جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از انواع نقد ادبی نقد اسطوره ای است که برگرفته از نظریات یونگ در زمینه ناخودآگاه جمعی است. کار منتقد اسطوره ای بررسی کهن الگوهای اثر ادبی به مثابه بازتاب های ناخودآگاه جمعی ذهن شاعر یا نویسنده در اثر ادبی است؛ کهن الگوهایی که در نهاد ناخودآگاه ذهن مردمان قوم یا جامعه یا فراتر از آن، کل بشر، ساری و جاری است. ذهن آدمی این عقاید و رفتارهای اسطوره ای را اغلب به شیوه ای نمادین در می آورد. یکی از اشکال بروز این کهن الگوها به شکل نماد، علاوه بر خواب و رویا و ...، خلاقیت های ادبی است.هفت پیکر نظامی از آثاری است که سرشار از نمادهای اسطوره ای و کاربردهای کهن الگویی است. در این مقاله سعی شده با استفاده از امکاناتی که الگوی روان شناسی یونگ در زمینه ناخودآگاه جمعی به دست داده است و نظر نورتروپ فرای در زمینه میتوس ها، حکایتی منظوم از این اثر بررسی شود تا کارکردهای نماد در این حکایت روشن شود.

در بسیاری از مکاتب ادبی چه سنتی و چه نو، زبان به عنوان یکی از مهم ترین عناصر شعر مورد بررسی ناقدان قرار گرفته و می گیرد. اهمیت زبان در نقد ادبی، در مکتب فرمالیست روس و فرزند آن ساختارگرایی، بیش از مکتب های دیگر است. پایه فکری این مکاتب بیشتر بر برجستگی متون ادبی و غرابت و دوری آن از زبان عادی و معمول است که به عنوان یکی از مهم ترین و اساسی ترین شیوه های زیباسازی اثر و نفوذ در دل مخاطب بررسی می شود. یکی از راه های برجسته سازی متون ادبی، هنجارگریزی است و یکی از راه های هنجارگریزی برای ایجاد زیبایی اثر ادبی، باستان گرایی است. از میان شاعران معاصر ایران، احمد شاملو از جمله کسانی است که یکی از اساسی ترین پایه های زبانی شعر خود را بر باستان گرایی نهاده است. از مشخصه های اصلی شعر او، توجه به متون گذشته به عنوان منبع بزرگ زبانی شعر شاملو مطرح می کنند، نثر شیوای تاریخ بیهقی است. در این مقاله سعی بر این است وجوه شباهت های شعر شاملو با تاریخ بیهقی آشکار شود و این شباهت ها با استفاده از آرای فرمالیستی و ساختارگرایی بررسی شود.

سماع، اصطلاحی است که از زمان رشد عرفان در ایران در آثار صوفیانه درباره آن سخن گفته شده است.بسیاری از عارفان متشرع یا علاقه چندانی به سماع نشان نداده‌اند و یا برای آن شرایط سختی قایل شده‌اند.در مقابل، بسیاری از عارفان نیز سماع را وسیله‌ای برای جذب واردات قلبی از جانب محبوب دانسته و شرایط آن را ذکر کرده‌اند.از آغاز تا قرن پنجم(هـ ق) تفکر و رفتار صوفیانه در ذهنیت جامعه ایرانی در حال شکل‌گیری و نمو بود؛ از این‌رو دیدگاه نویسندگان کتاب‌های تئوریک صوفیانه در این دوره بر عرفان دوره‌های بعد تأثیر فراوان گذاشت.در این مقاله نظر نویسندگان مهم این دوره درباره سماع و شرایط آن در تصوف بررسی شد تا روشن شود انجام سماع در آن دوره چگونه و با چه شرایط و اعتقاداتی در تصوف رواج داشت.به این منظور پس از ذکر مقدماتی در زمینه سماع، بررسی و تحلیل بحث سماع تا قرن پنجم(هـ ق) انجام شد.اساسِ این پژوهش بر نظر نویسندگانی است که چارچوب متصوفه به کتابهای نظریِ آن‌ها وابسته بوده است.در پایان روشن شد تا قرن پنجم هنوز پایکوبی در مجالس سماع چندان جایگاهی نداشته و تا آن زمان منظور متصوفه از سماع تنها گوش دادن به آواز و شعر و خرقه کردن جامه و بیخود شدن و فریاد زدن و نوعی حرکت بوده است نه بیش‌تر از آن.