آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: التزام به عهد و عهد یکی از مهم ترین ارزش های نظام اخلاقی دینی است. وفای به عهد و نقش عمیق آن در زندگی معنادار انسان و جوامع بشری از جنبه های مختلف قابل بررسی و بررسی است. اما سوال اصلی در این تحقیق این است که: اهمیت و آثار وفای به عهد و معنای آن در زندگی از منظر دینی چیست؟ روش این پژوهش، روش توصیفی، با استفاده از مطالعات کتابخانه ای، بررسی اسناد و بررسی آیات و روایات و ادله روایی ـ وحیانی مرتبط با موضوع مورد بحث در حوزه معارف دینی است. به این نتیجه رسیدیم که بر اساس آیات قرآن و روایات، التزام به عهد در اسلام مانند سایر ادیان ابراهیمی از جایگاه والایی برخوردار است. اما به ویژه ارزش وفای به عهد در اسلام مترادف با ایمان شده است. یعنی اگر انسان به عهد خود وفا نکند ایمان ندارد. این معنا در زندگی انسانها و جوامع بشری به قدری مهم شمرده شده است که اگر با دشمن و حتی مشرکان و کافران عهد و پیمان بسته شود، باید آن را انجام داد. بنابراین یکی از رفتارهایی که در جوامع اخلاقی نقش بسزایی دارد و در معنابخشی به زندگی و نیز در مدارای جامعه بشری حائز اهمیت است، التزام به عهد و پیمان است.

قضاوت تحکیمی که در مقابل قضاوت انتصابی نهادی جهت حل و فصل اختلاف میان طرفین تنازع در فقه محسوب می‌شود، امروزه در قوانین حقوقی تحت عنوان «داوری» ظاهر گشته و این شیوه حل اختلاف فقهی ‌‍ـ حقوقی، به‌دلیل احترام به حاکمیت اراده طرفین در انتخاب شخص قاضی تحکیم یا داور، روزبه‌روز در حال گسترش و اقبال مردم می‌باشد. پیرامون ادله قرآنیِ مشروعیت این نهاد فقهی و حقوقی میان فقها اختلاف‌نظر وجود دارد؛ به‌گونه‌ای که برخی مشروعیت آن را از برخی آیات قرآن استنباط نموده و برخی دیگر قائل به عدم مشروعیت آن به استناد برخی آیات دیگر هستند. پرسش اساسی این است که آیاتی که بر مشروعیت یا عدم مشروعیت داوری (قضاوت تحکیمی) دلالت می‌کنند، کدام‌اند و حدود دلالت هریک از این آیات به چه میزان است؟ گرچه بررسی جامع فقهی هر موضوع، نیازمند بررسی همه ادله فقه از جمله قرآن، سنت، عقل و اجماع است، اما در این نوشتار با تمرکز بر آیات قرآن و حفظ محوریت آیات شریف کلام وحی، دلالت آیاتی که قائلان به عدم مشروعیت داوری مطرح ساخته‌اند (مانند آیه رد منازعات و اختلافات به خدا و رسول(ص) و آیه تلازم ایمان با ارجاع اختلافات به پیامبر(ص)) محل مناقشه قرار گرفته است و از میان آیات مورد تمسک قائلان به مشروعیت داوری، تنها دلالت آیه 31 سوره نساء مربوط به نشوز زوجین مورد پذیرش قرار گرفته و با پذیرش مولویت «فابعثوا» در این آیه شریفه و رد نظریه ارشادی بودن این امر و با اثبات عدم اختصاص این آیه به اختلافات زوجین و توجه به حکومت عام آن بر کلیه دعاوی و اختلافات (با استعانت به سیرۀ عقلا و قیاس اولویت و برخی روایات)، مشروعیت نهاد داوری در حقوق و قضاوت تحکیمی در فقه اثبات گردیده است.