اصل صدقه دادن در حال نماز فضيلتى بسيار بزرگ است كه خداوند آن را در كتاب خود ستوده و به عنوان الگويى نيكو به امت اسلامى معرفى كرده است، بنابراين با توجه به محبوب بودن اين عمل نزد خداوند نمىتوان آن را نوعى مانع و حاجب بين توجه انسان به خدا و حضور قلب به حساب آورد. آنچه مانع حضور قلب است توجه به امور مادى و دنيايى بدون ارتباط با خدا و فاقد انگيزههاى الهى و معنوى است.
اصل صدقه دادن در حال نماز فضيلتى بسيار بزرگ است كه خداوند آن را در كتاب خود ستوده و به عنوان الگويى نيكو به امت اسلامى معرفى كرده است، بنابراين با توجه به محبوب بودن اين عمل نزد خداوند نمىتوان آن را نوعى مانع و حاجب بين توجه انسان به خدا و حضور قلب به حساب آورد. آنچه مانع حضور قلب است توجه به امور مادى و دنيايى بدون ارتباط با خدا و فاقد انگيزههاى الهى و معنوى است.2. اولياى الهى حالات متفاوتى از جهت مراتب دارند. به عبارت ديگر اگر چه حضور و توجه قلبى آنان به خدا دائمى و هميشگى است، اما اين توجه باطنى داراى مراتب و درجاتى است.استاد مطهرى در اين باره به حالات پيامبر اشاره نموده كه گاه در حال نماز چنان جذبهاى پيدا مىكرد كه طاقت نمىآورد اذان تمام شود و مىفرمود:
«ارحنا يا بلال!»؛ «زود باش كه نماز را شروع كنيم»، و گاه نيز در حال سجده نوههايش امام حسن(ع) يا امام حسين(ع) بر شانهاش سوار مىشدند و آن حضرت با آرامش صبر مىكرد تا بچه برخيزد.3. در نگرش عرفانى حالتى كه امام در نماز صدقه دادند حضور قلب و جذبهاى كاملتر از زمانى است كه تير از پايش درآوردند و متوجه نگرديد. زيرا موقعى كه انجذاب كامل شود در آن حالت برگشت وجود دارد، يعنى شخص چنان توجهش به خدا كامل است كه در عين توجه به خدا تمام هستى را مشاهده مىكند. بنگريد: امامت و رهبرى، ص 180 و 182، قم، صدرا. به عبارت ديگر در اين باره سه حالت متصور است:1. حالتى كه انسان در اثر توجه به ماسوى الله از خدا غافل باشد. اين حالتِ بسيارى از انسانها در شرايط مختلف زندگى است. در اين حالت توجه به غيرخدا حجاب توجه و التفات به ذات حق است.2. حالتى كه انسان در اثر توجه به خدا از غيرخدا غافل نباشد. اين مرتبه جذب ناقص است كه در آن توجه به خدا مانع و حجابِ غيرخداست.3. مرتبه جذبه كامل كه در آن هيچ حجابى نيست و شخص چنان توجهى به خدا دارد كه در پرتو مشاهده جمال او پرتوها و جلوههاى جمال او كه سراسر هستى را آكنده است نيز مشاهده مىكند. بنابراين در اين جا دو توجه نيست، بلكه يك توجه كامل است كه همه چيز را فرامىگيرد.
آنچه قرآن از اميرمؤمنان(ع) توصيف مىكند چنين حالتى است. در چنين حالتى تمانع و تزاحم از ميان تكاليف و اكتساب فضايل برچيده مىشود و دو عبادت بزرگ يعنى نماز و صدقه دادن به هم مىپيوندد. عظمت و اهميت رسيدن به چنين مرتبه بلندى البته شايستگى آن را دارد كه خداوند در كتاب خود براى همگان آفتابى كند و سرمشق ديگران قرارش دهد.