آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

چکیدهاز جمله شروح کهن نهج البلاغه، دو شرح «معارج نهج البلاغه» از علی بن‌‌زید بیهقی (قرن ششم هـ.ق) و «حدائق الحقائق فی فسر افصح الخلایق» از قطب‌‌الدّین بیهقی کیدری (قرن هفتم هـ.ق) است. شارحان هریک از این دو شرح، روشی ادبی را برگزیده‌‌اند. هدف از این پژوهش، شناسایی و معرّفی روش دو شارح و نحوه‌‌ی تأثیرات این دو شرح، بر شروح پسین نهج البلاغه است که پس از ذکر مشخّصات و حیات علمی مولّفان و ویژگی‌‌های شروح به آن پرداخته شده است. گرد‌‌آوری اطّلاعات و نحوه‌‌ی دست‌‌یابی به آن؛ از طریق روش کتابخانه‌‌ای و با بهره‌‌گیری از نرم افزار‌‌های نور انجام شده است.شرح «معارج» از جمله شروح اولّیه بوده و شرح «حدائق الحقائق»، برگرفته از دو شرح «معارج» علی بن‌‌زید بیهقی و «منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه» قطب راوندی است و از چینش و نظم مشخّصی برخوردار‌‌است. خطب و نامه‌‌ها و حکمت‌‌ها،در هر دو کتاب، به شیوه‌‌ی ترتیبی تشریح شده است. هریک از شارحان، برای بررسی محتوایی نهج البلاغه، از دانش‌‌های مختلف بهره برده‌‌اند، که از آن جمله می‌‌توان به علم لغت و دانش صرف و نحو، بلاغت، علم الحدیث، کلام، تاریخ، فقه، و علوم قرآنی اشاره کرد. فصل پایانی این پژوهش، به بررسی تأثیر این دو شرح، بر شروح پسین و گونه‌‌شناسی انعکاس این تأثیرات، از جهت محتوایی می‌‌پردازد. اگرچه در میان شروح بعدی، سخن چندانی از این دو شرح نیست و این شروح اساساً مورد مناقشه و تحلیل نبوده‌‌اند، ولی تأثیرات آن‌‌ها ‌‌بر روی برخی از شروح، باذکر نام ایشان و ورود برخی از مطالب توسّط شارحان بعدی، نشان‌‌گر توجّه آن‌‌ها به این دو شرح بوده است. از مهم‌‌ترین شروح تأثیرپذیر، می‌‌توان به «شرح ابن‌‌عتایقی»، «مصباح السّالکین ابن‌‌میثم بحرانی»، «منهاج البراعه خویی» و «بهج الصباغه شوشتری»، اشاره کرد. کلیدواژگان: معارج نهج البلاغه، حدائق الحقائق، علی بن‌‌زید بیهقی، قطب‌‌الدّین کیدری، فقه‌‌الحدیث، نهج البلاغه، روش‌‌شناسی شروح نهج البلاغه.

یکی از مباحث مهمّ علم معانی، فصل و وصل جملات است. جرجانی اوّلین ادیبی بود که به شکل مفصل، به این مقوله پرداخت. سکّاکی نیز اوّلین کسی بود که مواضع فصل و وصل را نام‌گذاری کرد امّا دیگران به شرح اثر سکّاکی بسنده کرده؛ به تکرار گفته‌های او روی آوردند به طوری که دیگر، نوآوری خاصّی در زمینه شناخت این مبحث صورت نگرفت. نگارنده در این پژوهش تلاش نموده تا ضمن بررسی دیدگاه‌های قدما، زیبایی‌های فصل و وصل در نثر گفتاری و نوشتاری نهج‌البلاغه را آشکار سازد و با تکیه بر مسائل زیباشناختی، نکات جدیدی در این باب ارائه دهد. به علاوه، هنجارشکنی‌های زبانی این مبحث را بررسی نموده و راه‌کارهایی برای ساده‌سازی پیچیدگی‌های آن ارائه نماید. در این نوشتار مشخّص می‌شود که هر کدام از دو مقوله فصل و وصل، به شکلی متفاوت در خطبه‌ها و نامه‌ها، نمود پیدا می‌کنند. نمود فصل و وصل در حکمت‌ها، به دلیل کوتاه بودنشان، بسیار کم است. در نامه‌ها وصل بیش از فصل به چشم می‌خورد. در خطبه‌ها نیز، فصل و وصل، به هم در آمیخته‌اند. به تبع تفاوت کاربرد فصل و وصل، اسلوب نثرها نیز متفاوت شده است. زیبایی‌های موجود در خطبه‌ها و نامه‌ها، در پاره‌ای از موارد، مشترک و در مواردی متفاوتند. فصل در خطبه‌ها، سبب شده است که موسیقی کلام، دائم در حال تغییر باشد و کاربرد استطراد، تمثیل و تأکید زیاد شود. در حالی که کاربرد اندکِ فصل در نامه‌ها، موجب گردیده که استطراد، تمثیل و تأکید در نامه‌ها کم‌تر و موسیقی نیز ملایم و آرام باشد. به واسطه وصل در خطبه‌ها و نامه‌ها، امکانِ روایت داستان، مقایسه دو امر، تعادل وتوازن جمله‌ها، اطناب و بیان امور بر اساس ترتیب، فراهم شده است.