جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آزمایش و امتحان الهی در نهج البلاغه به عنوان سنتی عام و استثنا ناپذیر در جهان هستی است که ذات اقدس اله برای حکمتی متعالی آن را در صحنه ی هستی قرار داده است. از دیدگاه نهج البلاغه دایره ی شمول این سنت آن قدر گسترده است که حتی فرشتگان و جن را نیز در بر می گیرد. انبیای الهی و اوصیای ایشان هم نه تنها از این قانون خداوندی مستثنی نیستند، بلکه ابتلا و امتحان آنان به مراتب سخت تر از دیگران است. دیدگاه امام علی (ع) در نهج البلاغه درباره ی معنای ابتلا و امتحان الهی مبین این امر است که خداوند، بندگان خود را در کوره ی بلایا زیرو رومی کند تا زر ناب وجود آنان ظهور و بروز پیدا کند و به کمال شایسته ی خود برسند. وسائل ابتلا و امتحان الهی در نهج البلاغه عبارتند از مال، فرزند، همسر و فتنه های اجتماعی و نعمت و نقمت و دنیا. امام علی (ع) هدف خداوند از ابتلا و امتحان را، رشد و شکوفائی استعداد ها ارزیابی اعمال بندگان، استحقاق پاداش و کیفر، جداسازی صفوف مومنان از غیر ایشان، پاک شدن از آلودگی ها، اصلاح درون و رساندن انسان به کمال و سعادت همیشگی می داند. از دیدگاه امام علی این امتحان نتایج ارزشمندی به همراه دارد که از جمله ی این نتایج می توان به توبه و بازگشت انسان به سوی خدا، رضا به قضای الهی و بیداری انسان اشاره کرد. کلیدواژه ها: آزمایش الهی، ابتلا، امتحان، فتنه، عمومیت آزمایش، ضرورت آزمایش، انواع آزمایش، استدراج، فلسفه ی آزمایش، زمینه ی آزمایش، نتیجه ی آزمایش.