آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از ارکان رکین نظام اخلاقی «غایت اخلاقی» است. غایت در حقیقت چیزی است که فعل در نهایت به آن منتهی می‌شود. در واقع انسان هر فعلی از جمله فعل اخلاقی را برای رسیدن به غایاتی انجام می‌دهد. برخی اندیشمندان غربی و ارسطوشناسان معاصر ضمن برشمردن بخشی از فضائل اصلی و غایات حقیقی در میان سایر مکاتب اخلاقی، بر این باورند که اولاً غایت اخلاقی نقش مهمی در شناخت، تبیین، ارزیابی و داوری نسبت به گزاره‌های اخلاقی، نظریات اخلاقی و افعال و رفتار اخلاقی انسان‌ها دارد و ثانیاً کامل‌ترین، جامع‌ترین و حقیقی-ترین خیر و غایت اخلاقی صرفاً در ادیان توحیدی به بشر معرفی شده است. به نظر آنان، «قرب الهی» یا نظریه قرب، دربردارنده‌ی تمام غایات مثبت بشر و در عین حال آخرین و منحصر بفردترین غایتی است که تضمین کننده سعادت بشر در دنیا و جهان آخرت است. کسی که به این غایت دست یابد، به دلیل اتصالش به غایة‌الغایات، طبعاً غایات دیگر را هم در اختیار خود دارد و از فروغلطیدن در سایر غایات نسبی برحذر داشته خواهد شد. نگارنده در این مقاله به روش توصیفی_تحلیلی و کتابخانه‌ای در صدد است که این غایات اخلاقی را با توجه به منبع معرفتی وحی و قرآن کریم در سه دسته مقدمانی، میانی و نهایی مورد بررسی قرار دهد. انسان برای نیل به غایت نهایی سلسله‌ای از اهداف و غایات را تشکیل می‌دهد که هرکدام به نوبه خود برای غایت برتر هستند، با دست‌یافتن به غایات مقدماتی و میانی راه تکامل را طی کرده، متعالی‌تر شده و مقرب درگاه حق می‌گردد

موضوع تحقیق این پایان‌نامه تبیین رابطه توکل و اعتماد به نفس از دیدگاه آیات و روایات است. «توکل» در این پایان‌نامه اصطلاحی اخلاقی و «اعتماد به نفس» اصطلاحی روان‌شناختی است. اهداف این تحقیق، بررسی مفهومی، قلمرو، عوامل و موانع، آثار و نتایج، رابطه و سازگاری توکل و اعتماد به نفس در اخلاق و روانشناسی و نهایتاً در قرآن و روایات است. روش تحقیق در این پایان‌نامه به روش توصیفی و کتابخانه‌ای است.در واقع، جایگاه توحیدی توکل، توحید افعالی خداوند (لاموثر فی‌الوجود الا الله) است. و حقیقت توکل، چیزی غیر از وکیل حقیقی قرار دادن خداوند از ناحیه بندگان نیست. حد نهایی توکل، یقین انسان در شناخت از توحید و معاد است. به همین دلیل، توکل از درجات متفاوتی برخوردار بوده و نشان‌گر این است که تکیه و اعتماد فقط باید به خداوند باشد و این امر به معنای نفی نقش انسان در تدبیر امور خویش و تعطیل قوا و بی‌مسئولیتی فردی و اجتماعی نیست. اصطلاح دیگر، مسئله اعتماد به نفس است. عالم روان‌شناس سعی دارد در مقابل توکل، موضوع اعتماد به نفس را در انسان تقویت کند. در حالی که آیات و روایات، اعتماد به نفس را نکوهش کرده و فرموده است: شما مالک هیچ شأنی از شئون زندگی روزمره خود نیستید. آیا اعتماد به نفس به لحاظ روان‌شناختی، هیچ جایگاهی در نگاه دینی ندارد؟ پاسخ این است که اگر اعتماد به نفس به معنی اعتماد به خود و نیروی خود در امور زندگی است با حفظ این جهت که خداوند مرا انسان توانمندی آفریده تا بتوانم در برابر مشکلات و حوادث پایداری کنم، آنگاه اعتماد به نفس امری پسندیده است. ولی اگر اعتماد به نفس به مفهوم خود را دیدن، خدا را فراموش کردن و مغرور بودن به نیروی درونی خود باشد، مسلماً از نظر اسلام امری نکوهیده است.

همه انسان‌ها برای ادامه حیات خود، به‌ناچار در هر ثانیه، دقیقه، ساعت، روز و شب در تعامل و ارتباط با خویشتن، خانواده، محیط کسب‌وکار، جامعه، طبیعت و خداوند می‌باشند، علم ارتباطات، اصول، مبانی، قواعدی را در هر بخش از این ارتباطات تعریف و تبیین نموده تا انسان‌ها بتوانند بر این مبنا درست عمل کرده و روابط سالم و اثربخشی را در مدیریت کار و زندگی داشته باشند. از دیدگاه قرآن، اموری چون توحید، معاد، عمل صالح و ارتباط مؤثر از مشترکات ادیان محسوب شده، لذا انسان‌ها با هر دینی می‌توانند با همزیستی مسالمت‌آمیز با هم ارتباط مؤثر داشته و در کار و زندگی موفق باشند. قُلْ یا أَهْلَ الْکِتابِ تَعالَوْا إِلی‌ کَلِمَهٍ سَواءٍ بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمْ أَلاَّ نَعْبُدَ إِلاَّ اللَّهَ وَ لا نُشْرِکَ بِهِ شَیْئاً... بگو: «ای اهل کتاب! بیایید به سوی سخنی که میان ما و شما یکسان است که جز خداوند یگانه را نپرستیم و چیزی را همتای او قرار ندهیم....(آل‌عمران: 64) ...وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً......و به مردم نیک بگویید...( بقره/ 83) جذابیت قرآن در این است که سخن گفتن با همه انسان‌ها را به نیکویی سفارش کرده و این یعنی در جهان هستی همه مردم، فارغ از دین، مذهب، رنگ، نژاد، ثروت، قدرت، قوم، قبیله و کشور دارای کرامت هستند و باید به بهترین سبک با آن‌ها ارتباط برقرار کرد و این ریشه و اصل اساسی در علم ارتباطات است که قرآن به آن تأکید دارد. تحقیق پیش رو با هدف بررسی مبانی و ابعاد علم ارتباط مؤثر از منظر قرآن انجام گرفته و پیشنهاداتی برای بهبود فرآیندهای ارتباط مؤثر ارائه شده است که در این پژوهش خواهید خواند.

ابن رشد اندلسی، بعد از ابن طفیل و ابن باجّه، از فلاسفه و متفکران جامع الاطراف در حوزۀ غرب اسلامی در سدۀ ششم است. مطالعۀ آثار ابن رشد هر خواننده ای را به این درک رهنمون می سازد که وی، علاوه بر حکمت نظری، در حکمت عملی نیز آرا و اندیشه های قابل توجهی دارد. از آنجا که اندیشه های عملی ابن رشد تاکنون به صورتی کم رنگ مطرح بوده است، این مقاله در صدد است مسئلۀ سعادت را، به عنوان یکی از مسائل مهم در حوزۀ نظریات هنجاری اخلاق، به روش توصیفی ارائه نماید. برای تحقق این هدف، در این مقاله تلاش می شود، پس از نگاه معناشناختی به مفهوم سعادت، به تبیین مشخصات، مؤلفه ها، پیش فرض ها و انواع سعادت پرداخته شود. ابن رشد سه مشخصۀ خیر، خیر برتر و خودبسندگی را برای سعادت قایل است. به نظر می رسد که ماهیت سعادت از دید ابن رشد ماهیتی چند مؤلفه ای با رویکرد غایتِ جامع باشد، نه ماهیتی تک مؤلفه ای با رویکرد غایتِ غالب. همچنین، پذیرش مسئلۀ سعادت در ابن رشد مشتمل بر پذیرش چند پیش فرض از قبیلِ غایت مندی افعال، وحدت غایات، ارتباط آن با کمال و نظریۀ فضیلت است.با توجه به این مشخصات و پیش فرض ها، ابن رشد بر این عقیده است که سعادت انواع گوناگونی مانند سعادت علمی و نظری، عملی، متافیزیکی، فردی و اجتماعی، دنیوی و اخروی، حقیقی و ظنی، فطری و اختیاری است.