آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

معجزه همواره به­عنوان یکی از ادلّۀ حقانیت ادیان به­خصوص وجود خداوند به­کار رفته است. در این نوشتار سعی کرده‎ایم به این پرسش پاسخ دهیم که معجزه به­عنوان دلیلی بر وجود خدا، تا چه میزان از لحاظ منطقی و معرفت‎شناختی موجّه است. به­عبارت دیگر آیا معجزه به­تنهایی و بدون در نظر گرفتن مسائل مربوط به گواهی‎های تاریخی و با فرض وثاقت ادلّۀ تاریخی، یا با فرض درک بی‌واسطه، می‎تواند وجود خداوند را برای مخاطب بی‎طرف اثبات کند یا خیر؟ روش این تحقیق توصیفی-تحلیلی است که از طریق مطالعه، بررسی و تحلیل ذهنی مفاهیم، گزاره‎ها و استدلال‌ها انجام می‎گیرد. در این مقاله پیش از تلاش برای پاسخ به پرسش اصلی، به تدقیق مفهوم معجزه و نقد تعریف مشهور دیوید هیوم (نقض قانون طبیعت) پرداخته شده و پس از جمع‌بندی بحث تعریف، با بیان مقدمه‎ای پیرامون انواع دلیل و استدلال تلاش می‎شود اوّلاً انواع استدلال‎هایی که معجزه ممکن است در قالب آن‎ها به­عنوان دلیلی برای اثبات خدا در نظر گرفته شود مورد بررسی قرار گیرد، ثانیاً ناتوانی معجزه در اثبات وجود خدا به­عنوان استدلالی قیاسی نشان داده خواهد شد و ثالثاً استنتاج بهترین تبیین به­عنوان قالب استدلالی مناسب برای معجزه در جهت اثبات خدا مطرح می‌شود و موانع آن مورد نقد و بررسی قرار خواهد گرفت.

مؤلفه­ ی صدق در ماهیت باور چه نقشی دارد؟ نیشی شاه و دیوید ولمن در جستاری مشترک، تبیینی از مفهوم باور ارائه داده ­اند که نقش مؤلفه­ی صدق در آن مبتنی بر یک معیار دستوری است. آن­ها در این راه از چیزی که آن را رابطه ­ی شفافیت می­نامند، سود جسته ­اند. نتیجه­ ی تبیین ایشان این است که باور کردن یک گزاره، در پس یک قضاوت شبه­ اخلاقی، متصف به درستی یا نادرستی خواهد بود. هدف از این نوشتار این است که نشان دهد، ضرورتی که آن دو بر مبنای آن ناچار به درج جزئی دستوری در ذات باور شده ­اند، بی­ اساس است و می­ توان مفهومی کاملاً توصیفی و غایت‌شناسانه از باور ارائه داد که ضمناً مسؤولیت در قبال صدق را نیز تبیین کند. در این تحقیق که با روش استناد به منابع کتابخان ه­ای در این موضوع صورت گرفته است، ابتدا دو رویکرد غایت‌شناختی و رویکرد دستوری توضیح داده می ­شود و پس از بررسی نقاط ضعف و قوت به مقایسه ­ی آن دو پرداخت می­ شود. در پایان ضمن نقد دیدگاه دستوری نشان خواهیم داد رویکرد غایت‌شناختی با فهم متعارف از موارد باور بیشتر سازگار است و می­ توان آن را به گونه­ ای تبیین کرد که اشکال اصلی شاه و ولمن را پاسخ دهد.

آیا تبیین‌های خداناباورانه می‌توانند جهان و انسان را تبیین کنند؟ آیا استدلال‌های قیاسی خداباورانه می‌توانند تبیین معقولی از جهان ارائه نمایند؟ بسیاری از فیلسوفان دین معاصر براین باورند که استدلال‌های قیاسی بر اثبات وجود خدا نامعتبرند، چون یا از نظر صورت قیاسی، نامعتبرند یا مبتنی بر یک یا چند مقدمه کاذب یا غیریقینی هستند. از این رو، به استدلالات غیرقیاسی در باب وجود خدا روی آوردند. هدف این نوشتار بررسی و ارزیابی یکی از این استدلال‌های جالب توجه جدید، یعنی استدلال استقرائی سوئینبرن است. روش این تحقیق کتابخانه‌ای و استدلالی است که از طریق مطالعه، بررسی و تحلیل ذهنی مفاهیم، گزاره‌ها و استدلال‌ها انجام می‌گیرد. ادعای سوئینبرن این است که تبیین‌های انسان‌انگارانه و ماده‌انگارانه نمی‌توانند جهان و انسان را تبیین کنند. در مقابل، وی سه استدلال از وجود جهان، وجود قوانین علمی و قوانین فرایند تکامل؛ برای وجود خدا به عنوان سه استدلال استقرائی تأییدی استفاده می‌کند و از انباشت آنها خداباوری را به عنوان استنتاج بهترین تبیین نتیجه می‌گیرد. نتیجه چنین استدلالاتی این است که خداباوری می‌تواند بهترین تبیین نهایی جهان باشد. همچنین نشان داده خواهد شد که این‌گونه استدلال‌ها با چالش‌های کمتری مواجه بوده و می‌توانند احتمال وجود خدا را به مراتب افزایش دهند.