جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

علم اسماء و صفات الهی از جمله علوم غامض و پر اهمیت دردر الهیات می باشد که در مراحل اولیه تبیین و تفسیر آن توسط حضرت علی(ع) به بهترین و کاملترین وجه انجام گرفته و در کتاب شریف نهج البلاغه گردآوری شده است. هدف از بحث در این مسئله شناخت صحیح اسماء و صفات الهی و حد دستیابی انسان به این معرفت است که منجر به درک بهتری از باری تعالی می گردد. برای رسیدن به این هدف ابتدا به طرح، نقد و بررسی دیدگاههای مختلف پرداخته و در پایان، دیدگاه حضرت علی(ع) به عنوان دیدگاه مقبول و برتر معرفی شده است. در این رساله از منابع معتبر و اصلی استفاده شده که شامل کتب: لغت، تفسیر، حدیث، شروح نهج البلاغه و کتابهای کلامی، فلسفی، عرفانی می باشد. نتایجی که بر این بحث مترتب است عبارتند از: 1 اسم و صفت هر دو علامت و نشانه ای بر وجود خدا هستند، ولی صفت در نشانه بودنش بر وجود کلامی در خداوند نیز اشاره شده دارد. 2 صفاتی که دلالت بر تنبیه و تجسیم دارند، تأویل برده می شوند. 3 رابطه میان صفات خالق با مخلوق، اشتراک معنوی با تشکیک در مراتب می باشد. 4 عدم دسترسی عقول به کنه صفات الهی به علت عینیت صفات با ذات نا محدود است.