فلسفه پرستش | کتابخانه مجازی الفبا

چرا بايد خدا را پرستش كنيم؟

حقيقت عبادت يا پرستش و عبوديت عبارت است از تعظيم و تقديس و خضوع و خشوع احترام‏آميز و تحسين‏آميز همراه با ثنا و تذلل و خاكسارى عابد در برابر معبود.
پرستش در حقيقت توجه باطنى انسان به حقيقتى است كه او را آفريده و آدمى خود را نيازمند او در قبضه قدرت او مى‏بيند؛ سيرى است كه انسان از خلق به سوى خالق مى‏كند؛(1) عبارت است از ميل به خدمت و تقديس موجودى برتر و والاتر كه مستحق اين خدمت است و تقديس كننده بى آن كه پاداشى از او بخواهد او را تقديس، احترام و ستايش مى‏كند.(2) عبادت پرواز روح است و سفر روحانى، رمز آزادى و نشانه محبت آفريدگار و آمادگى براى خدمت او.(3)

دو. چرايى عبادت‏
2-1. عبادت نياز ذاتى‏
تقديس و پرستش امرى غريزى و از نيازهاى فطرى بشر است. به قول ويليام جيمز: «در ما غرايزى هست كه مار ابه دنياى ديگر پيوند مى‏دهد، همان طور كه غرايزى به اين جهان پيوند مى‏دهد». به عبارت ديگر عبادت حالتى روحانى و معنوى است كه مبدأ و مقصد مادى ندارد. بنابراين انسان با عبادت به يك احساس معنوى و فرامادى خود پاسخ مى‏دهد و لازمه هر احساس طبيعى اين است كه پاسخ دادن به آن موجب لذت و ابتهاج است و پايه‏اى از پايه‏هاى سعادت بشر را تشكيل مى‏دهد.
اميرمؤمنان در لذت ما قبل از عبادت و انس با پروردگار مى‏فرمايد: «پروردگارا تو از هر انيسى براى دوستانت انيس‏ترى. و از همه آنها براى كسانى كه به تو اعتماد كنند براى كارگزارى آماده‏ترى، آنان را در باطن دلشان مشاهده مى‏كنى و در اعماق ضميرشان بر حال آنان آگاهى و ميزان بصيرت و معرفت شان را مى‏دانى، رازهاى آنان نزد تو آشكار است و دل‏هاى آنان در فراق تو بى تاب. اگر تنهايى سبب وحشت آنان گردد ياد تو مونس شان است و اگر سختى‏ها بر آنان فرو زيرد به تو پناه مى‏برند».(4)
2-2. عبادت فخريابى‏
عبادت و نيايش خلوتى براى كسب نورانيت نفس و باز يافتن خود واقعى و فرونهادن خود خيالى است. اقبال لاهورى مى‏گويد: «... عمل عبادت يا نيايش است كه به نورانيت نفانسى مى‏انجامد...».(5) او هم چنين نيايش را از تفكر محض برتر داشته و مى‏گويد: «در عمل تفكر، ذهن حقيقت و واقعيت را مشاهده و دنبال مى‏كند. در نيايش... از انديشه برتر و بالاتر مى‏رود و خود حقيقت و واقعيت را تسخير مى‏كند...».(6) همه بر آن است كه: «نيايش به عنوان وسيله اشراق نفسانى عمل حياتى و متعارفى است كه به وسيله آن جزيره كوچك شخصيت، وضع خود را در كل بزرگ‏ترى از حيات اكتشاف مى‏كند».(7) ويليام جيمز دراين باره مى‏گويد: «... حقيرترين فرد بر روى زمين با اين توجه عالى، خود را واقعى و باارزش احساس مى‏كند».(8)
2-3. پرواز روح به ساحت فرامادى‏
عبادت پرواز روح به افق‏هاى وسيعتر از حضيض مادى و تنگناى حيات محدود حيوانى است. در اين سير روحانى انسانى مى يابد كه نيازى فراتر از حاجات و لذتى فراتر از لذات بدنى و وجودى برين و جاويد و راى كالبد محدود فانى است.(9)
آلكسيس كارل مى‏گويد: «نيايش اصولا كشش روح است به سوى كانون غيرمادى جهان، به عبارت ديگر پرواز روح است به سوى خداوند و يا حالت پرستش عاشقانه‏اى است نسبت به آن مبدئى كه معجزه حيات از او سر زده است، كوشش انسان است براى ارتباط با آن وجود غيرمرئى، آفريدگار همه هستى، حكمت مطلق، خيرمطلق... انسان در برابر خداوندگار هستى نشان مى‏دهد كه او را دوست دارد، نعمات او را سپاس مى‏گذارد و آماده است تا خواست او را هر چه هست انجام دهد».(10)
2-4. پيروزى روح بر بدن‏
در كشاكش اشواق و اهداف روح و شهوات و اميال تن؛ هر يك مى‏كوشند بر ديگرى فايق آيند و ديگرى را مغلوب و مطيع خود سازند؛ پرستش بهترين وسيله پيروزى روح بر بدن است. لكنت دونوئى مى‏نويسد: «ستيزه انسان عليه طبيعت و عليه دشمنان خارجى نزاع براى زيست بود... سپس ستيزه مبدل به مجاهده با نفس شد... فردى كه دراين مبارزه پيروزى مى‏شود مدلل مى‏سازد كه وى پيشرو نژاد آيند وجه انسان كامل خواهد بود...».(11)
2-5. يقين يابى‏
انسان به وسيله عبادت در عقايدش به مرحله يقين مى‏رسد و با يقين به اين كه خداوند همه جا حاضر بر اعمال او ناظر است و جهنم و بهشتى وجود دارد، آماده همه گونه فداكارى و چشم پوشى از لذت و تحمل هر گونه شدت و سختى مى‏گردد و كسب فضايل و اجتناب از رذايل برايش آسان مى‏شود.(12)
2-6. رهايش از پوچى‏
عبادت نشانه آن است كه نيايش زندگى و هستى را پوچ نمى‏انگارد و در مى‏يابد كه از تيمار مهر و مشيتى حكيم و عادل برخوردار است. اما آن كه هستى را پوچ مى‏داند نخستين اثرش آن است كه خود پوچى مى‏شود.(13)
2-7. نيروبخشى‏
عبادت صرفا مانع از كژى‏ها نيست، بلكه نيروبخش است. خداوند در قرآن كريم مى‏فرمايد: «از شكيبايى نماز مدد جوييد». آرى كلمه «الله بزرگتر است» به انسان نيرو و شخصيت اخلاقى مى‏بخشد.(14)
2-8. سلامت و آرامش روان‏
عبادت و نيايش آرامش روحى و سلامت روانى مى‏بخشد. قرآن دراين باره مى‏فرمايد: «أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»(15) در اين آيه كلمه «الا» آگاهى و هوشيارى مى‏دهد و خبر مهمى را اعلام مى‏كند. از نظر ادبى هم مقدم داشتن آن آماده حصر مى‏كند. يعنى تنها به ياد خدا بودن و غير خدا را فراموش كردم آرامش دلهاست.(16) آرى عبادت در سه جبهه طبيعت، اجتماع و نفس به انسان نيرو مى‏دهد.(17)
2-9. تجديد ميثاق با خدا
يكى از فلسفه‏هاى عبادت اين است كه انسان همواره در يادش باشد كه بنده است و مكلف و چشم بينايى بر او ناظر است. از اين نظر عبادت تجديد پيمان با خدا و مقام ربوبيت او و يادآور بندگى و تكليف انسان در برابر خالق است. مونتسكيو مى‏گويد: «انسان چون موجود حساسى است و دچار هزار هوس مى‏گردد و چنين مخلوقى كه گرفتار هوس خود مى‏باشد هر لحظه ممكن است خالق خود را فراموش كند، چنين مخلوقى هر لحظه خودش را هم فراموش مى‏كند، بلكه هر آن ممكن است ديگران را هم فراموش كند، به همين است كه خداوند عالم به وسيله قوانين مذهبى او را به طرف خود مى‏خواند تا از ياد خدا و خالق خود غافل نگردد...».(18)
2-10. ربوبيت و لايت‏
در حديث است: «بندگى گوهرى است كه كند آن خداوندگارى است».(19) مراد از اين سخن، ولايت كمال و قدرتى است كه در پرتو عبوديت و اخلاص و پرستش واقعى نصيب بشر مى‏شود. اين مسأله به تناسب درجات عبوديت مراحل و منازلى دارد به شرح زير:
2-10-1. روشن بينى؛ كمترين نشانه قبولى عمل انسان نزد پروردگار اين است كه بنيشى فافذ يافته و روش و بيناى خرد مى‏گردد. قرآن كريم مى‏فرمايد: «اگر تقواى الهى داشته باشيد خداوند نيز قدرت تشخيصى براى شما قرار مى‏دهد».(20)
2-10-2. تسلط بر قواى نفسانى؛ در پرتو عبوديت اراده انسان در برابر خواهش‏هاى نفسانى و حيوانى نيرومند و غالب مى‏شود و انسان مدير لايق دايره وجود مى‏شود.
2-10-3. سلطه بر انديشه؛ قوه خيال آدمى سخت گريز و پراكنده و لجام گسيخته عمل مى‏كند؛ تمركز و حضور قلب را از ميان مى‏برد. رشد عبادى انسان موجب ولايت و تسلط بر انديشه‏هاى پراكنده و نيروى متخليه است. نتيجه اين تسلط آن است كه چون روح و ضمير براساس سائقه فطرى خداخواه ميل به ياد كند؛ قوه خيال با بازيگرى‏هاى خود نمى‏تواند مزاحم آن شود.
2-10-4. غناى روح از بدن؛ روح در مراحل قوت و قدرت خود به مرحله‏اى مى‏رسد كه بسيارى از فعاليت‏هاى خود از به كارگيرى بدن بى نياز مى‏شود. اين بى نيازى گاه لحظه‏اى و گذرا و گاه دائم و پايدارست.
2-10-5. سلطه كامل بر بدن؛ در اين مرحله بدن از هر جهت تحت فرمان و اراده شخص قرار مى‏گيرد وقتى اعمال خارق العاده از آن سر مى‏زند.(21)
2-10-6. سلطه بر طبيعت؛ در اين گام طبيعت خارجى نيز تحت نفوذ اراده انسان قرار مى‏گيرد. و كرارت خواريق عادات رخ مى‏نمايد.(22)
2-11. تقرب به خدا
يكى از مهم‏ترين ثمرات عبادت، بلكه اساسى‏ترين آن تقرب به ذات احديت است.
چيستى تقرب: تقرب به خداوند به معناى پيمودن مدارج كمال و مراتب هستى و از نظر رتبه وجودى و كمالى به كانون لايتنهاى هستى نزديك شدن. انسان در اثر اطاعت و بندگى و عبادت پروردگار نمى‏تواند در مراتب كمال صعود كند و از مقام فرشته بالاتر رود و يا لااقل در حد فرشته از كمالات هستى بهره‏مند گردد.(23)
2-12. شتوانه اخلاق و ايمان‏
عبادت داراى نقش نيرومند تربيتى و از پشتوانه‏اى مهم اخلاق و تربيت است. اخلاق بدون پشتوانه سست و لرزان است، چرا كه محور اصلى اخلاق از خردى خارج شدن است و تنها ايمان به خدا مى‏تواند انسان را از خودى و خودگرايى خارج كند و عبادت پشتوانه ايمان است. رابطه عبادت و اخلاق را به صورت نمودار زير مى‏توان دريافت‏
عبادت ---- ايمان ---- اخلاق(24)
امام على (ع) در خطبه 196 نهج البلاغه پس از اشاره به پاره‏اى از مفاسد اخلاقى چون سركشى، ظلم، تكبر و... مى‏فرمايد: «چون بشر در معرض اين آفات اخلاقى و بيمارى‏هاى روحى است خداوند به وسيله نمازها و زكات‏ها و روزه‏ها بندگان مؤمن خود را ازا ين آفات حراست و نگهبانى مى‏كرد...».(25)
2-13. پشتوانه قانون و اجتماع‏
قانون و عدالت نيازمند پشتوانه است؛ چرا كه مهم‏تر از وجود قانون عادلانه اجراى آن است. اجراى عدالت نيز مستلزم تحمل محروميت است. پس اگر اخلاق و قانون عادلانه به خدا باشد مى‏تواند بر وجدان حك‏ومت كند، والا نه. از طرف ديگر عبادت يادآور خدا و غفلت نكردن از بندگى است و لاجرم پشتوانه نيرومندى براى اجراى عدالت و قانون است.(26)
2-14. گناه زدايى و پرورش نيكخواهى‏
هر گناهى اثرى تاريك كننده و كدورت آور بر دل باقى مى‏گذارد و ميل به كارهاى نيك را كاهش و رغبت به ديگر مفاسد و گناهان را افزايش مى‏دهد. در مقابل عبادت و بندگى وجدان مذهبى انسان را پرورش مى‏دهد؛ گرايش به شر و فساد را ذايل مى‏گرداند و ميل به خير و نيكى و جايگزين آن مى‏سازد. در خطبه 196 نهج البلاغه آمده است: «... اين عبادت دست‏ها و پاها را از گناه باز مى‏دارند، چشم‏ها را از خيرگى باز داشته به آنها خشوع مى‏بخشد، نفوس را رام مى‏گردانند، دلها را متواضع مى‏نمايند، و باد دماغ را؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ مى‏سازند».(27)
آموزه‏هاى عبادى اسلامى ويژگى‏ها و امتيازاتى دارد كه برخى از آنها به اختصار عبارتند از:
3-1. تعادل‏
اسلامى دين جامع و همه جانبه نگر است. نه چنان زندگى را درگير عبادت به معنى خاص آن مى‏كند كه ديگر امور زندگى مختل گردد و نه آن چنان به ديگر فعاليت‏ها بها مى‏دهد كه رابطه با خدا و عبادت و نيايش فراموش گردد. اسلام زندگى و معنويت را با يكديگر توأم مى‏سازد و همه مراتب ظاهريى و باطنى حيات را در نظر مى‏گيرد. تنها افراد خاص به آن گرايش پيدا مى‏كنند نيست، بلكه عبادت را در متن زندگى، همگانى، و دلپذير مى‏سازد.(28)
3-2. گستره عبادت‏
در اسلام عبادت گستره‏اى فراغ دارد و منحصر به امورى ويژه (عبادى به معنى خاص) نيست در اسلام تعليم و تصميم و تفكر عبادت است. در روايت است كه: «... هيچ عبادتى مانند فكر نيست».(29)
3-3. عبادت و تربيت‏
اسلام به روح عبادت كه تذكر و ارتباط با خدا است قناعت نكرده؛ بلكه از نظر تربيتى به عبادت شكل داد، آنها هم نهايت اهميت را داده است. در عبادات نيست، طهارت و نظافت، احترام به حقوق، دقت‏شناسى، جهت‏شناسى، تصورات عالى، ضبط نفس در مقابل احساسات و غرايز، اعلام صلح و سلام با صالحان و پاكان، همكارى و همدلى و استانت و عبادت دسته جمعى، اجتماع عملى در جماعات، در حج و غيره قرار داده است.(30) به عنوان مثال از نظر روح عبادت فرقى نمى‏كند كه ما روى فرش غصبى نشسته باشيم يا فرش خود؛ چرا كه اينها مربوط به حوزه قراردادهاى اجتماعى است؛ اما اسلام وجود حتى يك نخ غصبى در لباس را هم باطل مى‏كننده عبادت دانسته است. و اين بالاترين تأثير تربيتى در عرصه رعايت حقوق اجتماعى را دارد. به عبارت ديگر در دين اسلام برنامه‏هاى تربيت مربوط به حقوق اجتماعى در پيكره عبادت است.(31)
3-4. عبادت و نيت‏
اسلام هيچ عبادتى را بدون نيت نمى‏پذيرد. پيامبر اكرم (ص) فرمود: «لاعمل‏الا بنيت‏ه»،(32) و نيز فرمود: «براى هر كسى همان است كه نيت كرده».(33) نيت داراى دو ركن است:
3-4-1. عمل همراه با آگاهى و توجه باشد؛ نه عادتى غافلانه و تهى از توجه و حضور قلب.
3-4-2. اخلاص و انگيزه خدايى.
نيت جان عمل است و بقيه پيكر آن. پيامبر فرمود: «نيته المؤمن خير من عمله»(34). راز اين مسأله اين است كه:
الف. جهت گيرى كامل عمل به سوى خدا حفظ شود.
ب. بر اثر عادت به صورت كارى غير ارادى، بى هدف و تهى از درك و توجه نشود، چه در اين صورت ديگر عمل خاصيت خود را از دست داده است.(35)
راز احكام نماز
يكى از عبادات اسلامى نماز است؛ نماز عبادتى جامع و آميزه شگفت‏انگيزى است كه هر يك از آداب و اجزا و شرايط آن اسرارى نهفته دارد. برخى از آنچه در اين باب گفتنى است عبارت است از:
1. اباحه مكان و... حقوق اجتماعى‏
اسلام غصبى نبودن و مباح بودن مكان نماز، لباس نماز گذار، آبى كه با آن وضو مى‏گيرد و حتى ظرف آن را لازم مى‏داند و مى‏گويد حتى اگر يك نخ غصبى در لباس تو باشد نمازت پذيرفته نيست. اين گنجايدن نوعى برنامه تربيتى در پيكره عبادت و فرهنگ سازى و نهادينه كردن رعايت حقوق ديگران است.(36)
2. طهارت و نظافت‏
شرط طهارت بدن و لباس در نماز يك برنامه نظافت و تمرين دائمى و مستمر آن در ضمن عبادت است. از نظر پيش خدا رفتن تأثيرى ندارد كه روى انسان شسته باشد يا نه، اما خداوند مى‏فرمايد: «هر گاه به نماز ايستاديد صورت خود و دستان تا مرفق را بشوييد...».(37) يا «و اگر جنب هستيد پاكيزه شويد».(38) بدين سان اسلام عبادت را با اصول صحيح زندگى توأم نموده و معنويت و زندگى را به هم مى‏پيوندد.(39)
3. قبله
در نگاه قرآن ما به هر سو بايستيم با خدا مواجه هستيم: «و از آن خداست مشرق و مغرب، پس به هر طرف روى كنيد، به سوى خدا رو آورده‏ايد».(40) در عين حال اسلام به جاى اين كه مردم به هر جهتى نماز بخوانند دستور داد كه همه به سوى نقطه‏اى واحد بايستند تا:
3-1. افراد بفمهند كه يك جهت باشند، و اين درس اتحاد و يكسويى است.
3-2. اولين عبادتگاه را برگزيد تا ما را با تاريخ توحيدى گذشته پيوند دهد و سنت توحيدى ابراهيم و پيشينيان براى هميشه در خاطر همگان زنده و جاويد بماند. انتخاب كعبه يعنى احترام به عبادت و پايگاه توحيد. اولين مسجد و معبد، قبله هميشه و همگان!(41)
4. تسلط بر خود
در نماز خوردن و آشاميدن، خنديدن، گرفتن براى غير خدا و رويگردانى به اين سوى و آن سوى و بسيارى از ديگر امور جايز نيست. چرا كه در حال نماز انسان بايد بر تمايلات خود غالب شود. اين نوعى انضباط جسمى و روحى و تمرين ضبط نفس و تسلط بر خويشتن است. در نماز اگر سخن از نوع گفتگوى معمولى انسان‏ها بر زبان جارى شود نماز باطل است، تا چه رسد آنچه موجب زوال طهارت است چون خوابيدن.(42)
5. تمرين وقت شناسى‏
در نماز دقت زيادى نسبت به وقت صورت گرفته به طورى كه روى دقيقه و ثانيه آن حساب مى‏شود بدين روى اسلام نوعى تمرين دقت‏شناسى و احترام به نظم در زمان داده و از هرج و مرج و لجام گسيختگى در وقت اجتناب داده است.(43)
6. همسويى و مسالمت طلبى‏
در نماز پس از حمد و ثناى خدا در سوره حمد مى‏خوانيم: «پروردگارا «ما» تنها تو را مى‏پرستيم و تنها از تو مدد مى‏جوييم». و پس از آن گوييم «ما را به راه راست هدايت فرما». در اين جا صحبت از «ما» است، نه «من». بدين سان اسلام روح مسلمان را روحى اجتماعى و همدل، همكار، همسو و همگام با ديگران مى‏كند.
بالاتر از آن مسأله صلح و سلم طلبى در اسلام نماز است. «السلام علينا و على عباد الله الصالحين». اين يك اعلام سلم طلبى است، البته براى عموم بشريت حتى كسانى كه بايد ريشه آنها را كند، بلكه براى بندگان صالح و شايسته خداوند يعنى خدايا! من با هيچ بنده خوب تو سر جنگ و ستيز ندارم.(44)
7. وحدت زبان‏
پيش از اين گفته آمد كه عربى بودن نماز دينى مشتركى بر كل امت اسلامى پديد مى‏آورد و اين اولاً در جهت بقاء و ماندگارى دين است و ثانياً گامى است به سوى وحدت بشريت.(45)

پرسمان دانشجویی