جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«مؤخرات عقلی ایمان، زندگی روزمره است و در این معنا عقل عملی، مبنای آن زندگی روزمره. بنابراین بازتولید عقلانی زندگی روزمره، مبنای راهکار خرافه ستیزی است». برای مقدمه بحثمان، لازم است ابتدا کمی به مقوله شناسی خرافه بپردازیم. خرافه چیست؟ آن را چگونه تعریف می کنید؟ • اصولا یک بحث بنیادی این است که دین مقوله ای همیشه شهودی است؛ یعنی اصل بنیانش شهود است. ایمان هم امری شهودی است و اصلا عقلی نیست. ممکن است به لحاظ برهانی ما به چیزهایی برسیم؛ اما برهان مهم نیست. آنچه هست شهودی است؛ یعنی ایمان قلبی و پس از آن شهودی است و در غیر این صورت، ایمان شکل نمی گیرد. به همین دلیل، دین با همین عنصر ایمان، مشترک میان نخبگان و عوام است و غیر از ایمان چیزی دیگر عامل اشتراک نیست. پس آنچه در دین، همه را به هم وصل می کند، همان ایمان است….

در علوم شناختی این پیش‌فرض پایه‌ای حاکم است که دانش ذهنی اساساً دانشی دایرة‌المعارفی است که به واسطه بدن‌مندی با جهان بیرون در ارتباط می‌باشد؛ ازاین‏رو ذهن فاقد سازه‌های ذاتی برای تولید معناست و تنها ابزاری است که به جهان اطراف و تجربیات‌ ما معنا می‌بخشد. به این ترتیب است که در علوم شناختی فرایند معناسازی از طریق ذهن، مسئله‌ای مهم تلقی می‌شود و در همین راستا، برخی از رشته‌های علوم شناختی، مانند زبان‌شناسی و انسان‌شناسی شناختی، برای فهم این فرایند ابزار تحلیلی مختلفی را ابداع کرده‌اند. این مقاله به کمک بررسی انطباقی این ابزار تحلیلی بر آن است با معرفی مزایا و محدودیت‌های هر یک از این ابزار، درنهایت نشان دهد که چگونه زبان‌شناسی شناختی برای درک فرایند ساخت معنا در ذهن، به بافت‌مندی معنا در سپهر اجتماعی- فرهنگی زبان بی‌توجه بوده است و چه راه حلی برای رهایی از این مخمصه وجود دارد.