مقصد بي نهايت انسان | کتابخانه مجازی الفبا

علاّمه حسن زاده آملي حفظه الله مي فرمايند :
به مجاز اين سخن نمي گويم به حقيقت نگفته اي الله
بايد کشيک نفس را خوب کشيد و اين فرمايش امام به حقّ ناطق کشّاف حقائق امام جعفر صادق عليه السّلام را حلقه ي گوش قرار داد که : القَلبُ حَرَمُ الله فَلاَ تُسکِن فِي حَرَمِ الله غَيرَالله، حداقل يک اربعين مواظب باشيم (گر کام تو برنيامد آنگه گله کن ) . ما انسان ازلي نيستيم ، ولي انسان ابدي هستيم ، ديگر « تا » و « إلي » ندارد. هستيم که هستيم؛ تا بي نهايت و بدانيد که علم و عمل انسان ساز است و ما به سوي عمل مان مي رويم در عين حالي که « انّا لله و انّا اليه راجعون ». از امام صادق عليه السّلام سؤال شد که ما کجا مي رويم؟ فرمود : به سوي عمل خودمان. در اين علوم اصل و ميزان، منطق وحي است. امام فرمود: «حيوانات را مي بينيد، اين حيوانات مثال اخلاق انسان هستند» .
چه فرمايش بزرگي است فرمود : اينها مثال اخلاق انسان اند . وقتي پرده برداشته شود معلوم مي شود انسان چيست. « واذا الوحوش حشرت » يکي از معاني انسان است که بعضي جزء وحوش اند. اگر هم به ظاهر آيه اخذ کنيم و بگوييم حيوانات هم محشور مي شوند، اين گونه انسان ها جزء حيوانات هستند. انسان به آن خو گرفتار شده و با همان خو و صورت محشور مي شوند. بين علم و عمل و جزاء عجيب وفق و وفاق است «جزاءً وفاقاً» .
«وفاق» مصدر باب مفاعله است. وافق، يوافق، موافقه و وفاقا؛ وفاق طرفيني است. بين علم و عمل و جزاء مناسبت و وفاق است. هرکسي مهمان سفره ي خودش هست. هرکسي زرع و زارع و مزرعه ي خودش است. ببينيم در مزرعه ي جان خود چه تخم هايي کاشته ايم.
تخم هايي که شهوتي نبود بَرِ او جز قيامتي نبود
صدو ده اشاره/اشاره 7 /ص 33
سدره المنتهي في تفسير قرآن المصطفي /ج 1 / ص 246

پرسمان دانشجویی