ايران باستان | کتابخانه مجازی الفبا

اطلاعات كافي در مورد وضع ايران قبل از اسلام و در دوران زرتشتيان مي خواهم. (ديدگاه زرتشتيان در مورد زنان، اعتقادات اساسي آنها در مورد اصول دين اسلام و ... )

در رابطه با آيين زرتشت ابهامات و اشكالات متعددى وجود دارند. برخى از اين اشكالات جنبه تاريخى دارند، برخى كلامى و اعتقادى‏اند، بعضى مربوط به وثاقت كتاب آسمانى و اشكالاتى نيز راجع به حوزه‏هاى اخلاقى و رفتارى و يا نظام اجتماعى و خانوادگى آن مربوط مى‏شود. اكنون به اختصار پاره‏اى از اين موارد را اشاره مى‏كنيم. يك. نظرگاه تاريخى‏ اطلاع دقيقى پيرامون زمان پيدايش و ظهور زرتشت به عنوان پيامبر آيين مزديسنى وجود ندارد. برخى از دانشمندان مانند هوسينگ در اصل وجود او ترديد كرده و چون رستم و اسنفديار شخصيتى موهوم دانسته‏اند.(1) بعضى تاريخ ظهور او را 600 و برخى تا 6000 سال قبل از ميلاد دانسته‏اند. قول مشهور آن است كه او 660 سال پيش از ميلاد پا به جهان گذاشته و سى سال بعد دعوى نبوت كرده و به سال 583 ق.م در آتشكده بلخ به دست تورانيان كشته شده است.(2) محل تولد وى نيز مردد بين : رى، آذربايجان و افغانستان و فلسطين و خوارزم و فارس است(3). همچنين در مورد اين كه واقعاً او پيامبرى برگزيده از سوى خداست يا نه، اطلاع دقيقى در دست نيست و مسلمانان صرفا به استناد منابع دينى خود - نه با اتكا به ادله تاريخى - با زرتشتيان هم چون اهل كتاب رفتار نموده‏اند(4). بنابراين فارغ از برخورد اسلام و مسلمانان با پيروان زرتشت و آيين او؛ هيچ دليلى بر اعتبار و بنياد الهى آن وجود ندارد و حتى اعراب زيرسلطه ساسانيان نيز آنان را اهل كتاب نمى‏شناختند.(5) دو. عدم وثاقت كتاب اوستا كتاب مقدس زرتشتيان «اوستا» نام دارد. قديمى‏ترين نسخه اوستا كه به خط «دبيره» نوشته شده و در دانمارك نگهدارى مى‏شود مربوط به سال 1325 ميلادى(6) يعنى 1908 سال بعد از كشته شدن زرتشت است. بنابراين به احتمال زياد زرتشتيان حدود 20 قرن كتاب مدون و شناخته شده‏اى نداشته و اگر داشته‏اند اثرى از آن در دست نيست. افزون بر آن زرتشتيان اتفاق نظر دارند كه اوستا در اصل بسيار بزرگتر از اوستاى كنونى بوده است. اوستاى كنونى داراى 83000 كلمه است و احتمالاً اصل آن داراى 345700 كلمه، يعنى چهار برابر بوده است(7).(8) اين مسأله آيين زرتشت را با دو مشكل اساسى روبرو مى‏سازد. 2-1. ترديد در وثاقت كتاب مقدس؛ زيرا كتابى كه بيش از نوزده قرن پس از رحلت ابلاغ كننده آن گردآورى شود، آن هم براساس نوشته‏هاى پراكنده‏اى كه تواتر تاريخى در مورد آنها ثابت نيست، به شدت اعتبار و وثاقت آن را مخدوش مى‏سازد. برخى نيز برآنند كه اوستا در دوره هخامنشى مدون بوده و با حمله اسكندر از ميان رفته و يا اسكندر آن را سوزانده است و تا ظهور ساسانيان اثرى از اوستاى مدون نبوده تا آن كه به دستور اردشير، يكى از روحانيون زرتشتى بار ديگر اوستا مرتب شد. اما اين كه بر چه اساسى اوستا بازسازى شده و تا چه اندازه با اوستاى اصلى انطباق دارد معلوم نيست.(9) 2-2. اوستا داراى 5 بخش به نام‏هاى زير است : «يسنا»، «ويسپرد»، «ونديداد»، «يشتها» و «خرده اوستا». قسمتى از «يسنا»، «گاتها» ناميده مى‏شود كه مشتمل بر ادعيه و معارف دينى و معروف‏ترين قسمت اوستاست. از نظر اوستا پژوهان تنها قسمتى از گاتها به زرتشت تعلق دارد.(10) و بقيه آن به دوران پيش از زرتشت و يا پس از وى تعلق دارد.(11) اين مسأله نيز اعتبار اوستا را به عنوان كتاب آسمانى زرتشت مخدوش مى‏سازد. 2-3. به فرض ثابت شود كه اولاً زرتشت پيامبرى الهى بوده و ثانياً آنچه در اوستاى كنونى وجود دارد عيناً همان مطالبى است كه از زرتشت به يادگار مانده؛ در نهايت مخاطبان را با دينى ناقص مواجه مى‏كند كه حدود سه چهارم آن از دست رفته است. لاجرم پيامبر ديگرى لازم است كه نيازهاى دينى از دست رفته را جبران و خلاء موجود را پر نمايد. به عبارت ديگر اگر اوستاى موجود براى هدايت بشر كافى بود، انزال سه چهارم ديگر لغو و بى‏فايده بود. و اگر كافى نبود چنين نقصى وجود دين و پيامبر ديگر را لازم مى‏نمايد و بر زرتشتيان نيز لازم مى‏شود كه به آيين كامل بعدى ايمان مى‏آورند. سه. نژاد و مليت گرايى‏ نژادپرستى و مليت گرايى يكى از عوامل منفى راه يافته در آيين زرتشت به ويژه از دوره ساسانى است. اين مسأله به آيين ياد شده ويژگى‏هاى تاريخى و احكام خاصى بخشيده است از جمله : 3-1. اگرچه احتمالاً دعوت زرتشت فراگير بوده ولى براساس شواهد تاريخى پيروان آن همه آريايى بوده و از نژادهاى ديگر چندان كسى به اين آيين در نيامده است.(12) 3-2. مليت گرايى و ناسيوناليسم در «فرّ ايزدى» به خوبى آشكار است. فريا خوارنه فروغى است ايزدى، به دل هر كه بتابد برترى يابد، پادشاه شود، پيروز گردد يا در كمالات نفسانى و روحانى آراسته شود و پيامبر گردد. دو نوع فر در اوستا آمده : Airayane yareno(يئريانم خوارنه) و Kavaenem xareno(فركيانى) كه دومى تا ظهور رسوشيانت هميشه با ايرانيان خواهد بود.(13) 3-3. نژادگرايى و نظام طبقاتى سبب تجويز و گسترش ازدواج با محارم شده است. «كرتير» از بنيانگذاران زرتشتى ساسانى نوشته است : «بسيار ازدواج‏ها ميان محرمان برقرار نمودم».(14) اين مسأله همواره موجب خرده‏گيرى بر آيين زرتشت گرديده است. 3-4. بى‏ارزش انگارى جان غيرزرتشتيان؛ در تفكر زرتشتى انسان‏ها به دو دسته : مزداپرستان (زرتشتيان) و ديوپرستان (نازرتشتيان) تقسيم مى‏شوند. در اين آيين اگر پزشكى در پى آموزش جراحى است بايد تمرين خود را بر ديوپرستان آغاز كند. اگر سه ديوپرست به دست او مرد، ديگر نبايد بر مزداپرستان پزشكى كند.(15) 3-5. انحصارگرايى : يكى از ويژگى‏هاى نظام اجتماعى زرتشتى سامانى انحصارگرايى در قدرت، ثروت و دانش در طبقات فرادست است. آموزش در انحصار موبدان و كاهنان بوده و طبقات فرودست به كلى از آموختن دانش محروم بودند تا آن جا كه گفته‏اند : «موبد را بايد لغت پهلوى غير را نياموزد چه يزدان به زرتشت گفته است كه اين علم را به فرزندان خود(16) تعليم كن».(17) چهار. نظام طبقاتى‏ جامعه ساسانى و آيين زرتشت پيوندى دو سويه دارند. از طرفى آيين ساسانى شكل خاص و ويژه‏اى به اين آيين بخشيده به طورى كه برخى از پژوهشگران زرتشتى موجود را شديدا متأثر از ساسانيان دانسته‏اند. از طرف ديگر جامعه ساسانى نماد جامعه مطلوب و مورد نظر آيين زرتشت شناخته مى‏شود.(18) چنين جامعه‏اى شديدا مورد حمايت و حفاظت آموزه‏ها و پيشوايان زرتشتى بوده است. در اين نظام جامعه از چهار طبقه متمايز تشكيل شده بود : 1. آژون (روحانيون)، 2. ارتش تاران، 3. كشاورزان، 4. صنعتگران(19). در اين نظام اولا طبقات وضعيت سربسته‏اى داشته و به هيچ روى امكان ترقى از طبقه‏اى به طبقه ديگر وجود نداشت. ثانيا طبقات فراتر امتيازات فراتر و طبقات فرودست محدوديت‏هاى بيشترى داشتند و جز كار و بردگى بهره‏اى نصيب شان نمى‏شد. ثالثا امتيازات و محروميت‏هاى طبقاتى جنبه ارثى داشت و نسل به نسل به اجبار و بدون امكان تغيير تداوم مى‏يافت. پنج. افسانه گرايى و بت پرستى‏ وجود افسانه‏هاى خردگريز در اوستا يكى از ضعف‏هاى آيين و كتاب مقدس زرتشتى است. كريستن سن افسانه خلقت را بر اساس اوستاى ساسانى چنين نقل مى‏كند : «... عمر دنيا بالغ بر 12000 سال است. در سه هزار سال نخستين عالم، اوهرمزد (يا عالم روشنى) و اهريمن (يا عالم تاريكى) در جوار يكديگر آرام مى‏زيسته‏اند. اين دو عالم از سه جانب نامتناهى بوده، فقط از جانب چهارم به يكديگر محدود مى‏شده‏اند. دنياى روشن در بالا و عالم ظلمانى در زير قرار داشته و هوا فاصله آنها بوده است. مخلوقات اورمزد در اين سه هزار سال در حال امكانى بودند، سپس اهريمن نور را ديده درصدد نابود كردنش برآمد. اوهرمزد كه از آينده آگاهى داشت مصافى به مدت نه هزار سال با وى طرح افكند. اهريمن كه فقط از ماضى آگاه بود رضا داد. آن گاه اوهرمزد به او پيشگويى كرد كه اين جدال با شكست عالم ظلمت خاتمه خواهد يافت. از استماع اين خبر اهريمن سخت متوحش شد و مجدداً به عالم تاريكى درافتاد و سه هزار سال در آنجا بى‏حركت بماند. اوهرمزد در اين فرصت دست به آفرينش جهان زد و چون كار خلقت به پايان رسيد، گاوى را بيافريد كه موسوم به گاو نخستين است. پس آنگاه انسانى بزرگ خلق كرد به نام گيومرد (كيومرث) كه نمونه نوع بشر بود. آنگاه اهريمن به آفريدگان او حمله برد و عناصر را بيالود و حشرات و هوام ضاره را بيافريد. اوهرمزد در پيش آسمان خندقى كند. اهريمن مكرر حمله كرد و عاقبت گاو گيومرد را بكشت اما از تخمه گيومرد كه در دل خاك نهفته بود چهل سال بعد گياهى رست كه اولين زوج آدمى به اسم مشيگ و مشيانگ از او بيرون آمد. دوره آميزش نور و ظلمت كه آن را گميزشن گويند شروع شد. انسان در اين جنگ خير و شر به نسبت اعمال نيك يا بد خود از ياران نور يا از اعوان ظلمت شمرده مى‏شود».(20) افسانه گرايى در زرتشتى گرى دوره ساسانى به بنيادى‏ترين مبانى اعتقادى يعنى خداباورى نيز راه يافته است. عليرغم آن كه گفته‏اند زرتشت خداى مجرد را باور داشته، اما خداى زرتشتى ساسانى داراى شكل و ريش و عصا و تاج است و هنوز كه هنوز است با چنين شمايل انحطاط و تجسم يافته‏اى به عنوان آرم ملى بر روى تابلوى بسيارى از مؤسسات زرتشى عصر حاضر به چشم مى‏خورد و خدا را به صورت بتى بسان يك پادشاه نشان مى‏دهد.(21) در اين آيين آتش، دختر خدا شناخته مى‏شود(22)؛ گاو به ويژه گاو نر تقدس ويژه مى‏يابد. در افسانه خلقت، اول مخلوق زمينى فرض مى‏شود و با گيومرد (كيومرث) به درجه شهادت نائل مى‏گردد و بول آن از آب پاك كننده‏تر است!(23) شش. احكام خردستيز و غيرعملى‏ افزون بر احكامى كه در لابه‏لاى مطالب پيشين اشاره شد احكام خردستيز ديگرى در آيين زرتشتى وجود دارد كه به پاره‏اى از آنها اشاره خواهد شد. 6-1. تقديس سگ؛ در ونديداد سگ مقام بسيار بالايى دارد به طورى كه اگر كسى استخوان سخت و ناجويدنى به آن بدهد يا آن را بترساند گرفتار مجازات پشوتنو(24) يعنى مرگ ارزان كه با دادن تاوان بخشوده نمى‏شود(25) دارد. نيز اگر كسى سگ آبى را بكشد بايد ده هزار بسته هيزم سخت خشك، ده هزار هيزم نرم خشك از چوب‏هاى خوش بو، ده هزار برسم (شاخه‏هاى تازه بريده شده) ده هزار شير پاك و... را به روان سگ آبى بدهد. پس ده هزار مار، ده هزار سگ نما (گربه)، ده هزار سنگ پشت، ده هزار قورباغه‏اى كه در خشكى زندگى مى‏كند، ده هزار موردانه كش، ده هزار مورگودال كن، ده هزار كرم خاكى، ده هزار مگس را كشته و ده هزار گودال ناپاك را پركند(26) و ده‏ها كار ديگر كه انسان از شنيدن آن حيران مى‏شود.(27) و نيز مجازات كسى كه پيكر مرده سگى را بر زمين اندازد دو هزار ضربه شلاق است.(28) 6-2. احكام بانوان؛ در اصطلاح ونديداد كلمه «دشتان» به معنى قاعدگى، عادت ماهانه زنان كاربرد دارد و احكام بسيار پيچيده و سختى به دنبال دارد، چنين زنى بايد دور از ديگران و در «دشتانستان» كه جايى متروك و دور از آتش و آب و مردمان است ساكن شود(29). در ظرف‏هاى فلزى كم بها به او غذاى مى‏دهند لكن بايد غذاى كم بخورد تا نيرو نگيرد(30). بعد او را با گميز (ادرار گاو) در دو گودال شستشو مى‏كنند سپس در گودال سوم با آب شستشو مى‏شود(31). و در تابستان بايد 200 مورچه بكشد و اگر زمستان بود بايد 200 حشر گزنده و آسيب رسان را از بين ببرد(32). حال اگر زنى بچه مرده به دنيا آورد بايد او را در آلونكى دور از آب و آتش و مردم حبس كرد او بايد 3 يا 6 يا 9 جام گميز «ادرار گاو» بنوشد تا رحم او پاك شود. بعد از آن مى‏تواند شير گرم ماديان گاو را بنوشد ولى نمى‏تواند آب بنوشد. تا 3 شب بايد به اين گونه بماند بعد از 3 شب تن و جامه خود را با گميز آميخته با خاكستر و آب در كنار 9 گودال بشويد بعد تا 9 شب بدين منوال تنها مى‏ماند. بعد از آن تن و جامه خويش را با ادرار گاو و آب مى‏شويد تا پاك شود»(33). 6-3. منع دفن مردگان؛ در آيين زرتشتى خاك و آتش پاك و مقدسند و به همين دليل از سوزاندن و دفن مردگان جلوگيرى مى‏شود(34) و جسد مرده را در دخمه يا بالاى بلندى بايد گذاشت تا خوراك حيوانات و پرندگان شود(35) و كيفر كسى كه مرده‏اى را در زمين دفن كند و يك سال در زمين بماند دو هزار تازيانه است(36) و اگر دو سال بماند هرگز حتى با توبه يا جريمه و كفاره تطهير نمى‏شود.(37) هفت. پيشگويى‏هاى غيرواقع‏ براساس «هزاره گرايى زرتشتى»(38) انتظار ظهور سه منجى از نسل زرتشت مطرح است كه يكى پس از ديگرى جهان را پر از عدل و داد خواهند كرد : الف. هوشيدر، 1000 سال پس از زردشت. ب. هوشيدرماه، 2000 سال پس از زرتشت. ج. سوشيانس (سوشيانت) 3000 سال پس از زردشت كه با ظهور او جهان پايان مى‏يابد.(39) اكنون نسبت به فرد سوم نمى‏توان پرسش كرد؛ چرا كه هنوز پنج قرن به آمدنش باقى است؛ اما نسبت به دو فرد نخست اين سؤال مطرح است كه آنان كى و چگونه ظهور كرده‏اند و كاركرد آنها در بسط عدل جهانى چه بوده و چرا در تاريخ نام و يادى از آن مصلحان كه بنابر ادعا بايد جهان را پر از عدل و داد كرده باشند به چشم نمى‏خورد؟ هشت. ستم موبدان و اسلام گرايى ايرانيان‏ يكى از واقعيات بزرگ تاريخى گرايش سريع و آزادانه ايرانيان زرتشتى به اسلام، پس از فتح ايران است. اين مسأله در شرايطى رخ داد كه مسلمانان با زرتشتيان هم چون اهل كتاب رفتار نموده و آنان را كاملاً در مسائل دين‏شان آزاد گذاشته بودند؛ اما سيل خروشان اسلام‏گرايى ايرانيان نشانگر برترى واضح و روش اين دين در نظر آنان، نسبت به آيين پيشين است. دكتر صاحب الزمانى در اين باره مى‏نويسد : «توده‏هاى مردم نه تنها در خورد در برابر جهان‏بينى و ايدئولوژى ضد تبعيض طبقاتى در اسلام مقاومتى احساس نمى‏كردند، بلكه درست در آرمان آن همان چيزى را مى‏يافتند كه قرن‏ها به بهاى آه و اشك و خون خريدار و جان نثار و مشتاق آن بودند و عطش آن را از قرن‏ها در خود احساس مى‏كردند».(40) بخشى از ستم موبدان را در احكام ظالمانه‏اى مى‏توان يافت كه آشكارا در جهت تأمين منافع انحصارى موبدان است. از اين جمله است پاره‏اى از احكام كيفرى. به عنوان مثال افزون بر آنچه در بند ششم پيرامون مجازات كشنده سگ آبى گفته آمد به احكام شگفت‏ترى برمى‏خوريم. در ونديداد اوستا فرگرد 14 بند 8 به بعد آمده است : 8-1. شخص گناهكار بايد براى آمرزش روان تمام اسباب و لوازم مورد نياز و مربوط به انجام مراسم دينى براى آثرَوَن (اوستا :a)(aurvan يا a°)(ravanپهلوى : a°sro°n (موبد روحانى نگهبان آتش در آتشكده) را به مردان اَشوَ (موبدان و مردان مقدس) به عنوان كفاره بدهد (8/14). 8-2. گناهكار مى‏بايست كليه لوازم و ساز و برگ يك مرد سپاهى و جنگى اعم از نيزه، كارد (شمشير)، گرز، كمان، زين، فلاخن، زره، سپر و غيره را به عنوان كفاره به مردان اشو بدهد (9/14)؟! 8-3. گناهكار بايد تمام لوازم و اسباب مورد نياز يك كشاورز، شبان و يك مرد برزگر را به مدان اشو به عنوان كفاره گناه بدهد (11-10/14). اين ابزارها عبارتند از : يك عدد خيش با يوغ، يك عدد اسباب گاو رانى، دو هاون سنگى، يك عدد آسياب دستى براى آرد كردن گندم و يك بيل؟! 8-4. او بايد يك نهر (جوى) آب، يك قطعه زمين حاصلخيز و مرغوب به اندازه‏اى كه آبِ دو جوى براى آبيارى آن كفايت كند و آب تا دورترين نقاط آن پيش برود، براى مردان اشو فراهم كند (13-12/14)؟! 8-5. او بايد يك خانه اربابى با گاوستانى (طويله) داراى نُه پرچين، نُه حصار، نُه نوع علوفه را جهت كفاره گناه به مردان اشو بدهد. خانه بايد داراى دوازده راهرو در قسمت بالا و نُه راهرو در قسمت وسط و شش راهرو در قسمت پايين باشد. او همچنين بايد يك رختخواب خوب با لحاف و بالش به مردان اشو و پاك بدهد (14/14)؟! 8-6. مرد گناهكار موظف است كه دختر باكره، جوان و سالم خود را با جهيزيه و نقدينه‏اى از زيورآلات زينتى و طلاجات براى مردان اشو به ازدواج دهد. البته اين دختر بايد خواهر پانزده ساله خود را نيز همراه گوشواره (جهيزيه) براى مردان اشو بياورد (15/14)؟! 8-7. همچنين اين مرد موظف است هفت رأس رَمه ريز در دوبار به مردان اشو و نيكوكار تقديم كند. او بايد هفت عدد سگ در دوبار پرورش دهد. او بايد هفت عدد پل روى آب در دو بار بنا كند. او بايد نُه عدد باغ خرابه در دو بار تعمير و مرمت كند. او بايد نُه عدد سگ را كه در پوست يا گوش گرفتار كك و شپش و همه ناخوشى‏هايى كه به تن سگ روى مى‏آورد، پاك كند و درمان بخشد. او بايد نُه مرد نيكوكار را در دوبار به خوراكى سير از گوشت، نان و شراب اطعام كند (17-16/14)؟!(41) براساس مستندات تاريخى از اين راه‏ها ثروت‏هاى هنگفتى به چنگ آمده و انباشته شده و سپس در نبردهاى مختلفى به غارت رفته است.(42) ...................) Anotates (.................1) بنگريد : شهيد مطهرى، مجموعه آثار، ج 14، ص 239، قم و تهران : صدرا، چاپ هشتم، 1383.2) بنگريد : الف. حسين توفيقى، آشنايى با اديان بزرگ، ص 57 و 58. ب. ابراهيم پورداود، اوستا، ص 28. ج. دين ايران باستان، ص 185.3) بنگريد : الف. حسين توفيقى، همان، ج 14، ص 186. ب. جان بى‏ناس، تاريخ جامع اديان، ترجمه على اصغر حكمت، ص 453. ج. دين ايران باستان، ص 188. دشهيد مطهرى، مجموعه آثار، ج 14، ص 186.4) برخى برآنند كه آنچه در نصوص اسلامى به ويژه در قرآن به عنوان آيين مجوس در رديف اديان وحيانى و داراى كتاب در برابر مشركين قرار گرفته غير از آيين زرتشتى موجود است و با آن تفاوت‏هاى اساسى دارد. جهت آگاهى بيشتر در اين باره بنگريد : دكتر رسول رضوى، بازكاوى تاريخ و آموزه‏هاى زرتشت (مق)، معارف (ماهنامه)، ش 49.5) بنگريد : همان، ص 18.6) ابراهيم پورداود، اوستا، ص 49، ق : منبع پيشين.7) حسين توفيقى، همان، ص 59.8) كريستن سن بر آن است كه علت كاسته شدن از حجم اوستا در دوره ساسانى تمايل خود زرتشيان به حذف پاره‏اى از افسانه‏ها و اسطوره‏هاى عاميانه در اوستا نگاشت‏هاى پيشين بوده است. جهت آگاهى بيشتر بنگريد: الف. كريستن سن، آرتور امانوئل، ايران در زمان ساسانيان، ص 163 و 164. ب. شهيد مطهرى، مجموعه آثار، ج 14، ص 188.9) بنگريد : شهيد مطهرى، مجموعه آثار، ج 14، ص 187.10) بنگريد : تاريخ اديان، ص 454، مقدمه جليل دوستخواه، بر كتاب اوستا، ج 1، ص 11. ق : دكتر رسول رضوى، بازكاوى تاريخ و آموزه‏هاى آيين زرتشت.11) بنگريد : هنريك ساموئل ينبرگ، دين‏هاى ايران باستان، ص 2، ترجمه سيف الدين نجم آبادى ؛ دين و فرهنگ ايرانى پيش از عصر زرتشت، ص 304. ق : همان.12) زرتشت و آموزش‏هاى او، ص 7.13) بنگريد : الف. مرضيه شنكايى، بررسى تطبيقى اسماى الهى، ص 279، تهران، سروش، چاپ اول، 1381. ب. پورداود، يَشت‏ها، ج 2، ص 310.14) هاشم رضى، ج 1، ص 45.15) ونديداد، فرگرد هفتم، بند 37 و 38.16) و به عبارتى به طبقه خود.17) دبستان المذاهب، ص 111.18) بنگريد : دكتر رسول رضوى، همان ص 20.19) بنگريد : الف. عبدالعظيم رضايى، زين‏العابدين آذرخش، تاريخ ده هزار ساله ايران، ج 2، ص 106. ب. اوستا، يسنا، 19/17.20) همان، ص 168. 169.21) جهت آگاهى‏بيشتر بنگريد : شهيد مطهرى، همان، ص 195-192.22) ايران در زمان ساسانيان، ص 168.23) بنگريد : الف. شهيد مطهرى، همان، ص 198-196. ب. ايران در زمان ساسانيان، ص 167.24) ونديداد، فرگرد، پانزدهم، بند 6-5.25) همان، بند 1.26) همان، بند 1 تا 18.27) نگا : الف. دارمستتر، مجموعه قوانين زردشت، ترجمه موسى جوان، ص 211 و 223. ب. سيد حسن حسينى (آصف)، درجات گناه، تاوان و پتَت در دين زرتشتى (مق) هفت آسمان (فصلنامه)، ش 28، سال هفتم، زمستان 84.28) ونديداد، فرگرد ششم، بند 25-24. ق : دكتر رسول رضوى، بازكاوى تاريخ و آموزه‏هاى زرتشت.29) ونديداد، فرگرد شانزدهم، بند 24 - 25.30) ونديداد فرگرد شانزدهم، بند 1 - 5.31) همان، بند 6.32) همان، بند 12.33) همان، ق : دكتر رسول رضوى، بازكاوى تاريخ و آموزه‏هاى زرتشت.34) بنگريد : الف. فرهنگ اديان جهان، ص 286. ب. محمد معين، مزديسنا و ادب پارسى، ص 53 و 54. ج. شهيد مطهرى، مجموعه آثار، ج 14، ص 198 و 199.35) ونديداد، فرگرد هشتم، بند 45-44؛ اين مسأله بيش از نيم قرن است كه توسط دولت‏هاى ايران و هند به جهت حفظ بهداشت عمومى ممنوع شده است.36) همان، فرگرد هشتم، بند 25.37) همان، 3/39 ق : دكتر رسول رضوى، بازكاوى تاريخ و آموزه‏هاى آيين زرتشت.38) zoroastrian Millenni lism.39) حسين توفيقى، آشنايى با اديان بزرگ، ص 61.40) ناصرالدين صاحب الزمانى، ديباچه‏اى بر رهبرى، ص 255.41) جهت آگاهى بيشتر بنگريد : درجات گناه، تاوان و پتَت در دين زرتشتى، سيد حسن حسينى (آصف) (مق)، هفت آسمان (فصلنامه تخصصى اديان و مذاهب) ش 28 زمستان 1384، صص 216 - 220.42) بنگريد : همان، ص 220 و 221. زرتشت و توحيدعليها السلام‏0عليه السلام‏0قدس سره/رضى الله عنه‏0000رحمهم الله - پرسش 1 . آيا دين زرتشت، دين الهى و توحيدى بوده است؟ چنانكه گذشت؛ از نظر تاريخى در بنياد دين زرتشت ابهامات زيادى وجود دارد و براى اولين بار مسلمانان به استناد پاره‏اى از نصوص دينى آنان را اهل كتاب آسمانى به حساب آوردند. بنابراين احتمال دارد دين زرتشت، در اصل از اديان آسمانى بوده اما در طول تاريخ دچار تحريف‏ها و دگرگونى‏هايى شده است(1). بر اين اساس على‏القاعده دين زرتشت بايد در اصل توحيدى بوده و سپس به ثنويت پيش از خود بازگشته است. «اوستا»ى موجود نيز در اين باره ابهام دارد ؛ زيرا قسمت‏هاى مختلف اين كتاب، تفاوت فاحشى با يكديگر دارد . بخش «ونديداد» اوستا صراحت در ثنويت دارد ؛ ولى از بخش «گاتاها» چندان دوگانگى فهميده نمى‏شود . به علت همين تفاوت و اختلاف بزرگ برخى برآنند كه اوستاى موجود اثر يك نفر نيست ؛ بلكه هر بخش آن از يك شخص است و نفوذ ثنويّت در آن، از ناحيه سوابق دو خدا انگارى در نژاد آريا، قبل از زرتشت بوده است . از طرف ديگر «گاتاها» را نيز نمى‏توان ملاك توحيدى انگاشتن آيين زرتشت قرار داد، زيرا توحيد كامل شامل امور زير مى‏شود : 1. توحيد ذاتى؛ يعنى يكتايى و يگانگى خداوند. 2. توحيد صفاتى؛ يعنى يگانگى ذات و صفات الهى و عدم اتصاف خداوند به وصفى زايد بر ذات. 3. توحيد افعالى؛ يعنى اين كه تنها فاعل مستقل خداوند است؛ و خالق و پروردگارى جز خداوند در دار هستى وجود ندارد. 4. توحيد در عبادت و پرستش؛ حداكثر آنچه به استناد «گاتاها» مى‏توان گفت اين است كه زرتشت طرفدار «توحيد ذاتى» بوده است ؛ يعنى، تنها يك موجود را قائم به ذات و غير مخلوق مى‏دانسته و آن «آهورمزدا» است. در نتيجه اين انگاره همه موجودات ديگر حتى اهريمن (انگره مئنيو ) آفريده آهورمزدا است . به عبارت ديگر احتمالاً زرتشت براى درخت هستى، بيش از يك ريشه قائل نبوده است . اما - به حسب مدارك تاريخى - از نظر خالقيّت، كاملاً ثنوى است ؛ زيرا از تعليمات آن استفاده مى‏شود كه قطب مخالفِ «انگره مئنيو» (خرد خبيث )، «سپنت مئنيو» (خرد مقدس ) است . سپنت مئنيو، منشأ اشياء نيك است ؛ يعنى، همان اشيائى كه خوب است و مى‏بايست آفريده بشود . اما انگره مئنيو يا اهريمن، منشأ اشياء بد است ؛ يعنى، منشأ اشيائى كه نمى‏بايست آفريده شود و آهورامزدا يا سپنت مئنيو مسئول آفريدن آنها نيست ؛ بلكه انگره مئنيو مسئول آفريدن آنها است . از طرف ديگر زرتشت هرگز نتوانست دوگانه‏پرستى و شرك در پرستش را ريشه‏كن سازد و به گونه‏هاى مختلف آيين او گرفتار شرك و انحطاط شده است(2). بنابراين اگر گاتاها را - كه اصيل‏ترين، معتبرترين و توحيدى‏ترين اثرى است كه از زرتشت باقى مانده است - ملاك قرار دهيم، زرتشت را در شش و پنج خير و شر، و اينكه نظام موجود، نظام احسن نيست و با حكمت بالغه جور نمى‏آيد، گرفتار مى‏بينيم . اين جهت، او را از پيامبران آسمانى، جدا مى‏سازد. مگر آن كه همه اينها تحريفات و اضافات پس از زرتشت باشد و دين حقيقى او مشتمل بر همه مراتب توحيد بوده و اكنون از ميان ما غايب است. ...................) Anotates (.................1) براى آگاهى بيشتر در اين زمينه رجوع كنيد : الف . جلال الدين آشتيانى،زرتشت . ب . داود الهامى، چهره زرتشت در تاريخ . پ . مترجم مازندى، پارسيان اهل كتابند .2) جهت آگاهى بيشتر پيرامون گونه‏هاى شرك در آيين زرتشت ر .ك : الف. شهيد مطهرى، مجموعه آثار، ج 14، صص 200 - 236، تهران : صدرا. ب. علامه سيد محمد حسين حسينى طهرانى، اللّه شناسى، ج 3، صص 83 - 110، مشهد : علامه طباطبايى، چاپ دوم، 1418ه.ق.وظ ثنويت زرتشت‏ پرسش 1. آيا ثنويت زرتشتى بهتر از توحيد نيست؛ زيرا ديگر مسئوليت بدى‏ها به گردن خدا نمى‏افتد؟ اين گمان كه شرك و دوگانه انگارىِ بنياد آفرينش سبب تنزيه خدا؛ و توحيد موجب انتساب بدى‏ها به خداوند است از چند سو مخدوش است. پيش از بيان اشكالات انگاره فوق توجه به اين نكته بايسته است كه ثنويت زرتشتى به گونه‏هاى مختلفى تقريرپذير است و هر يك از جهاتى آسيب‏مند مى‏باشد: يك. تنها يك وجود واجب هست كه از آن به اهورامزدا تعبير مى‏شود. او خداى واحد و فوق پروردگاران نور و روشنايى است. در رتبه فروتر از او سپنت مئنيو(1)؛ يعنى، خرد مقدس يا خالق و پروردگار روشنايى و در برابر وى انگره مئنيو، يعنى خرد خبيث يا اهريمن قرار دارد كه خالق و پروردگار ظلمت و بدى‏هاست. اين پنداره و ديگر تقريرهاى دوگانه انگارى اشكالاتى دارد كه به برخى از آنها اشاره مى‏شود: در اين گمانه ثنويت به تثليث كشيده شده و سه منشأ آفرينش براى جهان لحاظ شده است: اهورامزدا، سپنت مئنيو و انگره مئنيو.(2) دو. مسئوليت بدى‏ها و ظلمت‏ها در اين انگاره نيز بر عهده اهورامزدا خواهد بود؛ زيرا: 2-1. اگر او نمى‏دانست كه كه اهريمن بدآفرينى مى‏كند و اكنون نيز قادر به جلوگيرى از او نيست، پس خدايى جاهل و عاجز و محدود است و اين ويژگى‏ها با وجوب وجود و خدايى سازگارى ندارد؛ زيرا براساس ادله قاطع عقلى واجب الوجود كمال مطلق و عين همه كمالات وجودى است.(3) 2-2. اگر او مى‏دانست كه اهريمن بدآفرينى مى‏كند، و اكنون مى‏تواند او را از بدى باز دارد ولى بدون هيچ دليل و حكمتى او را آفريد و اكنون نيز مانع او نمى‏شود؛ پس از طرفى مسئوليت بدكردارى او را بر عهده دارد و از ديگر سو خلقت و سكوت غيرحكيمانه او مغاير با وجوب وجود و خداوندى است؛ چرا كه واجب داراى حكمت مطلق است و محال است كه فعل او فاقد حكمت باشد. 2-3. اگر او از بد آفرينى اهريمن آگاه بود، اكنون نيز قادر به جلوگيرى از او هست، ولى براساس حكمت‏هايى كه چه بسا بر ما مخفى است او را آفريده و به او آزادى داده است و هر گاه حكمتش اقتضاء كند او را محدود خواهد ساخت؛ در اين صورت به همان نتيجه‏اى رسيده‏ايم كه آيين توحيد رسيده است و امتيازى براى اين نظريه در مقابل توحيد باورى وجود ندارد، بلكه به تقريرى - اما ناقص - از نظريه توحيد تبديل خواهد شد. سه. اگر اهريمن نه آفريده مستقيم اهورامزدا؛ بلكه آفريده خرد مقدس باشد، در اين صورت نيز همه فروض سه گانه بالا (2-1، 2-2، 2-3) راه مى‏يابد و مسئوليت هر آنچه به اهريمن نسبت داده شده هم بر عهده خرد مقدس و هم بر دوش اهورامزدا خواهد بود. چهار. اگر اهريمن نه آفريده خرد مقدس و نه اهورامزدا باشد؛ در اين صورت او واجب الوجود خواهد بود و تعدد واجب محال است.(4) پنج. حل مسأله شرور از طريق دوگانه انگارى راه به جايى نمى‏برد؛ بلكه گستره نفوذ و قدرت الهى را محدود مى‏سازد و به عبارت ديگر خدا را در بخشى از هستى از خدايى عزل مى‏كند و به تعبير استاد مطهرى براى اصلاح ابروى خدا چشمش را نابينا مى‏كند(5) و اصل وحدت و يكپارچگى و انسجام نظام هستى را نيز مخدوش مى‏سازد. هاو پارى اوئن(6) مى‏نويسد: «ذكر اين كه خدا سلول‏هاى سالم و طبيعى را به وجود آورد، اما نه سلول‏هاى سرطانى را؛ اين كه او به بخش‏هايى از پوسته زمين كه در زلزله فوران نمى‏كنند، نظم بخشيد، اما نه آنها كه در زلزله فوران مى‏كنند؛ ذكر اين كه او هوا و فرايندهاى كشاورزى را هدايت مى‏كند در آن هنگام كه به قحطى منتهى نمى‏شود، اما نه در آن هنگام كه به قحطى مى‏انجامد. ايجاد تفكيك‏هايى از اين نوع به معناى نفى كل انديشه وحدت طبيعت است كه همه پژوهش‏هاى علمى مبتنى بر آن است»(7). افزون بر آن امروزه فوايد مهمى براى برخى از حشراتى كه در نگرش زرتشتى شرّ مطلق شناخته مى‏شوند شناسايى شده است. برخى از پشه‏ها در دنياى امروز براى مبارزه با آفات گياهى، برخى براى واكسيناسيون و برخى به عنوان پليس قضايى و كشف DNA و شناسايى افراد مجهول‏الهويه در جرم‏شناسى به كار مى‏آيند. لاجرم براى حل مسأله شر بايد تحليل فلسفى درستى از آن داشت. اشكال نگرش زرتشتى نگاه كاملاً عاميانه و ابتدايى به مسأله شر و ناتوانى از تحليل درست مسأله است.(8) ...................) Anotates (.................1) Spenta Mainyu.2) جهت آگاهى بيشتر پيرامون تثليث زرتشتى بنگريد : رسول رضوى، بازكاوى تاريخ و آموزه‏هاى آيين زرتشت، ماهنامه معارف، ش 49، ص 20.3) جهت آگاهى بيشتر بنگريد : حميدرضا شاكرين، براهين اثبات وجود خدا در نقدى بر شبهات جان هاسپرز، ص 197-194، تهران، مؤسسه فرهنگى دانش و انديشه معاصر، چاپ اول، 1385.4) بنگريد : همان جا.5) بنگريد : الف. شهيد مطهرى، مجموعه آثار، ج 14، ص 209، قم، صدرا، چاپ هشتم، مهر، 1383. ب. خداى محدود اشكالات متعددى دارد، در اين باره بنگريد : اچ.پى.آون، ديدگاه‏ها درباره خدا، ترجمه حميد بخشنده، ص 133 و 134، نشر اشراق (دانشگاه قم)، چاپ اول، 1380.6) Huw Parry Owen.7) اج.پى.آون. ديدگاه‏ها درباره خدا، ترجمه : حميد بخشنده، ص 133 و 134، اشراق (دانشگاه قم)، اول، 1380.8) جهت آگاهى بيشتر نگا : شهيد مطهرى، عدل الهى (مسأله شرور) قم، صدرا. شعار سه‏گانه زرتشتيان‏ پرسش 1. مگر دين زرتشتى نمى‏گويد : پندار نيك، گفتار نيك، كردار نيك، پس چرا آن را دين باطلى مى‏دانيد؟ در اين باره توجه به چند نكته ضرورى است: يك. تعابيرى مانند آنچه در سؤال آمده به گونه‏ها و عبارات مختلف تقريباً از زبان همه حكيمان، فيلسوفان، ارباب مكاتب، معلمان اخلاق و رهبران دينى شنيده شده و شعارى نيست كه اختصاص به آيين زرتشت داشته باشد و يا ديگران برخلاف آن شعار داده باشند. دو. براى قضاوت پيرامون يك مكتب صرف اين گونه شعارها كافى نيست و بايد ديد در آن مكتب چه چيزى خوب شناخته مى‏شود و چه چيزى بد. استاد مطهرى بر آن است كه همه مكتب‏هاى اخلاقى دنيا آموزه‏هاى خود را به عنوان اخلاق خوب معرفى كرده‏اند، در حالى كه بين آن‏ها شديدترين اختلافات و تضادها وجود دارد. يكى مبارزه با خودخواهى، بسط عدالت، ترحم به ضعيفان و يارى ستمديدگان را اخلاقى مى‏داند و ديگرى مانند نيچه همه اينها را اخلاق بد و خيانت به بشريت مى‏انگارد! از نظر ايشان پوك‏ترين و بى مغزترين رويكردها بسنده كردن به سخن زرتشت است كه مى‏گويد «گفتار نيك، پندار نيك، كردار نيك»؛ زيرا مانند آن است كه از مهندسى براى ساختمان يك مسجد طرحى بخواهند و بگويند: طرح شما چيست؟ بگويد: يك ساختمان خوب! يا از خياطى بپرسند: چه مدل لباسى مى‏دوزى؟ بگويد: يك مدل خوب! در اين جا بايد ديد طرح و مدل خوب در نگاه آنان چيست و بدون آن هيچ‏گونه ارزشداورى پيرامون طرح يا مدل ايشان ميسر نيست. بنابراين شعار ياد شده به تنهايى هيچ‏گونه قابل سنجش و ارج گذارى نيست.(1) به عبارت ديگر اين تعابير بسيار كلى و جامع است اما نامتعين و نامشخص، در واقع مثل هوا مى‏ماند كه وارد هر روزنى مى‏شود ولى كليد هيچ قفلى نيست. سه. برخلاف شعار ياد شده مراجعه به آموزه‏هاى زرتشتى موجود، انحطاط جدى هم در گستره عقايد و بنيادهاى معرفتى و هم در نظام اخلاقى و رفتارى مشاهده مى‏شود و آنچه در اين مكتب خوب انگاشته شده در سنجه خرد ناخوب شناخته مى‏شود.(2) ...................) Anotates (.................1) بنگريد : شهيد مطهرى، مجموعه آثار، ج 22، ص 645، تهران، صدرا، چاپ اول، 1383.2) شرح پاره‏اى از اين موارد در پاسخ پرسش‏هاى پيشين گذشت.اهريمن و شيطان‏ پرسش 1. در اسلام شيطان وجود دارد و در آيين زرتشت اهريمن، پس هر دو به يكجا مى‏رسند و فرقى بين آنها نيست؟ شيطان در اسلام غير از اهريمن در زرتشتى است و بين آن دو تفاوت‏هايى چند وجود دارد از جمله: 1. اهريمن در آيين زرتشتى آفرينشگر است؛ اما شيطان در اسلام آفريننده چيزى نيست و وجود آن منافى توحيد در خالقيت نمى‏باشد. در اسلام همه چيز آفريده خداست و او همه چيز را خوب و به بهترين صورت آفريده است: «الَّذِي أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ خَلَقَهُ وَ بَدَأَ خَلْقَ الْإِنْسانِ مِنْ طِينٍ»(1). 2. گستره عملكرد اهريمن عمدتا از نظام تكوين و شرور طبيعى آغاز مى‏شود. او پديدآورنده حشرات موذى، سوسك‏ها، مورچه‏ها، گزندگان و... است، اما شيطان در اسلام در عرصه شرور اخلاقى فعاليت مى‏كند و در اين عرصه هم تنها دعوت كننده و وسوسه‏گر است و بر هيچ كس سلطه و قدرت عملى ندارد، و تنها كسانى تحت تأثير او قرار مى‏گيرند كه به سوء اختيار خويش راه او را برگزينند و او را بر خود مستولى سازند: «وَ ما كانَ لِي عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطانٍ إِلاَّ أَنْ دَعَوْتُكُمْ فَاسْتَجَبْتُمْ لِي»(2). 3. وجود شيطان در انديشه اسلامى كاملاً حكيمانه و در چارچوب ربوبيت مطلقه الهى است(3) و در عرض خدا يا فرشتگان و هيچ يك از عوامل و مأموران الهى قرار نمى‏گيرد. بلكه وسوسه‏هاى او شرط اختيار و انتخاب و انسانيت انسان است. به قول مولوى: در جهان دو بانگ مى‏آيد به ضدتا كدامين را تو باشى مستعد آن يكى بانگش نشور اتقياو آن دگر بانگش نفور اشقيا ...................) Anotates (.................1) سجده (32)، آيه 7.2) ابراهيم (14)، آيه 22.3) در اين باره بنگريد : الف. شهيد مطهرى، عدل الهى. ب. شهيد مطهرى، مجموعه آثار، ج 14، ص 211-209. ج. حميدرضا شاكرين، راز آفرينش (پرسش‏هاى دانشجويى، بحث فلسفه آفرينش شيطان)، قم، معارف. د. طهرانى، الله‏شناسى، ج 3، ص 175-107.

پرسمان دانشجویی