فرق زندگي مؤمن و كافر | کتابخانه مجازی الفبا

فرق زندگي انسان معتقد به خدا و انسان بي اعتقاد به خدا چيست؟

انساني كه به خداوند باور دارد و جهان را آفريده او مي داند و پايان حركتش را در اين عالم خاكي ختم يافته به او مي شمارد، چنين انساني نگاهش به خود و هستي كاملا متفاوت است از انساني كه به خداوند اعتقادي ندارد و همه چيز را در همين زندگي مادي مي بيند و وراي آن را هيچ نمي داند. فرد معتقد به خداوند همواره خود را در محضر آفريدگاري عالم و توانا مي يابد و كارها و رفتارش چونان شاگردي است كه استادش به نظاره گري او مشغول است. نيكي و بدي براي او معنايي ديگر دارد چون به گرسنه اي از اموالش چيزي مي دهد و يا براي نجارت انساني فداكاري مي نمايد و جانش را به خطر مي اندازد نيك مي داند كه از او قدر داني خواهد شد و جايگاهي بس رفيع خواهد داشت. چون مشكلات دنياي مادي عرصه را بر او تنگ نمايد دچار ياس و افسرودگي نمي گردد چرا كه همدم و شونده و كمك رساني توانا را در كنار خود احساس مي كند.
آرامشي را كه چنين جهانبيني اي به او مي دهد در هيچ جا نمي توان يافت شود. تصوير جهان در نظر او با تمام سختي ها و گرفتارهايش بسيار زيباست چرا كه تمام سختي ها را سرانجام پايان يافته مي ببيند و آنچنان مي داند كه به جاي آن و چندين برابرش راحتي و آرامش و پاداش خواهد گرفت.
جهان بيني اي كه تمام زندگي را خلاصه شده در اين حيات مادي نمي داند و وراي اين عالم، سرايي جاودان را ترسيم مي كند به انسان قدرتي باور نكردني مي دهد تا عزمش را به سوي هدفهايش جزم نمايد و سختي هاي سر راهش ، نااميدش نگرداند.
اما انسان بي اعتقاد به خدا ، جهاني را براي خود تصوير كرده است كه بسيار خشن ، بي رحم و غير قابل تحمل است. او چون تلاش كند و در آخر نيز تلاشش به سرانجام نرسد كوهي از غم و اندوه و نا اميدي گريبانش را مي گيرد و چه بسا به مرز خودكشي كشيده خواهد شد. او ناچار براي تسلي خاطر خود به اموري چون قدرت، ثروت، زيبايي و غيره چنگ مي زند. چون زندگي اش را خلاصه شده در اين حبات مادي مي داند ديگر براي او فداكاري، ايثار و كمك به ديگران معنا ندارد. ديگر در برابر مشكلات ، كمك رساني به غير خود و اموال و ياران ناتوانش را نمي بيند و همين امر سرانجام او را به بيهوده بودن زندگي در اين عالم مي كشاند و چنان مي شود كه از هر گونه تلاش دست مي كشد و بي تحركي اي دهشت آور تمام وجودش را فرا مي گيرد كه تنها راه فرار را در فرر رفتن در مستي اي مادي مي يابد ، مستي اي كه مواد مادي دنيايي براي چند لحاظ بدو اعطا مي كند اما پس از آن او را به دردي دو چندان مبتلا مي سازد.
البته درست است كه انسانهاي بي اعتقاد به خدا نيز كارهاي اخلاقي انجام مي دهند اما اين نه بدان خاطر است كه جهان بيني اش بدو چنين مي گويد بلكه از آن جهت كه خدايابي و خدا جويي در ذات انسان تعبيه شده است هر چند او از اين امر غافل باشد و آن را بدست فراموشي سپرده باشد چون اين امور فطري اوست ناخواسته در برابر چنين اموري منقاد گشته و انجامش مي دهد. اما اي كاش مي دانست كه اين كشش دروني اش از كجا ناشي مي شود و سرانجام او را به كدامين سو قرار است بكشاند.

پرسمان دانشجویی