جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این کتاب به شیوه منطقی-تحلیلی نگارش یافته. در این اثر برتراند راسل کوشیده است تا برای نخستین بار به پژوهش در باب فلسفه با دیدگاه علمی و از دریچه دید دانش نوین جهان مدرن، بپردازد. کتاب در سال ۱۹۱۴ میلادی و در کشاکش آغاز جنگ اول جهانی تالیف شده است. - تمایلات معاصر - منطق به عنوان حقیقت و ذات فلسفه - علم ما به عالم خارج - عالم فیزیک و عالم حس - نظریه اتصال یا پیوستگی - بحث تاریخی درباره مساله عدم تناهی - در مفهوم علت و رابطه آن با مساله جبر و اختیار و حریت اراده انسانی

دوره نه جلدی تاریخ فلسفه، به قلم چارلز کاپلستون، که به همت عده ای از مترجمان زبده به فارسی ترجمه شده است. مجموعه ای در دسترس خوانندگان فارسی زبان قرار می دهد که تا حد زیادی می توانند آنان را از متن های دیگر بی نیاز سازد، زیرا هدف نگارنده این بوده است که سیر تحول فلسفه را از آغاز تا اواخر قرن بیستم با زبانی ساده و روان برای خواننده تحصیل کرده معمولی بیان کند.

مفسرین عموماً کلمۀ «امی» را که در قرآن از اوصاف نبی(ص) شمرده شده به معنی «کسی که قادر به خواندن و نوشتن» نیست آورده اند ولی مستشرقین و محققین جدید فرنگی بنا به سوابق استعمال این لفظ در عرف دینی یهود از آن تعبیر به «غیر یهودی» کرده اند و در تفسیر این آیه از سورۀ مبارکۀ جمعه «هوالذی بعث فی الامیین رسولا منهم یزکیهم و یعلمهم الکتاب ...الخ الآیه» گفته اند که «اوست که در میان غیر یهودیان (اعراب) فرستاده ای برگزید از خودشان که آنها را پاک گرداند و بدیشان کتاب و حکمت بیاموزد».

مسائل فلسفه (به انگلیسی: The Problems of Philosophy) عنوان کتابی از برتراند راسل، فیلسوف بریتانیایی است؛ که نخستین بار به سال ۱۹۱۲ به چاپ رسیده است. راسل در این کتاب بحث خود را منحصر به قسمت‌هایی از فلسفه می‌کند که به قول خودش «درباره آن‌ها می‌توان اظهار نظر مثبت کرد». به همین خاطر این کتاب بر مسائل معرفت‌شناسانه بیشتر از مسائل وجودی و مابعدالطبیعه تاکید می ورزد.

نگارنده در کتاب حاضر که نخستین تألیف اوست، خاطرنشان می‌سازد: "نظریاتی که در این رساله ارائه شده، ناشی از تعلیمات برتراند راسل و وینگنشتاین است که آن‌ها نیز به نوبه‌ی خود نتایج منطقی اصالت تجربه‌ی بارکلی و هیوم هستند. من نیز مانند هیوم، کلیه‌ی قضایای واقعی را به دو دسته تقسیم می‌کنم؛ قضایایی که به قول او مربوط به "نسبت بین تصورات" است و آن‌ها که مربوط به "امور واقع" است. نوع اول، شامل قضایای پیشینی منطق و ریاضیات خالص است. این‌ها را من فقط از این جهت که تحلیلی هستند ضروری و قطعی می‌دانم. یعنی معتقدم که علت این که این قضایا را نمی‌توان در تجربه نفی کرد این است که خبری درباره‌ی عالم تجربه نمی‌دهند و فقط قصدها را به استعمال علایم به نحو معینی ثبت می‌دارند. قضایای مربوط به امور واقع تجربی را بر خلاف آن‌ها، من فرضیاتی می‌دانم که ممکن است محتمل باشند ولی هرگز قطعی نخواهند بود و در بیان طریقه‌ی اثبات صحت آن‌ها ادعا می‌کنم که ماهیت صدق و حقیقت را توضیح داده‌ام. برای آزمایش این که جمله‌ای بیان یک فرضیه‌ی تجربی، حقیقی است، من اصلی تحقیق و اثبات را با تعدیلی اختیار کرده‌ام. زیرا به نظر من، فرضیه‌ی تجربی لازم نیست قطعا قابل اثبات باشد بلکه همین قدر که تجربه‌ی حسی ممکنی در تعیین صدق و کذب آن دخیل باشد، کافی است. اگر قضیه‌ی طرح شده شرط لازم این اصل را حایز نشود و معلوم متکرر هم نباشد می‌گویم مابعد الطبیعی است و چون چنین است نه صادق است و نه کاذب، بلکه مهمل است به معنی لغوی کلمه. بسیاری از آن چه معمولا به نام فلسفه خوانده می‌شود بنا به این ملاک، ما بعد الطبیعی است، خاصه نظریاتی مانند این که: یک عالم غیرتجربی غایات و ارزش‌ها وجود دارد، یا این که انسان دارای روح جاویدان است یا این که خدای متعال هست، اما خود قضایای فلسفه را می‌گوییم از لحاظ لفظی، ضروری و لذا تحلیلی هستند".