جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

از ابتدای تاریخ فلسفه مسأله رابطه نفس و بدن در دیدگاههای مختلف فلسفی مطرح بوده و تحریرهای مختلفی بنا بر مکاتب مختلف را به دنبال داشته است. نظر به اینکه این موضوع در فلسفه جدید نیز مورد بحث بوده ، ما تنها به بررسی نظرات عقل گرایانی همچون دکارت ، مالبرانش ، اسپینوزا ، لایب نیتس می پردازیم . همچنان بعد از بررسی این موضوع متوجه می شویم که این مسأله برای فیلسوفانی که به نحو و آلیستی می اندیشند،به عنوان معضل باقی مانده است وکسانی که بین نفس وبدن تباینی قائل نیستند، این مشکل راندارند. همچون ملاصدرا که وحدت وجودی است. مسأله ثنویت جسم و نفس که با افلاطون آغاز و فلسفه مسیحی بیشتر به دلایل دینی آن را پرورانده است ، در فلسفه دکارت به حد کمال می رسد . همین مسأله باعث شد ، فیلسوفان بزرگ بعد از دکارت یعنی مالبرانش ، اسپینوزا ، لایب نیتس در برابر مسأله نفس و بدن قرار گیرند و هر کدام سعی کرده اند به نحوی این مسأله را حل کنند. دکارت سعی کرد رابطه نفس و بدن را با غدة صنوبری توجیه کند بدین سان که غده صنوبری باعث می شود ادراکات در وجدان ظاهر شوند و تصمیم ارادی باعث حرکت غدة صنوبری می شود. مالبرانش رابطه بین نفس و بدن را با علل موقعی جل کرد و معتقد بود که خدا علت حقیقی است و از هر چیز جز خدا نفی اثر و تأثیر کرد. اسپینوزا معتقد بود که در عالم تنها یک جوهر وجود دارد و همان خداست ، فکر و بعد دو صفت این جوهر یگانه هستند که بنا بر فلسفه وحدت گرای او امور نفسانی و جسمانی دو جنبه جوهر یگانه اند که از دو وجه ظهور یافته اند و میان نوعه موازنه و مقارنه برقرار است ، بدین نحو که برابر با هر حالتی از بعد حالتی از فکر وجود دارد. لایب نیتس هم برای تبیین مسأله نفس و بدن فرضیه تطابق منادها که قاعده هماهنگی پیشین بنیاد است را مطرح کرده است. باتوجه به این که هر هرکدام از دکارتیان راه حلی برای این مسأله مطرح کرده اند ولی هرکدام به نحوی مورد نقد واقع شده اند . اما این مسأله همچون برای تحقیق باز و در مکاتب مختلف فلسفی قابل بررسی است.