آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

به باور ابن سینا، تشکیل خانواده متضمن تولید نسل، دلیل روشنی بر اثبات خداوند، نمود کرامت انسان و تربیت فرزندان است که همه به صیانت از دین منجر می شود. در ساختار حکمی سینوی کرامت انسان بستر ظهور و بروز روابط سالم انسانی بر پایه خردورزی و محبت بوده و تربیت به عنوان امر درجه دوم مأخوذ از آن است. ابن سینا با اشاره به لزوم حفظ کرامت انسان، ضرورت وفای به عهد، خردورزی و محبت پیشگی، وجود عقل سلیم در عقد و فسخ ازدواج و ترسیم چارچوبی معقول از نقش زن، مرد و فرزندان، درصدد تبیین اهمیت حفظ کانون خانواده بر مبنای اساسی ترین نیاز عقلانی و عاطفی انسان است. بر این اساس ابن سینا پس از ترسیم منزلت انسان در هستی، به تحلیل جایگاه عقل در وجود آدمی و خواص عنصر محبت در معنابخشی روابط آدمیان، بالأخص در خانواده می پردازد. اتخاذ این شیوه توسط ابن سینا متأثر از چهار رویکرد اصلی وی به حیات آدمی است: هماهنگی با فطرت، کارکرد فلسفه در زندگی، تناظر عشق و عقل و حاکمیت اخلاق که ترکیب این چند عنصر در کنار هم، حکمت منزلی سینوی را در عصر حاضر به مجموعه نسبتاً قابل قبولی از قواعد عقلی و شواهد قلبی برای تشکیل خانواده تبدیل می کند.

فلسفه» أولی یا مابعدالطبیعه یکی از دانشهای کهن در عرصه» تفکّر و اندیشه بشری است که از هنگام نظم و نسق گرفتن خاصّ آن در کتابهایی مشخّص و ممتاز تا به امروز، نظریّات آن همواره در معرض بررسی و نقد دانشمندان این حوزه بوده است؛ بگونهیی که بررسی و تحقیق درباره» چیستی موضوع این دانش نیز از نگاه نقّاد و موشکافیهای فیلسوفانه مصون نمانده است. پس از ارسطو، بسبب برخی از عبارات بظاهر متعارض وی، نزاعی درباره» چیستی موضوع مابعدالطبیعه درگرفت که در یکسو، برخی امور مفارق الهی را بعنوان موضو ع تأملات مابعدالطبیعی معرفی میکردند و در طرف دیگر، عدهیی نیز بررسی موجود بصورت مطلق را موضوع این دانش تلقّی میکردند. اما در این میان، برخی از متفکّران بسوی نظریهیی وحدتبخش سوق یافتند که بر مبنای آن میتوان گفت هیچگونه تعارض و تفاوتی در میان عبارات گوناگون ارسطو یافت نمیشود. یک تقریر و تحریر بینظیر از این نظریه» وحدتبخش، بصورتی منسجم در آثار ابن سینا مشاهده میشود. ابن سینا از یکسو بر این باور است که موضوع و محور تأملات مابعدالطبیعی، موجود من حیث انّه موجود است و از سوی دیگر، موجود چونان موجود را همان امور الهی و مفارق معرفی میکند و بر این باور است که حدّ و تعریف علم کلّی همان تعریف علم الهی است. در نظر ابن سینا، فلسفه» أولی علم یگانهیی است که تنها یک موضوع دارد و آن موجود مطلق است اما حیطه» شمول و گستره» این موضوع، به امور مفارق از مادّه اختصاص دارد. دقّت در عبارات ابن سینا مبیّن آنست که اختصاص خود و ذات «موجود» به مفارقات در تغایر با مادی دانستن برخی از موجودات نیست و این، تنها هنگامی میسر است که به مسئله مهم و کلیدی تخصّص «موجود» در اندیشه» ابن سینا دقت شود. تخصص موجود بمعنای تنزّل آن از مقام اطلاق خود و ظهور خصوصیّات طبیعی یا تعلیمی است که آن نیز تنها با همراهی عدم میسّر میگردد. امر مادی، موجودی است که از مقام ذات «موجود» بشدّت تنزّل یافته و به مرزهای عدم نزدیک شده است. در نظر ابن سینا، موضوع فلسفه امری ذهنی نیست، بلکه امری خارجی است که در عین تحقّق خارجی، برخوردار از سعه و شمول است؛ نظریهیی که بروشنی، مبیّن دیدگاه اصالت وجودی ابن سیناست.

هدف پژوهش آشنایی بیشتر با آراء نظریات ابن سینا و دکارت در مورد معرفت شناسی می باشد. روش پژوهش به صورت کتابخانه ای است. نتیجه کلی این است که هر دو فیلسوف حصول معرفت را امری ممکن تلقی کرده و انسان را قادر به شناخت خویش و محیط اطراف خود می دانند اما راهها و روشهای رسیدن به این معرفت در نزد این دو فیلسوف متفاوت است.

کتابنامه: ص. ۱۹۱-‎۱۸۶؛ همچنین بصورت زیرنویس // سعادت همواره مطلوب انسان و شقاوت مغضوب وی بوده است. بشر مشتاق نیک بختی و گریزان از بدبختی است ولی مشکل بنیادی شناخت سعادت می باشد. و سوال اساسی این است که حقیقت سعادت و ماهیت خوشبختی چیست؟ زیرا تا انسان حقیقت سعادت را نداند، سبیل تحصیل آن را نیابد . در پاسخ به این و مقیم مقامات نگردد و به بهجت و السرور نرسد. در پاسخ به این سوال نظرات مختلفی مطرح شده است. دو فیلسوف بزرگ جهان اسلام فارابی و ابن سینا که در اوج قله حکمت و نردبان طریقت قرار دارند با دو تقریر مختلف سعادت را بررسی نموده اند. در این رساله در بخش اول کلیاتی را درباره فارابی و ابن سینا و تاریخچه اجمالی نظریه سعادت مطرح شده و در دو بخش جداگانه به بررسی سعادت از نظر فارابی و ابن سینا پرداخته شده است. فارابی سعادت را به خیر مطلوب لذاته، غایت مطلوب و مفارقت از ماده و رسیدن به عقل فعال می داند و سعادت را مفهومی می داند که به فضیلت های مختلف عقلی و اخلاقی منحلمی شود که امروزه به غایت جامع معروف است و فضایل چهارگانه نظری، فکری، عملی و اخلاقی مولفه های سعادتند و خیر بودن، برترین خیر و بسندگی به خود از ویژگی های صوری سعادت می باشد. شیخ الئیس بحث سعادت را از بهجت و لذت شروع می نماید و لذت را در حقیقت در یافتن و رسیدن به چیزی از آن جهت که پیش دریافت کند کمال و خیر است می داند و با تقسیم لذت به عقلی و حسی، برتری لذات باطنی و عقلی را بر لذات حسی ثابت می نماید و با اثبات خلود نفس معتقد است انسان به بهجت و سعادتی می رسد که برای نفس کامل انسان بعد از فنای بدن ثابت می شود و دیگر این سوال مطرح نمی شود که اگر نفس بعد از بدن در جهان دیگر زیست کند، در آن حال لذت و رنجی ندارد؛ زیرا لذت و رنجو سعادت و شقاوت منحصر به ابزار محسوس بدنی نمی باشد. در بخش نهایی به بیان نظریه مختار پرداخته که سعادت و لذت حقیقی انسان عبارت است از وصول نفس انسان به کمال که با حرکت ارادی و افعال اختیاری به همان کمالی که خداوند متعال در فطرت و نهاد انسان نهاده، برسد و باید همه قوای انسانی را ملاحظه کرد و سعادت در انسان که مرکب از روح و بدن است خیری می باشد که مقتضای قوای روحی و بدنی اوست و انسانی کامل است که دلش به نور الهی منور شده و تعیین حدود سعادت انسان بر محور خلیفه الهی دور می زند.

از جمله اموری که فیلسوفان و علم شناسان از دیرباز به آن پرداخته اند، عرضه نوعی طبقه بندی کارا، جامع و مانع برای علوم و معارف بشری است. از جمله این بزرگان ابن سینا ست، که دو طبقه بندی در آثار خویش عرضه کرده است که یکی از آنها الگوبرداری از طبقه بندی ارسطوست و دیگری طبقه بندی مختار اوست. شیخ در طبقه بندی ارسطویی اش، نخست علوم عقلی و برهانی، یعنی حکمت را به دو دسته نظری و عملی تقسیم می کند و بعد هر یک از آنها را به سه شاخه اصلی مقصور و سپس چند شاخه فرعی و تبعی را بر آنها متفرع می سازد. و در پایان، به معرفی و تقسیم شاخه های قسم سومی از حکمت به نام منطق می پردازد. اما در تقسیم مختارش، ابتدا علوم را به آلی و اصالی تقسیم می کند و سپس علوم اصالی را به نظری و عملی و آنگاه هر یک از آنها را به چهار دسته تقسیم می کند. در این مقاله، ضمن تبیین نسبتاً مبسوط این دو طبقه بندی موارد خلل و نقص آنها باز نموده شده و در مجموع به هر یک از آنها حدود شش اشکال وارد شده است.