جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اباحه در لغت به معنی اجازه است.اباحه اصطلاحی است که معمولا بر تعالیم یا افعال سهل انگارانه ی اخلاقی واجتماعی شرعی بخصوص به گونه ای که از سوی برخی از فرقه های متصوفه بیان شده اطلاق می گردد. صوفیان اولیه درمراعات آداب مذهبی استوار وسخت پای بند اصول اخلاقی بودند ولی از زمانی که حیات معنوی مسلمین بیشتر در مسیر اندیشه های صوفیانه جریان پیدا کرد تفکرات اباحی نیز در آن به وجود آمد. اباحه گری صوفیان از تجربه عارفانه ومکاشفه سرجشمه می گرفت که درآن تاثر پذیری اخلاقی وباطنی انجام دادن دستورات ظاهری شرع را بی دلیل نشان می داد.ظاهر بعضی از آداب صوفیه با شریعت مباینت داشت از جمله موسیقی ورقص وحتی استعمال مواد مخدر یا نظر در روی زیبا رخان. اما شریعتمداران صوفی مسلک با هرکس که نوعی از اباحه را تجویز می کردمخالفت وبه او حمله می کردند. در این پایان نامه اباحه گری صوفیانه از آغاز تا قرن هفتم هجری با توجه به موارد یاد شده مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفته است.