آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

کثرت گرایی دینی، به مثابه یکی از مسائل مهم کلام جدید، گرچه خاستگاهی غربی و مسیحی دارد، به سبب رشد روزافزون ارتباطات انسانی در عصر جهانی شدن، به دغدغه ای اساسی برای اغلب خردورزان کشورهای در حال توسعه و همه دین دارانی تبدیل شده است که در اندیشه برقراری همزیستی مسالمت آمیز با غیرهم کیشان خویش چه در کلان شهرها و جوامع سکولار و چه در دهکده بزرگ جهانی هستند. شاید این امر که ادیان بزرگ، در ورای انگیزه های ذهنی پیروانشان و در پیشینه تاریخی خود، رابطه ای مثبت با امر مطلق دارند، تنها راهی است که بر اساس آن، شالوده کلامی گفت وگوی بین ادیان و برقراری تعاملی عاری از تنش در بین متدینان طرح ریزی می شود. بر این اساس متدینان باید بکوشند ضمن درک همدلانه باورهای یکدیگر، تمام توان اخلاقی و معنوی خویش را به کار گیرند تا به بازنگری باورهای جزم اندیشانه خویش بپردازند و الگویی متناسب با حیات اجتماعی عصر خویش فراهم کنند.

آراء تجدیدنظرطلبانه پاتریشیا کرون[1] تأثیر ژرفی بر مطالعات اسلامی، به‌خصوص بررسی تاریخ صدر اسلام نهاده است. کرون با تأثیرپذیری از مطالعات انتقادی پیش از خود، ضمن تشکیک در اعتبار منابع سنتی اسلامی، درصدد بود تا مهم‌ترین مؤلفه‌های تاریخی اسلام مانند جمع قرآن، زندگی پیامبر(ص) و ارتباط اسلام با سایر ادیان را در منابع خارج از چارچوب سنت اسلامی ردیابی کند. این مقاله می‌کوشد ضمن نقد و بررسی منابع و روش کرون، میزان وفاداری او به روش مطالعه انتقادی را بسنجد و نشان دهد که کرون به‌رغم تشکیک در اعتبار تاریخی منابع اسلامی، خود در بررسی‌هایش از منابعی بهره برده است که صحت، اصالت و اعتبار تاریخی روشنی ندارند و در نتیجه نظریه‌های او صرفا گمانه‌زنی‌هایی غیرقابل اثبات‌اند؛ اما توجه او به این منابع، به غنای داده‌های مفید درخصوص تاریخ صدر اسلام افزوده و چشم‌انداز تازه‌ای در مطالعات اسلامی فراهم آورده است.