جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تحقیق حاضر به بررسی تجربه های دینی با تکیه بر آیات قرآن پرداخته و شامل دو بخش است. در بخش اول با عنوان درآمدی بر تجربه دین از تعریف تجربه و دین، زمینه و بستر پیدایش مباحث مربوطه به تجربه دینی، تعریف تجربه دینی و ویژگی های آن، عمومی نبودن تجربه های دینی، آزمون پذیر نبودن تجربه های دینی، ملاک اعتبار و صدق تجربه های دینی و جز آنها سخن رفته است. در بخش دوم جایگاه معرفتی تجربه در قرآن بررسی شده است. در بخش سوم ذیل عنوان تحلیل نمونه هایی از تجربه دینی در قرآن کریم از خشیت، سکینه، اطمینان، خوف، رجا، توکل و وحی سخن به میان آمده است

چکیده (فارسی): مایستر اکهارت و جلال الدین محمد رومی بر شناخت ناپذیری احدیت یا ذات خدا تاکید می کنند. به نظر مایستر، احدیت خود را در تثلیت (اب، ابن و روح القدس) آشکار ساخته است و به عقیده مولوی، ذات خدا دارای اسماء و صفات است. همان طور که دانسته است ذات خدا هفت صفت اصلی حیات، علم ، قدرت ، اراده ، سمع ، بصر و کلام دارد و از میان آنها سه صفت حیات، علم و قدرت اصلی تر و مهم تر هستند. به نظر اکهارت و مولانا، مخلوقات قبل از خلق به شکل صورت در علم خدا بوده اند. احدیت ابتدا عقل کل (مسیح، حقیقت محمدی) را تولید و خلق کرد و آنگاه به واسطه او تمام چیزها آفریده شدند. در آثار مایستر و رومی هم نظریه خلق از عدم به همراه خلق مدام که تحت تاثیر کتاب مقدس و قرآن کریم است یافت می شود، و هم نظریه صدور که تحت تاثیر نو افلاطونی گری است. اما به واسطه کتاب مقدس و قرآن کریم، آندو طرفدار نظریه اولی هستند. ناگفته نماند که اعتقاد به این دو نظریه با هم تناقضی را ایجاد نمی کند و جمع آندو غیرممکن نیست . خدا انسان را به صورت خود آفریده است . به عقیده مایستر و رومی ، انسان نباید از خود بیرون رود، همه هر چه هست در درون او است. از آنجا که ذات انسان با حقیقت انسان یکی است و حقیقت انسان هم خدا است، پس شناخت ذات انسان شناخت خدا خواهد بود. لذا خودت را بشناس تا خدا را بشناسی. به نظر اکهارت و مولوی ، از آنجا که انسان از خدا ناشی شده است ، لذا باید به او باز گردد. راه بازگشت به او فناء یا وارستگی است. تجرید عبارت از ترک نفس ، آزادی ز هر چه رنگ تعلق پذیرد، تهی شدن روح از غیر خدا است. این تجرد لازم است، اما کافی نیست. گرچه خود این جهد عنایت خدا است ولی برای اینکه این کوشش به نتیجه برسد، به عبارت دیگر، شرط کافی فیض یا کشش است. این فقر به عقیده مایستر هم مادی و هم معنوی است، اما به نظر رومی ، آن تنها معنوی است. این مسکین بودن در روح، یعنی ، در اراده ، به اتحاد با خدا می انجامد. اما این اتحاد به عقیده مولانا ، اتحاد صفات است. به عبارت دیگر، عارف لباس صفات بشری را از تن ذات خود بیرون می آورد و لباس صفات خدا را به تن ذات خود می کند. باری، ذات عارف باقی است تنها صفات او به صفات خدا تبدیل می شود. ولی به نظر اکهارت ، عارف غیر از اتحاد صفات به اتحاد ذات هم می رسد. به عبارت دیگر، همچنان که شعله یک شمع ، شمع دیگری را روشن می کند و ...