جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : توسط نیویورک تایمز به عنوان یکی از ده کتاب برتر سال 2016 نامگذاری شده است، روایتی روحی از یک جنبش روشنفکری بزرگ قرن بیستم و متفکران انقلابی که آن را شکل دادند، توسط نویسنده پرفروش کتاب چگونه زندگی کنیم، سارا بیکول. پاریس، 1933: سه معاصر با کوکتل زردآلو در بار Bec-de-Gaz در خیابان Montparnasse ملاقات کردند. آنها ژان پل سارتر جوان، سیمون دوبووار و دوست دیرینه ریموند آرون، فیلسوف همکارشان هستند که در مورد چارچوب مفهومی جدیدی از برلین به نام پدیدارشناسی به آنها می خندد. او می گوید: «می بینید، اگر پدیدارشناس هستید، می توانید درباره این کوکتل صحبت کنید و از آن فلسفه بسازید!» همین عبارت ساده بود که جنبشی را برانگیخت و سارتر را برانگیخت تا پدیدارشناسی را با حساسیت فرانسوی و اومانیستی خود ادغام کند و از این طریق رویکرد فلسفی کاملاً جدیدی را با الهام از مضامین آزادی رادیکال، هستی اصیل و کنشگری سیاسی ایجاد کند. این جنبش پیش از آنکه راه خود را در سراسر جهان به عنوان اگزیستانسیالیسم باز کند، در کلوپ‌های جاز و کافه‌های کرانه چپ نفوذ کرد. در کافه اگزیستانسیالیست نه تنها فیلسوفان، بلکه نمایشنامه نویسان، مردم شناسان، محکومان و انقلابیون نیز حضور دارند، داستان اگزیستانسیالیست ها، از اولین جرقه شورشی تا جنگ جهانی دوم، تا نقش آن در جنبش های آزادی پس از جنگ، مانند ضد استعمار، را دنبال می کند. فمینیسم و حقوق همجنسگرایان در هم آمیختن بیوگرافی و فلسفه، این روایت حماسی از برخوردهای پرشور است - دعواها، روابط عاشقانه، راهنمایی ها، شورش ها، و شراکت های طولانی - و تحقیقی حیاتی در مورد آنچه اگزیستانسیالیست ها باید به ما ارائه دهند امروز، در لحظه ای که روزگاری هستیم. دوباره با مسائل اصلی آزادی، مسئولیت جهانی، و اصالت انسانی در دنیایی متلاشی و تکنولوژی محور مواجه می شویم.

ترجمه ماشینی : مفاهیم فلسفی «طبیعت» و «جهان» در طول تاریخ فلسفه غرب به روش های بی شماری با یکدیگر همپوشانی داشته اند. با این وجود، مدرنیته یک دوگانگی فلسفی قاطع بین حوزه طبیعت و قلمرو جهان بشری به عنوان پاسخی به انقلاب‌های علوم طبیعی در قرن هفدهم ایجاد کرده است. رائونی پادوی در کتاب هگل و هایدگر در باب طبیعت و جهان، پاسخ به این تمایز بین طبیعت و جهان را در آثار هگل و هایدگر بررسی می‌کند. هر دو فیلسوف تلاش می کنند تا زخم های مدرنیته را التیام بخشند و جهان تاریخی بشری را با قلمرو طبیعت آشتی دهند و هر دو از پذیرش دوگانگی بین طبیعت و جهان امتناع می ورزند و به دنبال ارائه راهی هستند که در آن انسان ها بتوانند در جهانی معنادار زندگی کنند بدون اینکه از خود بیگانه شوند. از طبیعتی که آن را شرط می کند. با این حال، تفاوت در شیوه‌های آشتی آن‌ها گزینه‌هایی را نشان می‌دهد که فلسفه مدرن گشوده شده است: یا یک مسیر هگلی برای تعیین سرنوشت که رهایی تاریخی ما را از قلمرو طبیعی نشان می‌دهد، یا یک بازاندیشی هایدگری درباره طبیعت که به دنبال نزدیکی مجدد به حوزه است. از چیزها

ترجمه ماشینی : مقوله «تناهی» مبهم است: خود را از جمله در تاریخ‌گرایی، فناپذیری و حسی نشان می‌دهد؛ به محدودیت‌ها، تغییرپذیری، تنوع و وابستگی اشاره دارد و از اینجا نیز به طور سنتی ویژگی منفی نقص و وابستگی به آن داده می‌شود. . آنچه متناهی است در عین حال ناقص است; آنچه معیوب است باید حذف یا سرکوب یا «بازخرید» شود. نام‌های هگل و هایدگر دو ابتکار متفاوت برای شکستن این سنت است: با هگل، تناهی دیگر منتفی نیست، بلکه در امر مطلق ادغام می‌شود. با هایدگر، متناهی بودن دیگر تابع نیست، بلکه تا حد استاندارد تفکر ارتقا یافته است. سیر این کار در ابتدا شامل ارائه و تقابل مفاهیم هگل و هایدگر از تناهی است تا روشن شود که تحت کدام جنبه‌ها هر دو موفق می‌شوند به طور متفاوت و جدید به تناهی فکر کنند. اجرای این مقایسه باید به عنوان نقطه شروعی برای اثبات این تز باشد که رادیکالیزه شدن ایده تناهی باید تغییری در خود تفکر ایجاد کند. بنابراین، هدف مطالعه ارائه شده در اینجا در مورد هگل و هایدگر، گذار از «تفکر محدود بودن» به «تناهی بودن تفکر» است، یعنی. اچ. در تشریح این پرسش که وقتی تفکر نه تنها با تناهی سروکار دارد، بلکه با آن درگیر می شود و سعی می کند خود را در درون آن مشخص کند، به چه معناست.

ترجمه ماشینی : مرگ یکی از معدود موضوعاتی است که توجه تقریباً همه متفکران برجسته تاریخ فلسفه غرب را به خود جلب می کند و این توجه، دیدگاه های متنوع و پیچیده ای را در مورد مرگ و آنچه پس از آن به وجود می آید، به همراه داشته است. آدام بوبن در «معنا و فناپذیری» با تمرکز بر دو سویه سنتی در بحث، یعنی افلاطونی و اپیکوری، چارچوب جدید بسیار مفیدی را برای درک شیوه‌هایی که در آن فلسفه مرگ را مورد بحث قرار داده است، ارائه می‌کند. پس از ارائه شرح کاملی از این دوگانگی باستانی، او توسعه یک ابزار جایگزین برای مدیریت مرگ را در سورن کی یر کگارد و مارتین هایدگر توصیف می کند، که کارشان در مورد مرگ، علیرغم تأثیر غیرقابل انکاری که توسط دانمارکی قرن نوزدهم بر او اعمال شد، تمایل دارد که آثار کی یرکگور را تحت الشعاع قرار دهد. بوبن استدلال می کند که کی یرکگور و هایدگر شیوه ای عجیب از زندگی با مرگ را تجویز می کنند که نوعی سازش را بین گونه های افلاطونی و اپیکوری ارائه می دهد.

ترجمه ماشینی : در اولین مطالعه از نوع خود، دیوید دبلیو جانسون واتسوجی در مورد طبیعت، فلسفه شگفت انگیز طبیعت واتسوجی تتسورو (1889-1960) را بازسازی می کند. جانسون فلسفه واتسوجی را در ارتباط با دریافت او از اندیشه هایدگر و تجدید مواضع هستی شناختی اصلی در فلسفه کلاسیک کنفوسیوس و بودایی قرار می دهد. او نشان می دهد که برای واتسوجی ما در تجربه زیسته طبیعت هستیم، تجربه ای که در آن طبیعت و فرهنگ بافتی درهم تنیده به نام فودو را تشکیل می دهند.

ترجمه ماشینی : «به هر حال وابستگی و تکیه بر آنچه خود نویسنده به منصه ظهور رسانده است، امری مشکوک است. مهم این است که به چیزهایی که او در سکوت رها کرده است توجه کنیم.» چنین توصیه‌ای روش‌شناختی بود که در سال 1924 توسط خود هایدگر ارائه شد که در این کتاب، هایدگر و پروژه هستی‌شناسی بنیادی، با دقت دنبال شده است. این پروژه شامل مجموعه وسیعی از مشکلاتی است که در اطراف هستی و زمان (1927) پدیدار شد و سپس از زمان دوره های سخنرانی ماربورگ (1923-1928) تا سخنرانی های فرایبورگ (1928-1935) که امروزه در Gesamtausgabe موجود است ادامه یافت. سکوت هایدگر در مورد برخی از منابع بنیادی او حقیقتی است که توسط کسانی که او را به دقت خوانده اند کاملاً به رسمیت شناخته شده است. این کتاب به طور سیستماتیک سکوت های مربوط به هوسرل، ارسطو کتاب ششم اخلاق نیکوماخوس، هگل پدیدارشناسی، نیچه و حتی دکارت را بررسی و ارزیابی می کند. آنچه پدیدار می‌شود، تفسیر مجدد نظام‌مند و اصلی «هستی‌شناسی بنیادی» است که بر درک خود دازاین انسانی به‌عنوان کلید درک معانی مختلف هستی و کل تاریخ ساختارشکنی هستی‌شناسی متمرکز است. این پروژه با ادعای مطلق بودن که در متافیزیک مدرن بیداد می کرد، به اوج خود رسید که اوج و تقلید آن را در مقدمه ای بر متافیزیک (1935) می توان یافت. در رابطه با «ماجرای هایدگر»، این کتاب که خیلی قبل از آشفتگی کنونی آغاز شده است، هم ابهام و هم انسجام دخالت هایدگر با نازی‌ها را نشان می‌دهد و هم برای اولین بار، کار هایدگر جوان را در معرض یک موضوع قرار می‌دهد. انتقاد داخلی دقیق و کامل با ترسیم خاستگاه‌ها، جابه‌جایی‌ها و نتیجه نهایی از درون حوزه خودش، یعنی پدیدارشناسی، به ما امکان می‌دهد تا درباره این پرسش دشوار در عمق و منشأ آن تأمل کنیم