جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این تحقیق، با توجّه به اهمیت روش در تحقّق اهداف مبلّغان، به بررسی شیوه های دعوت انبیای اولوالعزم در قرآن پرداخته است. در این زمینه، به روش الگویی که مؤثّرترین شیوه دعوت است، اشاره کرده. در این جهت از روش های تحوّل شناختی و تحوّل عاطفی یاد می شود و این روش ها شیوه های مرتبط به هم در تبلیغ گفتاری قلمداد می شوند. درباره کسانی که هیچ یک از راه های مورد بحث مؤثّر واقع نشود، روش های برخورد قهرآمیز پیشنهاد می شود. برخی از نتایج حاصله از این تحقیق عبارتند از:1. دستیابی به شیوه های مشترکی که همه انبیا از آن استفاده کرده اند و در حقیقت سیره آن ها، جامعه انسانی را به گذشته و آینده مستمر متّصل ساخته است; 2. تحوّل عاطفی در کنار تحوّل شناختی، نشان دهنده اصل جذب و تقدّم آن بر دفع است و تا زمانی که جذب افراد جامعه و امید به نجات آنان مطرح بوده، روش قهر و برخورد، اعمال نشده است; 3. همه درخواست ها از انبیا، با پاسخ مثبت همراه نبوده اند و ملاک پاسخگویی آن ها، به نوع درخواست مردم مربوط بوده است; 4. تأثیرپذیری افراد از تهدید و انذار، بیش از وعده و بشارت است; بدین سبب تکیه انبیا بر انذار بیش تر است; 5. روابط خویشاوندی یا دوستی، سبب هیچ اولویتی نبوده است; 6. هیچ یک از پیامبران در مسائل اساسی تبلیغ، اهل مسامحه و سازش نبوده اند; 7. انبیا برای رساندن مردم به نتیجه مطلوب، از برهان های گوناگونی استفاده می کردند; ولی هیچ گاه از ادلّه عوامانه و سخنان غیر منطقی برای اقناع مردم بهره نمی جستند.