فطرت الهی | کتابخانه مجازی الفبا

چرا خداوند روح يکتا پرستي را در همه افراد ايجاد نمي کند تا دست به گناه نزنند؟

اولا :خداوند طبق آيات فطرت که در ذيل خواهد آمد روح خداشناسی ويکتا پرستی را در همه افراد قرار داده ، اما به دلايلی که اشاره خواهد شد، خدا را فراموش می کنند وياحتی برخي به کلی منکر خداوند می شوند. از دقت در آياتى كه خداشناسى فطرى را مطرح مى‏كنند، به راحتى مى‏توان فهميد كه چرا برخى در همه حال به فكر خدا نيستند و يا بعضى به كلى منكر او هستند؟! به اجمال مى‏توان موارد ذيل را براساس آيات قرآن، موانع بى‏توجهى به معرفت فطرى قلمداد كرد: 1. نسيان: «وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ» حشر (59)، آيه 19؛ توبه (9)، آيه 67. «و مانند كسانى نباشيد كه خدا را فراموش كردند و خدا خود آنها را فراموششان ساخت». از اين آيه و آيات مشابه آن، دانسته مى‏شود كه كافران، پيشينه معرفت نسبت به خداوند دارند؛ ولى در حال كفر، خدا را از ياد برده‏اند و همين نسيان، بستر انكار خدا و يا بى‏اعتنايى نسبت به او شده است! 2. توجه به علل و اسباب مادّى: «فَإِذا رَكِبُوا فِى الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذا هُمْ يُشْرِكُونَ» عنكبوت (29)، آيه 65. «پس هرگاه در كشتى سوار شوند، خداى را با اخلاص و پاك دينى (يكتاگرايى) بخوانند و چون به سوى خشكى برهاندشان، آن گاه شرك مى‏ورزند» قطع اميد از ساير علل و اسباب، موجب مى‏شود انسان متوجه سبب ساز شده و معرفت فطرى نهفته در عمق جانش، بيدار گردد. از اين آيه و آيات مشابه به خوبى استفاده مى‏شود كه توجه به آنچه اطراف انسان را احاطه كرده و آدمى را به خود مشغول داشته است، عامل عمده غفلت و بى‏توجهى به معرفت فطرى نسبت به خداوند است. 3. رفاه و آسايش: «قُلْ أَ رَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتاكُمْ عَذابُ اللَّهِ أَوْ أَتَتْكُمُ السَّاعَةُ أَ غَيْرَ اللَّهِ تَدْعُونَ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ» انعام (6)، آيه 40 و نيز نگاه: آيات 41 و 42. «بگو: به نظر شما، اگر عذاب خدا براى شما فرا رسد، يا رستاخيز شما را دريابد، اگر راست گوييد كسى غير از خدا را مى‏خوانيد؟». اين آيه نشانگر آن است كه فطرت انسان در تنگناها و شدايد، همچون قيامت يا زمان مرگ، بيدار و آشكار مى‏گردد؛ ولى رفاه و آسايش و فروغلتيدن در نعمت‏ها و لذايذ مادى، از عوامل مهمى است كه زمينه غفلت و پوشيدگى فطرت را فراهم مى‏آورد. 4. دوستى با شيطان: «وَ لَأُضِلَّنَّهُمْ وَ لَأُمَنِّيَنَّهُمْ وَ لآمُرَنَّهُمْ فَلَيُبَتِّكُنَّ آذانَ الْأَنْعامِ وَ لآمُرَنَّهُمْ فَلَيُغَيِّرُنَّ خَلْقَ اللَّهِ وَ مَنْ يَتَّخِذِ الشَّيْطانَ وَلِيًّا مِنْ دُونِ اللَّهِ فَقَدْ خَسِرَ خُسْراناً مُبِيناً» نساء (4)، آيه 119. «شيطان گفت: آنان را سخت گمراه و دچار آرزوهاى دور و دراز خواهم كرد و وادارشان مى‏كنم تا گوش‏هاى دام‏ها را شكاف دهند و وادارشان مى‏كنم تا آفريده خدا را دگرگون سازند و هر كس به جاى خدا، شيطان را دوست گيرد، قطعاً دستخوش زيان آشكارى شده است». تغيير در آفريده خدا، خروج از حكم فطرت و خداشناسى فطرى است‏. طباطبايى، سيدمحمدحسين، الميزان، ج 5، ص 85. و اين، در سايه دوستى با شيطان است. اگر كسى سر تسليم در برابر هواهاى نفسانى فرود آورد و با شيطان دوست باشد، خداشناسى فطرى در او تغيير كرده و به عدم توجه به خدا، يا انكار او منجر خواهد شد. به هر حال، خداوند به ما نزديك است و اين ما هستيم كه با كردار خود، او را در دوردست‏ها مى‏جوييم: آنچه حق است اقرب از حبل‏الوريد
تو فكنده تيرِفكرت را بعيد
اى كمان و تيرها برساخته
صيد، نزديك و تو دورانداخته
هر كه دور اندازتر، او دورتر
وزچنين گنج است او مهجورتر
مولوى، جلال‏الدين، مثنوى، دفتر ششم، ابيات 2353 - 2355. ثانيا: خداوند افزون بر روح يکتا پرستی جهت تذکر و تبليغ آن از زمان خلقت انسان اين همه پيامبر ونبی فرستاده است .

پرسمان دانشجویی