جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در این نوشتار سعی بر آن است که رابطه تجربه دینی با پلورالیزم دینی ارزیابی گردد. بدین منظور نخست به طور بسیار کوتاه و گذرا دیدگاه‌هایی که در باب ماهیت تجربه دینی در میان اندیشمندان غرب مطرح بوده تحلیل شده است و در نهایت به این نتیجه می‌رسد که تجربه دینی هویت پویا و مجموعی معرفت‌زا دارد و صرف احساس، شهود محض و یا از سنخ ادراک حسی نمی‌باشد. بنابراین، تجربه دینی به معنای یاد شده ممکن است در چهار سطح با پلورالیزم دینی رابطه وجود شناختی داشته باشد. رابطه‌ای که در واقع بازنمود علیت تجربه دینی برای پلوارلیزم دینی می‌تواند باشد. پس از آن به تبیین رابطه معرفت شناختی میان تجربه دینی و پلورالیزم دینی می‌پردازد که مسئله کلیدی در این باب این است که آیا تجربه دینی می‌تواند معیار صدق وکذب درمدعیات دینی قرار گیرد یا خیر؟ با نظر موافقی که اختیار می‌شود در پی مدلل و معلل‌سازی این مدعی بر می‌آید و برای اثبات اینکه تجربه دینی می‌تواند معیار صدق و کذب مدعیات دینی باشد، چهاردلیل یاد می‌گردد.

نوشته پیش روی ناظر بر یکی از مسائل ارزشمند در قلمرو معرفت و دینداری است. در این جستار یک سوی معادله، ریشه در عالم بالا و وحی دارد(قرآن) و سوی دیگر آن خاستگاه بشری برگزیده است(خردانسانی). از این رو از تعامل آن دو سخن می‌گوید؛ البته نه بطور مطلق بلکه در پی کاوش و کالبد شکافی جایگاه و نقش خرد بشری در تفسیر قرآن به قرآن است. برای این مهم، نخست تفسیر را دست‌یابی به معانی و مقاصد مراد آورنده قرآن معرفی نموده و سپس از زاویه معناشناسی سه سطح و گونه‌ای از معنا را شناسایی وحضور آنها را در قرآن اثبات می‌کند. آن سه سطح و گونه عبارتند از: معنای مصداقی، معنای مضمونی و معنای مفهومی. درمرحله بعد سازوکار کاربرد و حضور خردانسانی را در هریک از سطوح نامبرده معانی تبیین و مدلل می‌سازد.