جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهش حاضر تلاشی در جهت تبیین سیره تبلیغی پیامبر(ص) برای نشر وگسترش معارف اسلامی و مخاطب شناسی آن حضرت می باشد. در واقع مسأله اصلی این پژوهش، تبیین و تحلیل شیوه هایی است که پیامبر(ص) در دوران زندگی پر برکت خود از آنها در جهت تبلیغ دین اسلام استفاده کرده اند. این نوشتار با هدف بررسی الگوی تبلیغی پیامبر اسلام(ص) در دوران رسالت شکل گرفته است. سوال اصلی مطرح شده در این پژوهش این است که ایشان در زمان قبل و پس از هجرت خویش چه شیوه هایی را برای دعوت مردم به کار برده اند؟ و آیا میتوان از این روش ها، الگویی را برای بهره برداری مبلّغان اسلامی تدوین نمود؟ در این پژوهش که از نوع توصیفی می باشد، از روش تاریخی جهت تحلیل و استخراج شیوه ها استفاده شده است.با توجه به اینکه تبلیغ پیامبر(ص)، به دو دوره قبل از هجرت و پس از هجرت تقسیم شده است، با شیوه های تبلیغی متنوعی مواجه شده ایم. در این نوشتار، این شیوه ها را با نظریات ارتباطی مطروحه در زمان حاضر مطابقت داده و پس از تشریح مکاتب مختلف ارتباطی، در نهایت، تلفیقی از مکتب انتقال و ارتباطات آیینی را برای تشریح سیر? تبلیغی آن حضرت، ارائه داده ایم. با بررسی و شناخت دقیق این شیوه ها و با توجه به شرایط جامعه میتوان از این شیوه ها برای تربیت مبلّغین اسلامی استفاده نمود. در پایان الگویی از شیو? تبلیغی پیامبر(ص) ارائه شده است.

نظریه تجلی در زمره تأثیرات یا تقلیداتی است که بهاییت از عرفان داشته است. طبق تعالیم آیین بهاییت، عالم هستی از سه مرتبه تشکیل شده است؛ عالم حق، عالم امر و عالم خلق. منظور از عالم حق ذات باری تعالی است که غیب مکنون است و از شدت تنزه هیچ ارتباطی با عالم هستی ندارد. در نظریه تجلی، برای رفع نیاز عوالم دیگر به ذات حق واسطه‌ای به نام مظهر امر در نظر گرفته می‌شود که محل تجلی اسمای الاهی است. پیامبران اولوالعزم مصداق این واسطه هستند که حقیقتی واحد دارند و آخرینشان، بنا به اعتقاد بهاییان، میرزا حسینعلی نوری (بهاءالله) است. با توجه به خصایصی که برای مظهر امر نام برده می‌شود نظریه تجلی سر از الوهیت و حلول و اتحاد درمی‌آورد. این پیامدها از نظر فلسفه اسلامی باطل است. در این مقاله می‌کوشیم ارکان و پیامدهای نظریه تجلی را با توجه به دیدگاه اندیشمندان مسلمان نقد و بررسی کنیم.