جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

روابط ایران با اتحادیه اروپا همواره از فرازوفرودهای بسیاری برخوردار بوده است. در مقطعی، نگاه ایران به اروپا به مثابه بازیگری جایگزین در برابر ایالات متحده امریکا بود. ایران تلاش می کرد تا از ظرفیت های سیاسی و اقتصادی اروپا بهره برداری نماید، اما نهایتا بروز یک سری تحولات، مانع از تحقق این اهداف و نزدیکی دو بازیگر شد. نوشتار حاضر تلاش دارد تا ضمن تبیین روند تحولات فی مابین ایران و اتحادیه اروپا، موانع و عوامل آسیب زننده به مناسبات دو طرف را مورد شناسایی و تحلیل قرار داده و در نهایت راهکارهایی را برای بهبود سطح روابط پیشنهاد نماید.اصل مقاله بصورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.

جزایر مصنوعی به سازه هایی اطلاق می گردد که در کنار سواحل کشورها در منطقه دریای سرزمینی، منطقه ویژه اقتصادی و یا حتی دریای آزاد توسط نوع بشر ساخته می شود و حق ساخت و ساز آن از منظر کنوانسیون های حقوق بین الملل اقدامی قانونی می باشد. در این راستا قواعد حقوقی متعددی همچون ماده 11، 58، 60 و 82 کنوانسیون حقوق دریاها در سال 1982 به صراحت در این خصوص دستورات لازم الاجرایی را برای کشورهای علاقمند به ساخت این جزایر تصویب نموده است. در طی چند دهه گذشته کشورهای متعددی علاقمندی خود را مبنی بر ساخت این نوع از جزایر ابراز نموده و حتی اقدام به تاسیس آن نموده اند. در منطقه خلیج فارس کشور امارات متحده عربی از سال 2001 اقدام به ساخت جزایر مصنوعی متعددی نموده است، که فاز اول آن شامل سه جزیره مصنوعی به شکل نخل بوده است. همچنین فاز دوم شامل جزیره العالم می باشد که متشکل از 300 جزیره به شکل کره زمین است. این پژوهش قصد دارد در کنار بررسی و تبیین تبعات حقوقی ساخت جزایر مصنوعی، خلاء ها و سوء استفاده های احتمالی کشورها از قواعد حقوق بین الملل فعلی را بررسی کرده و سپس تبعات حقوقی و سیاسی ساخت جزایر مصنوعی کشور امارات متحده عربی بر منافع حیاتی و ضروری ایران را مورد تحلیل و بررسی قرار دهد.