جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف: هدف از انجام این پژوهش، مقایسۀ اندیشۀ هایدگر و نصر در باب علم مدرن بود. در راستای نیل به این هدف، نخست دیدگاه هایدگر در باب علم مدرن، واکاوی و به این امر اشاره شد که وی ماهیت فنّاوری در جهان مدرن را نه امری تکنیکال، بلکه امری متافیزیکی و مبتنی بر سوبژکتیویسم می‎داند. همچنین او در مصاف با سوبژکتیویسم مترتّب بر علم مدرن، به تفکر هستی‌شناسانۀ مبتنی بر از میان برداشتن شکاف میان سوژه و ابژه روی ‌آورده است. سپس در واکاوی دیدگاه نصر در باب علم مدرن، بر این امر تأکید شد که نزد وی، تنها راه مصون ماندن از هجوم امواج فنّاوری و علوم مدرن، گسست کامل از علم مدرن و بازگشت به سنّت و علم قدسی است. در پایان پژوهش نیز به شباهتها و تفاوتهای میان هایدگر و نصر در باب علم مدرن اشاره شد. روش: روش مورد استفاده در این تحقیق توصیفی- مقایسه‌ای بود. یافته‌ها: اگر چه هایدگر نیز همچون نصر، عقلانیت فنّاورانه مترتّب بر عالم مدرن را به مهمیز نقد ‌کشید؛ اما او همانند نصر قصد وانهادن کامل علم مدرن و بازگشت به دوران قدیم را نداشت و روش‌شناسی او در مواجهه با علم مدرن، گسستی-پیوستی بود. نتیجه‌گیری: از نظر هایدگر، تنها راه مواجهۀ صحیح با فنّاوری و علم مدرن این است که ضمن استفادۀ صحیح و بهینه از دستاوردهای علمی و فنّاورانه می‌توان اسیر و خادم فنّاوری هم نشد. اما نصر بر خلاف هایدگر، رویکردی کاملاً گسستی و سلبی در قبال علم و فنّاوری مدرن دارد. واقع امر این است که به دلیل عدم مخالفت دین مبین اسلام با برگرفتن علم و فنّاوری مدرن، رویکرد گسستی-پیوستی در مواجهه با علم و فنّاوری مدرن، راهکاری منطقی‌تر و کارامدتر در راستای مواجهه با علم مدرن به شمار می‌آید.

رسانه های مدرن را به سبب تأثیرشان بر زندگی بشر بی هیچ تردیدی مهم‌ترین پدیده عصر حاضر باید به حساب آورد. از علم و دین و سیاست و اقتصاد تا شخصی‌ترین مناسبات روزمره، همه متأثر از پیامدهای این پدیده‌اند. چنین گستره تأثیری اندیشمندان ‌را به نظرورزی در حوزه رسانه واداشته است. حاصل این پژوهش‌ها سربرآوردن دانشی جدید در عرصه مطالعات میان‌رشته‌ای به نام «فلسفه رسانه» است که از زوایای متعدد به رسانه پرداخته است. در رویکرد به ماهیت رسانه برخی برای آن ذات مستقلی قائل شده‌اند که آن ‌را به خودی‌خود شایسته تأمل می‌سازد، و برخی دیگر رسانه را جز ابزار نمی‌دانند و معتقدند رسانه فاقد قدرت لازم برای جهت‎دهی حیات آدمی است و این انسان است که بسته به اراده خود چگونگی بهره‎گیری از آن‌ را تعیین می‎‌کند. مقصود پژوهش حاضر بررسی آراء هیدگر و پستمن در رویکرد به رسانه است. دو متفکری که در حوزه رسانه از جمله ذات‌گرایان به حساب می‌آیند و از رهگذر تکنولوژی به آن پرداخته‌اند و هر دو بر کاربست نحوی «خودآگاهی» در مواجهه با هرگونه تکنولوژی از جمله رسانه به‌منظور برون‌رفت از بحران عصر حاضر تأکید دارند.

ترجمه ماشینی : «کلمه «تغییر» به ندرت در آثار هایدگر یافت می‌شود، با این حال والگا این مورد قانع‌کننده را مطرح می‌کند که تلاش برای ردیابی نیروی معمایی آلتریتی در قلب آن اثر است. پیشنهاد می‌کند که با نگاه کردن به آن در هایدگر، نمایشی از آن معما را بیابیم. والگا در آنچه که در اندیشه هایدگر «زمینه تبعید» می‌خواند، سهم مهم و بدیعی در پژوهش هایدگر دارد. کتابی تحریک‌آمیز و هیجان‌انگیز.» - دنیس جی. اشمیت، دانشگاه ایالتی پن به‌عنوان تنها درمان کامل فضایی به زبان انگلیسی در آثار مارتین هایدگر، این کتاب کمک مهمی به مطالعات هایدگر و همچنین تحقیق در مورد تاریخچه می‌کند. فلسفه به‌طور کلی‌تر، درک ما از فلسفه را بر حسب ویژگی «تبعیدی» آن ارتقا می‌دهد، حسی از دگرگونی که زمانی آشکار می‌شود که فرد به طور کامل به زمانمندی یا پایان‌پذیری ضروری برای تعیین‌های مفهومی بپردازد. نویسنده با تمرکز بر پرداختن هایدگر به دشواری کلاسیک بیان مفهومی به فضایی، به این موضوع می پردازد که چگونه اندیشه هایدگر گرفتار شده است و زمانی را که در هستی و زمان و در نوشته های بعدی خود آشکار می کند، به نمایش می گذارد. در نهایت، هنگامی که به این شیوه درک شود، اندیشه یک تجربه «تبعیدی» است - تعینی از وجود که در هر مورد با از دست دادن اصول و منشأهای اولیه و به طور همزمان، به‌عنوان گشایشی برای تجسم‌های مفهومی اتفاق می‌افتد. این بحث شامل شخصیت‌های اصلی تاریخی مانند افلاطون، ارسطو، دکارت، کانت، و به طور غیرمستقیم هوسرل، و همچنین تفکر قاره‌ای معاصر اروپا و آمریکا می‌شود.

ترجمه ماشینی : جوزف جی. کوکلمنز با تمرکز بر مسئله بسیار مهم رابطه حقیقت و هستی، پرداختی روشن و منظم از مضامین و موضوعات اصلی نوشته‌های بعدی هایدگر ارائه می‌کند. کوکلمنز توضیح می‌دهد که اگر می‌خواهیم اندیشه هایدگر را درک کنیم، باید آن را به‌عنوان یک مسیر یا راه در نظر بگیریم، نه به‌عنوان یک سیستم تمام‌شده. کوکلمنز با اتخاذ این رویکرد، ما را با دقت علمی در طیف وسیعی از موضوعاتی که هایدگر در حدود سال‌های 1935 تا 1965 درباره آن نوشته است، راهنمایی می‌کند. از بودن؛ تفاوت هستی شناختی؛ بهشت و زمین؛ خدایان و فانیان؛ و زبان، هنر، علم، فناوری، اخلاق و سیاست. در خاتمه، کوکلمانز به وظیفه اندیشیدن در عصری که فلسفه کلاسیک به پایان منطقی خود رسیده است، می اندیشد.

ترجمه ماشینی : هایدگر اغلب به دلیل غفلت ادعایی اش از مسائل عملی، به ویژه «ناتوانی» او در پیشنهاد یا بیان یک اخلاق یا سیاست مورد سرزنش قرار گرفته است. این کتاب به بررسی این موضوع می پردازد که تا چه حد می توان اندیشه هایدگر را به عنوان منبعی حیاتی برای فلسفه عملی و بیان یک اخلاق برای زمان ما خواند. محققان برجسته از سراسر جهان تمرکز مداوم و فشرده ای را بر اندیشه هایدگر در مورد پراکسیس ارائه می دهند و از طریق نقوشی مانند آزادی، امکان اخلاق، سیاست، مسئولیت، اجتماع، نیهیلیسم، تکنولوژی و اخلاق معاصر و غیره کار می کنند. در نهایت، این جلد با نمایش عملی بودن خود هستی، حواس عملی هستی شناسی و حواس هستی شناختی پراکسیس را آشکار می کند.

ترجمه ماشینی : اکنون در جلد شومیز، این کتاب مهم نقش محوری اندیشه تاریخی را در گستره کامل اندیشه هایدگر، هم در نوشته‌های اولیه منتهی به هستی و زمان، و هم پس از «وارونگی» یا کهره که کار بعدی او را آغاز کرد، بررسی می‌کند. باراش دیدگاه هایدگر در مورد تاریخ را در زمینه ای غنی از بحث هایی که در اوایل قرن بیستم فلسفه تاریخ آلمان رخ داد، بررسی می کند. او به یک موضوع وحدت‌بخش کلیدی می‌پردازد - مسئله معنای تاریخی و جستجوی معیارهای منسجم حقیقت در عصر نسبی‌گرایی تاریخی - همانطور که درگیری با تاریخ‌گرایی را در تمام دوران‌ها و آثار اصلی دنبال می‌کند. باراش این نسخه را برای کاوش مطالب جدید، از جمله متون درس سخنرانی هایدگر از سال 1910 تا 1923، بازبینی می‌کند و یک کتاب‌شناسی گسترده و به‌روز شده را اضافه می‌کند.

ترجمه ماشینی : مارتین هایدگر در دوره های اولیه سخنرانی خود علاقه ای پایدار به زندگی بشر نشان داد. او معتقد بود که زندگی انسان در عین حال که در حال زیستن است، اهمیت فلسفی دارد. زبان در حالی که صحبت می شود دارای اهمیت فلسفی است. در این کتاب، اسکات کمبل توسعه ایده هایدگر در مورد زندگی واقعی را از طریق علاقه او به تفکر یونانی و توجه آن به هستی دنبال می کند. او معتقد است که دغدغه‌های وجودی هایدگر در مورد زندگی انسان و دغدغه‌های هستی‌شناختی او درباره معنای هستی در مفهوم دازاین به‌عنوان وجود زندگی واقعی انسانی متبلور می‌شوند. کمپبل با تأکید بر جنبه های مثبت زندگی روزمره، زمینه های معنایی را که در زندگی نهفته است بررسی می کند. شدت زندگی متوسط و روزمره؛ بی واسطه بودن زمانی زندگی در مسیحیت اولیه؛ تعقیب هرمنوتیکی از خودبیگانگی زندگی؛ فضایی واقعی؛ موقتی کردن تاریخ در زندگی؛ غنای جهان؛ و واقعیت گفتار در افلاطون و ارسطو. او نشان می‌دهد که چگونه هایدگر شیوه‌ای برای درک زندگی انسان‌ها را پر از فریب، اما مملو از معنا و مملو از وحی و بصیرت نشان می‌دهد.