جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دانش «نسب شناسی» از شاخه های علم تاریخ و شعبه ای از تاریخ نگاری عرب جاهلی است که پیوند ناگسستنی با آن دارد. این میراث جاهلی در دوره اسلامی به دلایلی چون، تدوین دیوان، گسترش فتوحات و استقرار قبایل بسیاری از عرب در مناطق مفتوحه و گسترش رقابت ها و تعصبات و دامن زدن برخی خلفا بدانها، رشد سریع یافته و نسب دانان و منابع نسبی مهمی پدید آمد. سهم شیعیان امامی و سادات علوی تبار در باروری این دانش، ازاین رو که آن با موضوع امامت و اهل بیت ارتباط تنگاتنگی دارد، نمود بیشتری داشته است. آنان تلاش بسیاری در دانش نسب شناسی داشته و از همان آغاز آثار ارزشمندی در این عرصه آفریده و سهم سترگی در رشد و بقای آن داشته اند. در این مقاله ضمن مروری اجمالی بر کلیات دانش نسب شناسی، نقش و سهم شیعیان امامی در حوزه انساب نگاری مورد بررسی قرار گرفته است.

در این مقاله زن از نگاه عصر جاهلی، صوفیان دنیا گریز، شاعران زورپرست و تقدیس گران قدرت مورد تحقیق قرار می گیرد. آنگاه درباره رسوخ ادبیات کهن ملل غیر مسلمان (در باب زن که به اسلام درآمدند) بحث می شود. سپس به زمینه باز تولید ادبیات جدیدی که در اسلام و تحت لفافه احادیث مجعول و تفسیرهای شاذ از قرآن کریم پدید آمد، پرداخته می شود. در پایان نیز این نتیجه حاصل می شود که ادبیات زن ستیزانه هر سه نگاه اشاره شد، چیزی جز باز تولید مجدد در عصر اسلامی نیست و به هیچ وجه نمی توان آن را به نام اسلام ثبت کرد.