جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

رنسانس دیری است که در مقام مرحله ای درخشان در تکامل تمدن غرب شناخته شده است. اما به سهم متمایز فلسفه در فرهنگ عصر رنسانس کم توجه شده است. این کتاب خواننده را با فلسفه نوشته شده و خوانده شده و تدریس شده و بحث شده در اثنای دوره ای آشنا می کند که به طور مرسوم به «احیای دانش» مفتخر است. نویسندگان به بررسی رابطه فلسفه عصر رنسانس با انسان گرایی و دانشگاه ها و تاثیر منابع باز کشف شده قدیم و بازگشت به فلسفه افلاطون و نو افلاطونیان و اعتلای روز افزون ارسطو می پردازند و سهم اصیل شخصیت های بزرگی همچون برونی، واللا فیچینو، پیکو دللا، میراندولا، پومپونانسی، ماکیاولی، مور، ویتوریا، مونتنی، برونو و کامپانئلا را مشخص می کنند.

یکی از مناقشات تاریخی بزرگ در فلسفه توصیفی بود که برتراند راسل برای ستیز ایدئولوژیکی میان عقل گرایان و تجربه گرایان برگزید، یعنی ستیز میان عقل و تجربه در مقام منابع شناخت و تصورات یا اندیشه ها. ولی ر. ا. وولهاوس در این تحقیق درباره تجربه گرایان چندان دل مشغول توجیه این برچسب های قراردادی در خصوص مطرح کردن اندیشه های فلسفی حاکم نیست و این اجازه را می دهد که آن اندیشه ها خود از جانب خویش سخن بگویند. نویسنده با قرار دادن فیلسوفان تجربه گرا در بستر فرهنگی معاصرشان رویکردهای متنوع آنان به فلسفه را می آزماید. او در وهله نخست بر روی شخصیتهای اصلی – بیکن، هابز، لاک، بارکلی و هیوم – تمرکز می کند اما از فیلسوف فرانسوی به ناحق مورد غفلت قرار گرفته، پی یر گاساندی نیز بحث می کند و فصلی را به “انجمن سلطنتی لندن برای بهبود دانش طبیعی” اختصاص میدهد که در دهه ۱۶۶۰ بنیاد شد. او، در حالی که بر روی سهم آنها در فلسفه نوین قرن هفدهم تمرکز می کند، که در وهله نخست به بحث از طبیعت شناخت و علم تجربی می پرداخت، جنبههای اخلاقی و سیاسی کار آنان را نیز برجسته می کند و بر اهمیت اندیشه های آنان برای تفکر قرن بیستم تأکید می ورزد.

سده هفدهم شاهد دگرگونی بنیادینی در شیوه‌های تفکر ما درباره خودمان و درباره عالم بود. نگاه دلگرم‌کننده قرون وسطایی به جهانی زمین‌مرکز که آشکارا برای منافع نوع بشر طراحی شده بود، به کلی کنار رفت و همزمان خوشبینی تازه‌ای درباره امکان ارائه تبیینی روشن و جامع از سازوکارهای عالم، در کنار عزمی جزم برای شناخت سرشت ذهن آدمی و روابطش با عالم مادی فراگیر شد. جان کاتینگم می‌کوشد در این بستر، مساعی سه فیلسوف بزرگ عقلگرا دکارت، اسپینوزا، و لایبنیتس را در راستای کنارآمدن با این برداشت تازه از عالم طبیعت و طراحی دستگاه‌هایی فلسفی شرح و بسط دهد.

هفتمین کتاب از "تاریخ فلسفه غرب "به آرا و اندیشه‌های فلسفی اروپا در نیمه دوم قرن هجدهم تا واپسین دهه قرن بیستم اختصاص یافته است .مضمون اصلی این کتاب که طی سه بخش اصلی سامان یافته، به طلوع و افول "خود (Self.Naomi) " که مقوله‌ای فلسفی است، مربوط می‌شود"" .خود "مورد بحث در اینجا "خود "عادی نیست، بلکه خود استعلایی است که طبیعت و آرزوهایش به طرز بی‌سابقه‌ای متکبر و جهانی و اغلب مبهم است .به تعبیر ملایم‌تر، این "خود کلی "همان فطرت انسانی است .و به تعبیری نه چندان ملایم‌تر، این خود چیزی کمتر از خدا و خود مطلق و جان جهان نیست ."عناوین فصل‌های کتاب عبارت‌اند از" :طلوع خود در ایدئالیسم آلمانی "(کانت و جنبش روشنگری آلمانی، فیشته، شلینگ، شیلر، رومانتیسم، هگل)، "ورای روشنگری :انهدام امر مطلق "(شوپنهاور، کی‌یر کگور، فوئرباخ، مارکس، تجربه‌گرایی، نسبی‌نگری، نیچه و نیست انگاری)، و "خود فی نفسه و لنفسه :پدیدار شناسی و زان پس "(هوسرل، فروید و ویتگنشتاین، هایدگر و علم هرمنوتیک، سارتر، کامو، دوبوار، و مرلوپونتی) .

این کتاب یکی از متون مهم فلسفه دین در سالیان گذشته می‌باشد که نویسنده آن طی دوازده فصل به اهم مباحث این دانش پرداخته است. به اعتقاد نویسنده، مهم‌ترین مسئله در مباحث دین مسئله خداست، از این‌رو عمده تلاش خود را مصروف این مسئله می‌نماید. برایان دیویس استاد دانشگاه فوردم نیویورک و کشیش و عضو فرقه واعظان (دومینیکیان) است و با آنکه کاتولیکی متشرع است، در تألیف این کتاب از سلوک حقیقت طلبانه و فیلسوفانه خود ذره ای عدول نکرده است. روش او، تحلیلی است و موضوعات مورد بحث وی، آموزه های مشترک ادیان ابراهیمی با تأکید بر مسیحیت است. او در تلاش است با طرح دقیق موضوع و ذکر براهین موافق و مخالف، توجه خواننده را برتابد و به او کمک کند که موضع مستقلی دربار ه موضوع برای خود اتخاذ نماید؛ در عین آنکه روح اثبات و حمایت از عقاید دینی در سراسر کتاب حاکم است.