چکیده :
سنایی، پایه‌گذار شعر عرفانی فارسی، از شاعرانی است که به‌طور عملی و گاه نظری کوشیده است زبان عرفان را بشناساند.
تاکنون دربارۀ زبان عرفانی نظریه‌های متعددی پدید آمده است.
این نظریه‌ها آنجا که مبتنی بر نظریه‌های کلی‌تر زبان دین مطمح نظر قرار می‌گیرند، در دو دستۀ نظریه‌های شکل‌گرا و نظریه‌های نقش‌گرا می‌گنجند.
از جمله نظریه‌های نقش‌گرا دربارۀ زبان تجربه‌های متافیزیکی، نظریۀ جان هرمن راندال است.
این فیلسوف، دین را مانند علم و هنر یک نوع فعالیّت بشری سهیم در فرهنگ انسانی می‌داند و برای رموز و اساطیر دینی چهار نقش برمی‌شمارد.
مقالۀ حاضر به تحلیل تازه‌ای از کارکردهای حکایت در کتاب حدیقه‌الحقیقه سنایی و تطبیق آنها با نظریة راندال می‌پردازد و با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی نتیجه می‌گیرد که اولاً سنایی حکایت را برای دو منظور، یکی تبیین مسائل هستی‌شناسانه، شامل مسائل خداشناسانه، جهان‌شناسانه و انسان‌شناسانه و دیگری اصلاح مشکلات اجتماعی به‌کار می‌برد و ثانیاً حکایات حدیقۀ سنایی از میان چهار نقش مورد نظر راندال، در وهلۀ اول، بیشتر نقش برانگیختن حس عملی و تقویت تعهد عملی (انسان‌شناسانه) و در وهلۀ بعد، نقش برانگیختن حس تعاون و تقویت انسجام اجتماعی (اجتماعی) را برعهده دارد و دو نقش دیگر از این چهار نقش، یعنی انتقال تجربه‌های بیان‌ناپذیر انسانی (خداشناسانه) و ایضاح نظام شکوهمند الهی (جهان‌شناسانه) کمتر مورد توجه این شاعر عارف بوده‌است.
این نقش‌ها عرفان سنایی را در سایة مکتب خراسان قرار می‌دهند که بیشتر به انسان‌گرایی و جامعه‌گرایی مشهور است.
sanai, the founder of persian mystical poetry, is one of the poets who strived to introduce the language of mysticism practically and at times theoretically.
so far, several theories have been proposed regarding mystical language.
these theories, where they are based on the more general theories of language of the target religion, fall into two categories of formative theories and role-oriented theories.
one of the role-oriented theories about the language of metaphysical experiences is john herman randall's theory.
this philosopher considers religion, just like science and art, as a kind of human activity that contributes to human culture, and lists four roles for religious mysteries and myths.
the present article, adopting a descriptive and analytical research method, renders a new analysis of anecdote functions in sanai's hadiqat al-haqiqah and examines their correspondence to randall's theory.
the findings reveal that sanai deploys anecdote for two purposes; first, to clarify ontological, theological, cosmological, and anthropological issues and to correct social problems, and second, among randall's four roles, sanai’s hadiqat al-haqiqah anecdotes, in the first place, play the role of stimulating practical senses and strengthening practical commitments (anthropological), and stimulating senses of cooperation and social cohesion (social), in the second place.
the next two roles, namely the transmission of unspeakable human experiences (theological) and the explanation of the glorious divine system (cosmological) have been considered less by this mystic poet.
these roles place sanai’s mysticism under the banner of khorasan school, which is better known as humanism and socialism.
نویسنده :
مریم جعفرزاده ، علیرضا فولادی ، امیرحسین مدنی
منبع اصلی :
https://jml.alzahra.ac.ir/article_6239_4e0bbff24596726043f957389f1f6b39.pdf
پایگاه :
پایگاه مجلات 5
(ادبيات عرفانی- سال 1400- دوره 13- شماره 27- از صفحه 63 تا 87)
یادداشت :
کلیدواژه‌ها
زبان عرفان حکایت حدیقه الحقیقه سنایی راندال
کلیدواژه‌ها [English]
Language of mysticism anecdote Hadiqat al-Haqiqah Sanai Randall