جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

انسان هنگام تولد دارای فطرت پاک و خالی از هر گونه گناه می باشد. اما از آن جایی که گرایش طبیعی به هوا و هوس و در نتیجه به گناه دارد، خداوند متعال ترک گناه و رهایی از آن را به گونه ای آیین مند قرار داده تا انسان را در بند عقده ی گناه رها نکرده باشد. از همین رو اسلام،آدمی را خواه در قالب فرد باشد، خواه در قالب جامعه، در برابر مسئولیت های آینده اش می نهد و پیامدهایی را برای او روشن می کند که در نتیجه ی گناه رفتاری به عنوان فرد یا جامعه در دنیا یا آخرت برای او تحقق می یابد. گناه، در روایات اسلامی اصطلاحاتی متفاوت به کار رفته که هر کدام نشان دهنده ی قبح و زشتی باطنی گناه می باشد. برای آن که بتوانیم ریشه های گناه را در خود و جامعه از بین ببریم لازم است گام نخست زمینه های پیدایش گناه شناسایی بشود که از جمله عمده ترین این موارد عبارتند از: فرهنگ و تربیت نا مناسب در جامعه و خانواده، زمینه های اقتصادی و غیره که هر کدام به نوبه ی خود زمینه ساز گناه و عامل انحراف و تباهی انسان می شود؛ و در گام بعد انسان باید به تدبر در آثار و نتایج گناه بپردازد و از مکافات عمل آگاه شود که گاه انسان را تا سر منزل کفر و انحطاط می کشاند و باعث قساوت قلب و در نهایت حبوط به درکات سفلی را در پی خواهد داشت. پس لازم است انسان گناه را به عنوان آفتی برای جسم و روح تلقی کرده و با تمسک به قرآن و عترت درصدد ریشه کنی آن برآید.