آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: پدیدارشناسی یا ساختارشکنی؟ شامل خوانش های جدیدی از موریس مرلوپونتی، پل ریکور و ژان لوک نانسی است. درگیری ژاک دریدا با مضامین پدیدارشناختی، درک جدیدی از «هستی» و «حضور» ایجاد می‌کند که نقاط کور مهمی را در خوانش‌های سنتی هم از پدیدارشناسی و هم ساختارشکنی آشکار می‌کند. کریستوفر واتکین در بازتولید نه واکنش پدیدارشناختی انبار به واسازی و نه خوانش ساختارشکن معمولی از پدیدارشناسی، ارزیابی تازه ای از آینده پدیدارشناسی همراه با خوانشی جدید از میراث ساختارشکن ارائه می دهد. واتکین از طریق مطالعات دقیق فلسفه مرلوپونتی، ریکور و نانسی نشان می‌دهد که چگونه یک سنت پدیدارشناختی بسیار گسترده‌تر و غنی‌تر از هوسرل یا هایدگر، نقد دریدا از هستی‌شناسی را در عین پایبندی به امر هستی‌شناختی مورد توجه قرار می‌دهد. این خوانش جدید اساساً رابطه بین ساختارشکنی و پدیدارشناسی را بازسازی می‌کند و اولین بحث پایدار درباره احتمالات و مشکلات «پدیدارشناسی ساختارشکنی» آینده را نشان می‌دهد.

در این رساله، امکان و معنای فلسفه معاصر، بر اساس صورت بندی مرلوپونتی از بحران فلسفه ی مدرن پس از هگل، مورد تامل و بررسی قرار گرفته است. این امکان متضمن نسبتی خاص، میان فلسفه و نافلسفه است، که در چارچوب نظری اندیشه ی مرلوپونتی به طرح مساله ی «هستی پدیدار» رهنمون می شود. بر اساس این پرسمان، در فصول دوم تا چهارم، مفاد تکمیل شده ی کتاب «مرئی و نامرئی»، تحلیل و تفسیر شده اند. به این ترتیب، نقدهای مرلوپونتی بر روش های عمده ی فلسفه مدرن، یعنی تامل، دبالکتیک و شهود، به نحوی باز صورت بندی شده اند که به نحو تکوینی، امکان اندیشیدن به هستی پدیدار را تمهید کنند. در مراحل تکوین این تصویر از تفکر فلسفی-که در لسان مرلوپونتی از آن به استنطاق تعبیر می شود-، جملگی دقایق اساسی فلسفه ی مدرن -تامل، شهود و دیالکتیک- بر شالوده ی تجربه ی بنیادین و نخستین سوژه از حقیقت به مثابه ایمان ادراکی، استنتاج و نقادی می شوند و از خلال این فرآیند، مصالح آغازین برای هستی شناسی پدیدار استخراج خواهد شد. در پایان، با نگاهی رو به پس نسبت به پرسمان اصلی و سیر طی شده، تصویر مجمل از استطاق فلسفی ارایه خواهد شد و خطوط کلی هستی شناسی نوآیین مرلوپونتی، با اشاره به مفهوم «تقاطع» و «درهم تنیدگی» ترسیم می شود.‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

این مقاله سعی می‌کند هنر و زیبایی‌شناسی مرلوپونتی را با تمرکز بر پدیدارشناسی وی تبیین کند که مبتنی بر ادراک حسی بدنی است و نشان دهد که تحلیل‌های پدیدارشناسانۀ مرلوپونتی از بدن در نوشته‌های آغازین او مثل ساختار رفتار و به‌خصوص پدیدارشناسی ادراک در تحلیل هنر او در شکل‌گیری فلسفۀ هنر او عنصر تعیین‌کننده است. فرضیۀ اصلی این نوشته این است که بدن و هنر رابطه‌ای درهم‌تنیده دارند و اساس و شالودۀ پدیدارشناسی زیبایی‌شناختی مرلوپونتی را تشکیل می‌دهند؛ بنابراین، ادراک حسی و رابطۀ تنانۀ هنرمند با جهان، و انعکاس این مواجهه در اثر هنری دغدغۀ چیزی است که ما آن را پدیدارشناسی زیبایی‌شناختی تن‌محور می‌نامیم. افزون‌براین، در این پدیدارشناسی، نقاشی شیوه‌ای تفکر است که مرلوپونتی با استناد به آثار سزان به تحلیل آن پراخته است و همچنین، زیبایی‌شناسی بدن‌محور و درنتیجه پیوند تنگاتنگ بدن و هنر از یافته‌های دیگر این مقاله است. در این نوشته سعی شده است تحلیل‌ها با استناد به آثار کلیدی این فیلسوف پیش برود.

ترجمه ماشینی: آیا عبور از خدای قدیم راه را برای نوع جدیدی از پروژه دینی هموار کرده است، راهی مسئولانه تر برای جست و جو، صدا و عشق به چیزهایی که ما آن را الهی می نامیم؟ آیا تعلیق یقینات و پیش فرض های جزمی فضایی را باز کرده است که در آن بتوانیم دوباره با شگفتی دینی مواجه شویم؟ ما که در شکاف بین خداباوری و الحاد قرار داریم، اکنون این فرصت را داریم که به روش‌های عمیق‌تر و آزادتر به چیزهایی که نمی‌توانیم بفهمیم یا اثبات کنیم پاسخ دهیم. فیلسوف برجسته، ریچارد کرنی، این وضعیت را آنا-تئوس، یا خدا پس از خدا می نامد - لحظه ای از خلاقیت "ناشناختن" که نشان دهنده گسست از ضمانت های قبلی است و ما را به جعل معانی جدید از کهن ترین حکمت ها دعوت می کند. آناتئیسم به یک رویداد افتتاحیه اشاره دارد که در قلب هر دین بزرگ نهفته است، شرط بندی بین مهمان نوازی و دشمنی با غریبه، دیگری - احساس چیزی "بیشتر". کرنی با تحلیل ریشه‌های لحظه‌ی بی‌خدایی خودمان، نه تنها نشان می‌دهد که چگونه بازگشت به سوی خدا برای کسانی که به دنبال آن هستند ممکن است، بلکه نشان می‌دهد که چگونه ایمان رهایی بخش‌تر می‌تواند متولد شود. کرنی با تعیین چرخشی به سوی سکولاریته مقدس در فلسفه معاصر، با تمرکز بر موریس مرلوپونتی و پل ریکور شروع می کند. او سپس در شاهکارهای مدرنیستی جیمز جویس، مارسل پروست، و ویرجینیا وولف، «اپیفانی» را مشخص می کند. کرنی با بحث در مورد نقش خداباوری و الحاد در کشمکش و صلح، با تمایز بین اعتقاد مقدس و فداکاری یا خدایی که زندگی می‌بخشد و خدایی که آن را از بین می‌برد، به پایان می‌رسد. او استدلال می‌کند که قبول اینکه ما هرگز نمی‌توانیم در مورد خدا مطمئن باشیم، تنها راه برای کشف مجدد قداست پنهان در زندگی و بازپس گیری الوهیت روزمره است.

بحث از بدن از مباحثی است که تا قبل از مرلوپونتی نگاه جدی به آن نشده بود، ولی مرلوپونتی با پدیدارشناسی ادراک حسی آن را اصل و محور اندیشه خود قرار داد و از آن پس تحقیقات خوبی درباره بدن انجام شد و هر روز بر تعداد آنها افزوده می‌شود. در مقاله حاضر، با روش توصیفی‌تحلیلی و مقایسه‌ای، می‌کوشیم ضمن توصیف دیدگاه‌های مرلوپونتی و ملاصدرا، ظرفیت‌های فلسفه اسلامی در بحث بدن را بررسی کنیم. تحقیق پیش رو به این نتیجه رسیده است که روش شهودی‌برهانی ملاصدرا نه‌تنها دستاوردهای روش پدیدارشناسی مرلوپونتی درباره بدن را تا حد بسیار پوشش می‌دهد، بلکه آورده‌های افزون‌تری هم دارد که نشان‌دهنده عمق، گستره و توان تبیین‌گری رویکرد و دیدگاه وی است. ملاصدرا و مرلوپونتی هر دو با بیان‌های مخصوص خود به عالِم‌بودن بدن، رو به سوی جهان بودن آن، فعال‌بودن و ساختنی‌بودنش اشاره دارند؛ ولی ملاصدرا برخلاف مرلوپونتی اولاً با توجه به ذاتی‌دانستن نفس‌مندی برای بدن توانست به بدن‌های دیگری غیر از بدن مادی، مانند بدن مثالی، قائل شود؛ و ثانیاً نه‌تنها جهان را منحصر در جهان تجربی و پدیداری نمی‌کند، بلکه حتی آن را منحصر به و در نسبت با بدن‌بودن نمی‌کند و از باب نمونه قائل به جهان معقولی است که در نسبت با و متحد با مرتبه عقل انسان است.

ترجمه ماشینی : این متن با ایجاد پیوندی ساختاری بین اندیشه‌های فردریش نیچه و موریس مرلوپونتی به دنبال کمک به تاریخ فلسفه مدرن است. این کتاب به‌عنوان توضیحی نظام‌مند از افکار کلیدی فیلسوف و نیز تحقیقی در مورد ریشه‌های به اصطلاح فلسفه قاره‌ای در نظر گرفته شده است. چکیده: با ایجاد پیوندی ساختاری بین افکار فردریش نیچه و موریس مرلوپونتی به دنبال کمک به تاریخ فلسفه مدرن است. ادامه مطلب...

ترجمه ماشینی : توسط نیویورک تایمز به عنوان یکی از ده کتاب برتر سال 2016 نامگذاری شده است، روایتی روحی از یک جنبش روشنفکری بزرگ قرن بیستم و متفکران انقلابی که آن را شکل دادند، توسط نویسنده پرفروش کتاب چگونه زندگی کنیم، سارا بیکول. پاریس، 1933: سه معاصر با کوکتل زردآلو در بار Bec-de-Gaz در خیابان Montparnasse ملاقات کردند. آنها ژان پل سارتر جوان، سیمون دوبووار و دوست دیرینه ریموند آرون، فیلسوف همکارشان هستند که در مورد چارچوب مفهومی جدیدی از برلین به نام پدیدارشناسی به آنها می خندد. او می گوید: «می بینید، اگر پدیدارشناس هستید، می توانید درباره این کوکتل صحبت کنید و از آن فلسفه بسازید!» همین عبارت ساده بود که جنبشی را برانگیخت و سارتر را برانگیخت تا پدیدارشناسی را با حساسیت فرانسوی و اومانیستی خود ادغام کند و از این طریق رویکرد فلسفی کاملاً جدیدی را با الهام از مضامین آزادی رادیکال، هستی اصیل و کنشگری سیاسی ایجاد کند. این جنبش پیش از آنکه راه خود را در سراسر جهان به عنوان اگزیستانسیالیسم باز کند، در کلوپ‌های جاز و کافه‌های کرانه چپ نفوذ کرد. در کافه اگزیستانسیالیست نه تنها فیلسوفان، بلکه نمایشنامه نویسان، مردم شناسان، محکومان و انقلابیون نیز حضور دارند، داستان اگزیستانسیالیست ها، از اولین جرقه شورشی تا جنگ جهانی دوم، تا نقش آن در جنبش های آزادی پس از جنگ، مانند ضد استعمار، را دنبال می کند. فمینیسم و حقوق همجنسگرایان در هم آمیختن بیوگرافی و فلسفه، این روایت حماسی از برخوردهای پرشور است - دعواها، روابط عاشقانه، راهنمایی ها، شورش ها، و شراکت های طولانی - و تحقیقی حیاتی در مورد آنچه اگزیستانسیالیست ها باید به ما ارائه دهند امروز، در لحظه ای که روزگاری هستیم. دوباره با مسائل اصلی آزادی، مسئولیت جهانی، و اصالت انسانی در دنیایی متلاشی و تکنولوژی محور مواجه می شویم.

ترجمه ماشینی : دیدگاهی که نقدهای من به فلسفه تجربه گرایانه از آن صورت می گیرد، پدیدارشناسانه است، به معنایی که هوسرل به آن کلمه داده است. اما به سارتر و مرلوپونتی بسیار نزدیکتر است تا به استاد. به طور خاص، تحلیل بازتابی به تعبیر من به تجربه چیزها در جهان مربوط می شود و مسئله وجود یا واقعیت آنها را در پرانتز قرار نمی دهد. تز جهان، یا به تعبیر هیوم، باور طبیعی به وجود مستقل جهان، به نظر من ازلی، نااندیشیده، غیرمنطقی، و از سوژه های تجسم یافته ما جدایی ناپذیر است. شکلی که در آن من آموزه های پدیدارشناختی را بیان می کنم، با استدلال های فیلسوفان تجربه گرا تعیین می شود که به وسیله آنها بحث را مطرح کرده ام. این نقد تجربه گرایی است و نه از پدیدارشناسی.