آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: زبان، حقیقت و منطق کتابی است در سال 1936 درباره معنا توسط فیلسوف آلفرد ژول آیر، که در آن نویسنده اصل تأیید پوزیتیویسم منطقی را تعریف، توضیح می‌دهد و برای آن استدلال می‌کند که گاهی به عنوان معیار اهمیت یا معیار معنا از آن یاد می‌شود. آیر توضیح می دهد که چگونه اصل اثبات پذیری ممکن است در مسائل فلسفه به کار رود. زبان، حقیقت و منطق، برخی از ایده های حلقه وین و تجربه گرایان منطقی را مورد توجه جهان انگلیسی زبان قرار داد.

ترجمه ماشینی : این مطالعه راه حل A. J. Ayer را برای مشکل ادراک بررسی می کند. مشکل ادراک، همانطور که آیر درک می کند، مشکلی است که باور ما به وجود آن اشیاء فیزیکی را توجیه می کند که معمولاً درک ما از آنها بدیهی است. این بررسی بر اساس زبان آیر، حقیقت و منطق، بنیاد دانش تجربی، مسئله دانش و مقاله ای با عنوان «پدیدارگرایی» است. توسعه ایده‌های آیر در مورد راه‌حل پدیدارگرایانه برای مشکل ادراک را از طریق فرآیند پذیرش، توسعه و رها کردن پوشش می‌دهد. بارزترین ویژگی تلاش های قبلی آیر برای حل مشکل ادراک این است که او به دنبال دفاع از موضع پدیدارگرایی رایج، که از برکلی نشأت می گیرد، با روش تحلیل زبانی است. اگرچه نسخه آیر از پدیدارگرایی را می‌توان در جنبه‌های فنی آن مورد نقد قرار داد، اما اعتراض قاطع به همه اشکال پدیدارگرایی، همانطور که خود آیر اذعان می‌کند، این است که وجود یک شیء فیزیکی از نوع خاصی و وقوع داده‌های حسی معین نمی‌تواند کافی باشد. شرایط برای یکدیگر این دشواری به این معنی است که گزاره‌های مربوط به اشیاء فیزیکی به طور رسمی به گزاره‌هایی درباره داده‌های حسی قابل ترجمه نیستند، و بنابراین برنامه پدیدارگرا نمی‌تواند انجام شود

ترجمه ماشینی: آیر طرفدار نظریه پدیدارشناسی شمرده شده است اما آن را رها کرده و نظریه پیشرفته نئورئالیستی را پذیرفته است و سعی می کند نگاهی به آن بیندازد. مبارزه فیلسوفان بر سر شناخت. آیر یکی از فیلسوفانی بود که مشکل ادراک جهان اطراف ما را جستجو کرد و به آن پرداخت. نظريه ادراك او با تأثيرات بيروني و حسي جايگاه مهمي در فلسفه او به خود اختصاص داد، زيرا نقش عمده اي در درك ما از نظريه او ايفا مي كند. در دانش و نگرش او به متافیزیک. و او به این نتیجه رسید که ما نمی توانیم چیزهای مادی را آنطور که هستند و آنچه را که در زندگی و تجربیات ادراکی خود مستقیماً درک می کنیم، درک کنیم. چیزی غیر از آن است، و این همان چیزی است که ایر آن را (داده حسی) نامیده است.

نگارنده در کتاب حاضر که نخستین تألیف اوست، خاطرنشان می‌سازد: "نظریاتی که در این رساله ارائه شده، ناشی از تعلیمات برتراند راسل و وینگنشتاین است که آن‌ها نیز به نوبه‌ی خود نتایج منطقی اصالت تجربه‌ی بارکلی و هیوم هستند. من نیز مانند هیوم، کلیه‌ی قضایای واقعی را به دو دسته تقسیم می‌کنم؛ قضایایی که به قول او مربوط به "نسبت بین تصورات" است و آن‌ها که مربوط به "امور واقع" است. نوع اول، شامل قضایای پیشینی منطق و ریاضیات خالص است. این‌ها را من فقط از این جهت که تحلیلی هستند ضروری و قطعی می‌دانم. یعنی معتقدم که علت این که این قضایا را نمی‌توان در تجربه نفی کرد این است که خبری درباره‌ی عالم تجربه نمی‌دهند و فقط قصدها را به استعمال علایم به نحو معینی ثبت می‌دارند. قضایای مربوط به امور واقع تجربی را بر خلاف آن‌ها، من فرضیاتی می‌دانم که ممکن است محتمل باشند ولی هرگز قطعی نخواهند بود و در بیان طریقه‌ی اثبات صحت آن‌ها ادعا می‌کنم که ماهیت صدق و حقیقت را توضیح داده‌ام. برای آزمایش این که جمله‌ای بیان یک فرضیه‌ی تجربی، حقیقی است، من اصلی تحقیق و اثبات را با تعدیلی اختیار کرده‌ام. زیرا به نظر من، فرضیه‌ی تجربی لازم نیست قطعا قابل اثبات باشد بلکه همین قدر که تجربه‌ی حسی ممکنی در تعیین صدق و کذب آن دخیل باشد، کافی است. اگر قضیه‌ی طرح شده شرط لازم این اصل را حایز نشود و معلوم متکرر هم نباشد می‌گویم مابعد الطبیعی است و چون چنین است نه صادق است و نه کاذب، بلکه مهمل است به معنی لغوی کلمه. بسیاری از آن چه معمولا به نام فلسفه خوانده می‌شود بنا به این ملاک، ما بعد الطبیعی است، خاصه نظریاتی مانند این که: یک عالم غیرتجربی غایات و ارزش‌ها وجود دارد، یا این که انسان دارای روح جاویدان است یا این که خدای متعال هست، اما خود قضایای فلسفه را می‌گوییم از لحاظ لفظی، ضروری و لذا تحلیلی هستند".

قسمت هایی از کتاب : همچنین نیاز است میان دو نوع اثبات تمایز قائل شویم؛ اثبات قطعی، که صدق یا کذب را ورای هر تردید تثبیت می کند، و نسخه ای ضعیف تر از این مفهوم، که مقتضی آن است که تجربه صدق یا کذب را محتمل کند. مثلا ما، حتی علی الاصول، نمی توانیم قطعا صدق یا کذب تعمیم های جهان شمول علم و زندگی روزمره را اثبات کنیم. ما صرفا می توانیم شماری متناهی از مشاهدات، مثلا در مورد انبساط فلزها هنگام گرما دیدن، داشته باشیم، و این شاهد نمی تواند صدق این تعمیم جهان شمول را که همهٔ فلزها هنگام گرما دیدن منبسط می شوند قطعا ثابت کند. برهان قطعی بر کذب آن نیز ورای دسترسی ماست، زیرا هر گاه گمان کنیم با فلزی روبه روییم که گرچه گرمای زیادی بدان داده ایم منبسط نشده است، و وسوسه شویم نتیجه بگیریم که ما بدین طریق ورای هر تردیدْ کذب آن تعمیم را تثبیت کرده ایم، آنگاه خود را با این وظیفه مواجه خواهیم یافت که ورای هر تردید تثبیت کنیم آنچه گمان می کنیم فلز است واقعا هم فلز است. با این حال، چنین تعمیم هایی بی تردید واقعا معنادارند. استدلال ایر این است که همهٔ عبارات واقعی، همچون تعمیم های جهان شمول، فرض هایی هستند که نمی توان صدق و کذبشان را قطعا ثابت کرد. بنابراین به کارگیری نسخهٔ قوی مفهوم اثبات پذیری به این نتیجهٔ «خود- نفی کننده» منتهی می شود که هیچ عبارت واقعی ای بامعنا نیست. لذا بسیاری چیزها بدین وابسته است که آیا نسخهٔ ضعیف تر، که مقتضی اثبات عبارات به مثابهٔ صدق و کذب های محتمل است، حکمی صحیح در خصوص تعمیم های جهان شمول صادر می کند یا خیر. زبان، صدق و منطق همچنان بهترین درآمدِ کوتاه بر روایتی تأثیرگذار، گرچه مناقشه‌انگیز، از ایده‌های مرتبط با پوزیتیویسم منطقی در نیمه‌ی نخست قرن بیستم است. نخستین فصلِ کتاب، با عنوان «حذف متافیزیک»، به شیوه‌ای ستیزه‌جویانه آغاز می‌شود: «بخش اعظمِ مجادلات سنتیِ فیلسوفان هم غیرضروری‌اند و هم بی‌حاصل». آنچه در موضع ایر تازگی داشت دلیلی بود که برای ناممکنیِ متافیزیک ارائه می‌کرد. متافیزیک مدعی است اطلاعاتی در باب واقعیت فراهم می‌آورد که از آنچه برای حواس ما دسترس‌‌پذیر است، یا می‌توان مشاهده و محاسبه‌اش کرد، اندازه‌اش گرفت یا آزمایشش کرد، تعالی می‌یابد یا فرا می‌رود. به‌زعم ایر، عباراتی که برای انتقال چنین اطلاعاتی به کار می‌روند شرایط لازم برای معناداریِ هر عبارت را برآورده نمی‌کنند. معیاری که وی برای این شرایط پیش می‌نهد به «معیار اثبات‌پذیری» مشهور است. چنانکه خواهیم دید، رویکرد قراردادگرایانه‌ی ایر در قبال منطق و ریاضیات در این کتاب، تلقی پدیدارگرایانه‌‌اش از عبارات مربوط به اشیای مادی، و نظریه‌ی عاطفیِ ارزش در خصوص احکام اخلاقی، نتیجه‌ی مستقیمِ توسل ایر به معیار اثبات‌پذیری‌اند. این کتاب بخشی از مجموعه‌ای‌ با عنوان «متون محوری فلسفه» است که بناست با توضیحاتی کوتاه و روشن، گرچه نه‌ ابتدایی، مهم‌ترین آثار تاریخ فلسفه را به خوانندگان معرفی و آن‌ها را برای مواجهه با خود این متون آماده و ترغیب کند.

ترجمه ماشینی: A.J. آیر (1910-1989) تنها 24 سال داشت که کتابی را نوشت که نام فلسفی خود را به نام زبان، حقیقت و منطق (از این پس LTL) در سال 1936 منتشر کرد. پوزیتیویسم، و از این رو خود را به عنوان نماینده برجسته انگلیسی جنبش، با اصل وینی تثبیت کرد. آیر در تأیید این دیدگاه‌ها خود را ادامه‌دهنده خط تجربه‌گرایی بریتانیایی می‌دانست که توسط جان لاک و دیوید هیوم ایجاد شد، تجربه‌گرایی که آخرین نماینده آن برتراند راسل بود. او در طول دوران کاری بعدی خود به رد این سنت در مورد امکان دانش پیشینی سنتتیک وفادار ماند، و بنابراین روش فلسفه را تحلیل معنای اصطلاحات کلیدی، مانند «علیت»، «حقیقت»، «می دانست. دانش»، «آزادی» و غیره. بخش عمده‌ای از کار او به کاوش در جنبه‌های مختلف ادعاهای ما درباره دانش اختصاص داشت، به‌ویژه دانش و دانش ادراکی که اعتبار آن به استنتاج استقرایی وابسته بود. در طول راه، او از یک روایت «باور واقعی موجه» از دانش، یک روایت انسانی از علیت، و سازگاری با توجه به آزادی دفاع کرد. او در LTL یک نظریه احساس گرایانه از اخلاق را مطرح کرد، نظریه ای که هرگز آن را رها نکرد.

ترجمه ماشینی: شرح حال و فلسفه آلفرد ژول آیر درباره معنا و حقیقت، ادراک، استقراء و احتمال، علیت و آزادی، و اخلاق. متن ترجمه شده توسط دکتر. گراهام مک دونالد و ناکول کریشنا، منتشر شده در (دانشنامه فلسفه استنفورد). متذکر می شویم که ترجمه مربوط به نسخه آرشیو شده دایره المعارف است که ممکن است کمی با نسخه فعلی مقاله متفاوت باشد، زیرا ممکن است از زمان تکمیل این ترجمه، این مقاله هر از چند گاهی تحت برخی به روز رسانی ها یا اصلاحات قرار گیرد. در پایان از ویراستاران دایره المعارف استانفورد برای همکاری و پذیرش مجله «حکمة» برای ترجمه و انتشار تشکر می کنیم.