جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پیدایش تشیع، پیدایش به معنای سرمنشأ و واژة تشیع به معنای پیروی و یاری کردن است. تشیع در اصطلاح، یعنی: اعتقاد به مقدم بودن حضرت علی ( علیه السلام) بر دیگران در مسألة خلافت. فرضیه اصلی این کار تحقیقی، اثبات این مسأله است که شیعه توسط شخص پیامبر اکرم ( ص) به جامعه اسلامی معرفی شده است. فرضیه فرعی نیز، اثبات نادرست بودن نظریاتی است که پیدایش تشیع را به ایرانیان و یا عبدالله بن سبا نسبت به دهند. نتیجه نهایی که در این کار تحقیقی حاصل شد اثبات فرضیات موجود و پاسخ به سؤالات مهم در این زمنیه بود. این سؤالات عبارتند از: اولین بار چه کسی از تشیع سخن گفت؟ چگونه وصایت و جانشینی علی ( علیه السلام)، رهبر تشیع اثبات می گردد؟ سقیفه کجاست و در آن جا چه اتفاقاتی روی داد؟ پس از ماجرای سقیفه، یاران نزدیک پیغمبر مانند ابوذر، سلمان و عمار چه کردند؟ تشیع در چه زمانی علنی شد؟ پاسخ این سؤالات به طور مختصر چنین است؛ اولین بار، پیغمبر از علی و شیعیانش سخن گفت. در این راستا به احادیثی که توسط پیغمبر دربارة علی و شیعیانش بیان شده، به طور مختصر پرداخته شده است و از آنجا که اثبات وصایت علی ( علیه السلام) نیز مسأله ای ضروری است، در ادامه به چند آیه و حدیث مهم که این مطلب را اثبات می کند پرداخته شده است. سقیفه، مکانی است که در روز فوت پیغمبر اکرم، جماعتی در آن گرد آمدند و خودسرانه با ابوبکر به عنوان خلیفه بیعت کردند. شبهات اصلی درباره پیدایش تشیع عبارتند از: 1)پیدایش تشیع توسط عبدالله بن سبا. 2)شکل گیری تشیع توسط ایرانیان. بی پایه بودن این دو نظریه با مراجعه به تاریخ و کتب حدیث اثبات می شود، لکن شبهه اول با وسعت بیشتری مورد تحلیل قرار گرفته، چراکه این نظریه توسط بسیاری از دانشمندان مخالف شیعه مورد قبول قرار گرفته و در مبحث پیدایش تشیع بدان تکیه می شود. نهایتاً مقام چند تن از عزیزان پیغمبر معرفی شده؛ فاطمه ( علیها السلام) دختر بزرگوار آن حضرت و چند تن از یاران نزدیک پیغمبر مانند سلمان، ابوذر و عمار. تا با بررسی سخنان ایشان پس از ماجرای غصب خلافت. از طرفی مشخص شود که تشیع در چه زمانی علنی شد و از طرف دیگر اولین پرچم داران تشیع معرفی گردند. در این کار تحقیقی از روش کتابخانه ای استفاده شده است چرا که موضوع تاریخی تحقیق چنین ایجاب می کرد و با توجه به امکانات موجود تلاش شده تا از تمام منابع در دسترس استفاده گردد.