جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

خداوند متعال قرآن را برای هدایت و تربیت خلق نازل فرموده است. تا بشر با بهره گیری از آن در مسیر حق و کمال گام بردارد و خود را به صفات انسانی آراسته گرداند. در قرآن کریم آیات فراوانی هست که گفتگوی میان خداوند متعال و انبیاء را بیان می کند. دقت و تدبر در این آیات با دید اخلاقی و تربیتی، نشان دهنده ادب انبیاء در برابر خداوند سبحان است. موارد متعددی از آداب و نکات تربیتی در اخلال گفتگوی انبیاء با خداوند متعال وجود دارد از جمله: تمسک به ربوبیت به کار بردن اسمای حسنی متناسب با محتوای گفتگو، حقیر دیدن اعمال خود در حضور خدا، منزه دانستن خداوند از هر چیزی که سزاوار مقام ربوبی نیست، اعتراف به مملوک بودن و خود را در جایگاه ذلت قرار دادن. در این میان شاخص ترین آنها عبارتند از: توحید محض، اخلاص در بندگی، عبودیت ، توکل بر خدا و تکیه نداشتن بر اعمال خود، تسلیم محض خدا بودن در همه حال و در خواست معرفتی عمیق تر. همچنین در این تحقیق نوع خطابات خداوند به انبیاء مورد بررسی قرار گرفته است. بررسیها نشان می دهد خداوند متعال از نظر ادب محاوره حرمتی خاص برای پیامبر اعظم در نظر گرفته است. او انبیاء پیشین را تنها با نام ایشان مورد خطاب قرار داده است ولی از رسول خدا با القاب تجلیل آمیز مانند (یا ایها النبی) و (یا ایها الرسول) یاد کرده است این نوع خطاب علاوه بر اینکه تاکیدی بر حقانیت نبوت و رسالت پیامبر است، مقام خاص پیامبر را در پیشگاه خدا نشان می دهد و به نوعی تعلیم و تادیب بندگان است که آن حضرت را با خطابهای احترام آمیز مورد خطاب قرار دهند.