جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نظریه ی ارجاع مستقیم در مورد برخی مسائل معنی شناختی، از جمله ی مسأله ارجاع به لاوجود و مسأله ی جایگزینی اسامی خاص هم-مرجع در جمله های نگرش گزاره ای با مشکل مواجه می شود؛ زیرا تنها چیزی که در این نظریه معنی یک عبارت را تشکیل می دهد مصداق مرتبط با آن است. در این مقاله، سعی بر آن است که با تکیه بر آنچه “مصداق گفتمانی” نامیده می شود؛ به دو پرسش اساسی در این زمینه پاسخ داده شود: الف) چرا جایگزینی دو عبارت هم-مرجع در یک جمله ی نگرش گزاره ای ارز صدق جمله را تغییر می دهد؟ ب) چگونه می توان به مایت هایی در متن ارجاع داد که به مصداقی واقعی در جهان خارج ارتباط نمی یابند؟ در پاسخ، گفته می شود که آنچه مرجع عبارات را تشکیل می دهد، مصداق های گفتمانی مرتبط با یک یا چند مصداق واقعی متشکل یا یک مصداق انتزاعی غیرمتشکل است. در واقع، ارجاع پدیده ای پویا و چند سطحی است که زبان و جهان توأماً در آن دخیل اند.