جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در موزه‌های هنر اسلامی، گروهی از منسوجاتِ ابریشمیِ کتیبه‌دار دورۀ صفوی یافت می‌شود که به‌طور عموم دربردارندۀ نام امام حسین(ع) هستند. این آثار، تاکنون به‌صورت گروهی بررسی نشده‌اند و باوجود ابعاد بسیار متفاوت و کاربردهای گوناگونی که برای آنها می‌توان تصور کرد، کم‌وبیش، تمام آنها قبرپوش معرفی شده‌اند. در این مقاله، هجده قطعه بررسی می‌شوند که دَه نمونه از آنها تاریخ‌دار هستند و در میان سال‌های 952 تا 1153ق بافته شده‌اند. این پژوهش یا تمرکز بر نمونه‌های سدۀ دوازدهم، در پی پرسش‌هایی مانند شناسایی تغییرات محتوایی کتیبه‌ها در گذر زمان و ارتباط آن با تاریخ دورۀ صفوی، و نیز تعیین کاربرد و محل بافت این آثار است. بررسی‌ها نشان داده که بافت این پارچه‌ها با توسعۀ عزاداری‌های محرم، ساخت حسینیه‌ها و ایجاد موقوفات برای آیین‌های محرم در دوره سلطان حسین (1105-1135ق) مقارن است. تا قبل از حدود سال 1120ق دلالت‌های شیعی در منسوجات، به‌طور معمول در قالب صلوات کبیره و تأکید بر علی(ع) است، اما پس از آن نام حسین(ع) در آنها مرکزیت یافته است. با توجه به اسناد مکتوب، تصاویر نگارگری و نیز محتوای کتیبه‌ها، کاربرد بیشتر آنها عَلم، به‌ویژه عَلم عزا بوده است. بر اساس تحلیل متون کتیبه‌ها، می‌توان گفت که این پارچه‌ها به‌طور عموم از هنرمندان کاشانی است و به‌طبع باید محل بافت بیشتر آنها کاشان باشد.

اگرچه در متون تاریخی سده چهارم هجری به بعد از زیلو و زیلوبافی یاد شده، اما زیلوهای باقی­مانده همه متعلق به پس از صفویه است. برخی محققان زیلوی معروف به «میبد» را قدیم­­ ترین زیلوی دوره اسلامی و متعلق به سال 808ﻫ دانسته‌اند، درحالی­که این زیلو از دوره صفوی است و در خوانش تاریخ آن اشتباهی رخ داده­است. تنها زیلوی شناخته از ماقبل صفوی، نمونه­ای است که در موزه ارمیتاژ نگه­داری می­شود. مورخان هنر اسلامی تاکنون بر این باور بوده­اند که زیلوی نوش‌آباد تاریخ بافت ندارد و آن را به عنوان شاهکاری از هنر ایلخانی معرفی کرده ­اند. این نوشتار با بررسی دقیق­ تر سبک هنری و کتیبه ­های زیلو پیشنهاد جدیدی درباره زمان بافت آن ارائه و این احتمال را مطرح کرده‌است که در رمضان 808ﻫ/ 1406م در نوش ­آباد کاشان بافته شده و کهن‌ترین فرش تاریخ­دار شناخته شده ایران دوره اسلامی است. یکی دیگر از سؤالات و ابهامات مطرح درخصوص این زیلو مربوط به کاربرد آن است. اگرچه محققان آن را زیلوی سجاده­ای «صف» خوانده­ اند، اما آیات قرآنی موجود در کتیبه‌ها، پذیرش این نظر را دشوار می‌کند. این مقاله با درنظر گرفتن محتوای خاص کتیبه­ ها، احتمال کاربری آن را به ­عنوان سجاده مطرح کرده و با مجامع صوفیانه مرتبط ساخته ­است.