جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

حب دنیا از نظر لغوی به معنی دوستی و علاقه به دنیاست. ودنیا نیز به این عالم ومظاهر آن از قبیل مال و ثروت، فرزند، جاه ومقام و ..... و نیز لذائذی که از اینها حاصل می شود اطلاق می شود. در متون دینی ازحب دنیا مذمت فراوانی گردیده است و آن را ریشه همه خطاها و مفاسد معرفی نموده اند؛ بعضی مذمت وارد شده در روایات را به خود دنیا متوجه می دانند اما، با توجه به اینکه روایات و آیات از دنیا به عنوان فضل خداوند، رحمت خداوند، طیبات و .... نام برده شده این نظر ناصواب به نظر می آید. بعضی نیز مذمت وارده را متوجه علاقه به دنیا نموده اند نه خود دنیا؛ اما این عقیده نیز با توجه به فطری بودن علائق و نیز حکمت دار بودن آنها خطا به نظر می رسد. با مروری بر آیات و روایات به این نتیجه می رسیم که آنچه مورد مذمت واقع گردیده سرگرم شدن به دنیا و قانع شدن و هدف و کمال مطلوب قرار دادن آن است، نه صرف علاقمندی به آن. حب دنیا می تواند آثار فراوانی برای انسان در پی داشته باشد چرا که از طرفی با سرگرم شدن به آن انسان را از آخرت و انجام اعمال صالح باز می دارد و از طرف دیگر با توجه به بعد سیری ناپذیر بودن انسان، هر چه بیشتر به سوی لذائذ مادی ونفسانی برود قانع نمی گردد بلکه عطش و میل او بسوی لذات و تمتعات نفسانی بیشتر می گردد و احیاناً مبتلا به انواع گناهان و معاصی نیز خواهد گردید. در نتیجه در آخرت با دست خالی ازحسنات وگناهان فراوان در پیشگاه الهی حاضر خواهد شد که خساراتی عظیم خواهد بود. همچنین با توجه به افزایش جاه طلبی و ریاست خواهی در انسان و بوجود آمدن کشمکش ها و درگیریها و صرف امکانات فراوان جامعه برای این منظور، اجتماع نیز از لحاظ پیشرفت علمی و اقتصادی متحمل ضرر و زیان خواهد گردید و اگر مبلغان دینی شیفته دنیا گردیدند، دین نیز دچار انحطاط خواهد شد چرا که آنجا که دنیاشان در خطر قرار گیرد نمی توانند از دین دفاع نمایند.