جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ناهمخوانی ادات ربط زبان طبیعی و ادات زبان منطق کلاسیک در تابع ارزشی بودن، موجب شده است تا برخی گمان کنند که زبان منطق کلاسیک در بازنمایی جملات زبان طبیعی و صورتبندی استدلالهای این زبان ناتوان است. در این مقاله تلاش می شود تا نشان داده شود که زبان منطق کلاسیک یکسره از آن صورت بندی عاجز نیست و مدعای مخالفان توانایی زبان منطق در بازنمایی جملات و استدلالهای زبان طبیعی، کامل نیست. دفاعیات در این زمینه به دو دسته دفاعیات مستقیم و غیر مسقیم تقسیم میشوند. اگرچه نظریه گرایس در این زمینه یک نقطه عطف برای دفاع غیر مستقیم محسوب میشود، در این مقاله به طرح بخشی از دفاعیات مستقیم در برابر مدافعان نا همخوانی استدلالهای صوری شده زبان منطق با زبان طبیعی می پردازیم: ابتدا با ذکر استدلالهای استراسون در مخالفت با بازنمایی جملات زبان طبیعی توسط زبان منطق کلاسیک به دفاعیات کلارک خواهیم پرداخت و سپس چالشهای یانگ در مقابل کلارک و پاسخهای کلارک را خواهیم دید.

وثاقت‌گرایی،از جمله رویکردهای معرفت‌شناختی است که برای تحلیل دو مفهوم‌ معرفت و توجیه به کار رفته است.یکی از معروف‌ترین نظریه‌های توجیه،در قالب‌ رویکرد وثاقت‌گرایی،متعلق به آلوین گلدمن است.بر اساس نظریه‌ی گلدمن،باور موجه،باوری است که محصول فرایند(فرایندهای)شناختی قابل اعتمادی شناختی قابل اعتمادی باشد.اما حالتی را می‌توان تصور نمود که اگرچه باوری محصول یک فرایند واقعا قابل اعتماد است،ولی شخص،دلایلی در دست دارد که بنا بر آن‌ها فرایند مذکور،قابل اعتماد نیست.رأی نهایی گلدمن درباره‌ی باور موجه،شامل شرطی اضافی برای اصلاح این‌ نقیصه است.نظریه‌ی وثاقت‌گرایی در تبیین دستاوردهای معرفتی به عنوان‌ خروجی‌های شناختی و تقلیل یک مفهوم دستوری نظیر توجیه به این فرایندها، وجهه‌ای طبیعت‌گرایانه دارد.همچنین،این نظریه در توسل به مفهوم صدق در تعریف فرایند قابل اعتماد و تعبیر باور موجه به عنوان باوری درست ساخت،از جمله‌ نظریه‌های برون‌گرا محسوب می‌شود.نظریه‌ی توجیه گلدمن،دارای دو معضل به‌ نام‌های مسأله‌ی کلیت و مسأله‌ی دامنه است.نقدهای فولی و فلدمن در قالب این‌ مسائل،باعث به چالش کشیدن نظریه‌ی توجیه گلدمن و ارائه‌ی طرح‌های دیگری از این نظریه می‌شود.