جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این اثر کوتاه یکی از دشوارترین و برجسته‌ترین متن‌های فلسفی سدة بیستم است و دربارة آن کتاب‌ها نوشته‌اند. کتاب حاضر بخش‌هایی از یادداشت‌های ویتگنشتاین است که پس از درگذشت وی، در حالی که به صورت مستقل آماده چاپ نبودند، به چاپ رسیده است. کتاب، علاوه بر بحث‌هایی دربارة یقین، ملاحظه‌هایی دربارة فلسفة روان‌شناسی و نیز شالودة مزداهیک به چشم می‌خورد. هم‌چنین برخی از پژوهش‌های ریاضی‌وار وی ارائه گردیده است. در بخش نخست نیز درآمدی از راسل همراه با متن انگلیسی آن موجود است. نکتة قابل توجه در ترجمة کتاب استفادة زیاد از واژه‌ها و ریشه‌های پارسی و ایرانی بیش از ویراست‌های پیشین است. نویسنده در سلوک فلسفی خود، دو مرحله را درمی‌نوردد که این رساله نمایندة مرحلة نخست اندیشة فلسفی اوست. نگارندة کتاب مساله‌های فلسفی را بررسی می‌کند و بر آن است تا برای اندیشیدن مرزی نهد، زیرا هنگامی که برای اندیشیدن مرزی قائل شویم باید بتوانیم هر دو سوی این مرز را بیندیشیم.‌

این کتاب فلسفی است و حاوی یادداشتهای ویتگنشتاین راجع به دو سال آخر زندگی او و آخرین آرای معرفت شناختی اوست که سالها پس از مرگش منتشر شد. این اثر همچنین دارای بخشی با عنوان رنگ ها می باشد که به صورت جداگانه منتشر شد.

اگر تلاش کنیم هر گزارۀ مفروضی را تحلیل کنیم، به طور کلی درمی‌یابیم که آن‌ها حاصل جمع، ضرب منطقی یا دیگر توابعِ صدقِ منطقیِ گزاره‌های ساده‌ترند؛ اما اگر به اندازۀ کافی تحلیلمان را ادامه دهیم، باید به نقطه‌ای برسیم که صورت‌های گزاره‌ای در آن، دیگر از ترکیب فرم‌های گزاره‌ایِ ساده‌تر تشکیل نشده‌اند. باید در نهایت به پیوندِ نهاییِ عبارات برسیم، پیوندی بی‌واسطه که نمی‌توان آن را بدون تخریبِ صورت گزاره‌ای به معنای دقیق کلمه، تجزیه کرد.

اخلاق به عنوان یکی از موضوع‌های مهم و اساسی در رسالة منطقی- فلسفی دست کم از سال ۱۹۱۶ ویتگنشتاین را به خود مشغول داشته بوده است. وی «خوبی» را به خوش‌کامی و «خوش­کامی» را به پذیرش جهان تعریف کرده است. با این همه کامیابی چنین برنامه‌ای وابسته به داشتن درک روشنی از مفهوم «پذیرش جهان» است. نویسنده در این مقاله به بررسی دو تعبیر از این مفهوم خواهد پرداخت. مطابق با تعبیر اول، «فرضیة جهان واقع»، مقصود ویتگنشتاین از «پذیرش جهان» پذیرش و هماهنگی با جهانِ واقع بوده است. بر پایة نظریة جایگزین، یعنی «فرضیة جوهرِ جهان»، منظور پذیرش و هماهنگی با جوهرِ جهان بوده است. موریس و گریور نمونه‌ای از مفسرانی­اند که از فرضیة نخست استقبال کرده‌اند. در این مقاله نویسنده می­کوشد نشان دهد گریور و موریس دلایل مناسبی برای دفاع از فرضیة جهان واقع و مخالفت با فرضیة جوهرِ جهان ارائه نداده­اند. در انتها با استفاده از آرای مگینیس راهی برای فهم توضیح «پذیرش جوهرِ جهان» نشان خواهد داد که گرفتار ایراد گریور بر فرضیة جوهرِ جهان نشود. سرانجام استدلال خواهد کرد که به رغم سرنخی که در آرای مگینیس وجود دارد خود وی در فهم ارتباط پذیرش جهان واقع و پذیرش جوهر جهان به خطا رفته است.