعالیتهای فردی و شغلی است. در حقیقت کم کاری عبارتست از کوتاهی( کمی، کیفی) از وظایف (اخلاقی، حقوقی، بین المللی) مورد انتظار ذی نفعان در موعدهای مقرر و موقعیتهای لازم و ضروری بطوری که میزان فعالیت کمتر از اندازه ، لازم و استاندارد باشد و موجب کاهش بهره وری گردد. از عوامل بسیار مهم در پیدایش و گسترش کم کاری فقدان ایمان، خودشناسی، خودمحاسبه گری است. در نتیجه ایمان ، خودشناسی ، خودمحاسبه گری هر کدام از عواملی هستند که موجب افزایش عملکرد می شود. شناخت این عوامل توسط فرد و سازمان موجب دوری از کم کاری در محیط کسب و کار خواهد شد. بدین منظور برای شناخت هر عامل به پرسش از معنای لغوی، چیستی و آثار مثبت این عوامل از جنبه های مختلف دینی و روان شناسی پرداخته شده است.