كسب درآمد حرام و عقاب الهی | کتابخانه مجازی الفبا

در آخرت ما در مورد کم بودن حقوقمان نسبت به شغل محاکمه نمي شويم چرا؟ ما با پذيرفتن اين شغل از زندگي خوبي بهره مند نبوديم و به ناچار مجبور شديم از لقمه حرام استفاده کنيم.

در پاسخ به اين پرسش به چند نكته اشاره مي شود:
1. منظور از «زندگي خوب» چيست؟ آيا زندگي خوب به بهره مندي و برخورداري از ثروت فراوان و رفاه مادي است؟
تجربه ها و واقعيت هاي زندگي و جامعه نشان مي دهد كه كه بسياري از افراد گر چه از آسايش و رفاه مادي مادي برخوردارند، لكن آرامش روحي و رواني بي بهره هستند، جسم آنها در رفاه است ولي روان و روح آنها در اضطراب و تشويش .يكي از عوامل اساسي آرامش انسان پاكن مال و احساس حلال بودن آن است .بنابراين «زندگي خوب» به زندگي اي گفته مي شود كه علاوه بر برخورداري از يك رفاه معمولي و نسبي، داراي آرامش و آسايش باشد، به گونه اي كه فرد از زندگي خود لذت برده و خشنود از آن باشد و اين در سايه تقوي و حلال خواري به دست مي آيد..
2. از آنجايي كه انسان موجودي سيري ناپذير و اشباع ناپذير است به هر مرحله و درجه اي از رفاه و بهره هاي مادي كه نايل شود، طالب مرتبه اي بالاتر است و اين سير صعودي همچنان ادامه دارد؛‌ تنها چيزي كه مي تواند نيازها و تقاضاهاي نامتناهي انسان را سيراب و ارضاء كند، پيوند با وجود نامتناهي است. انسان مي تواند در پرتو «قناعت» و در سايه ذكر و ياد و انس با خداوند زندگي لذت بخش و خوشايندي داشته باشد. به قول سعدي،‌ چشم انسان دنيادوست را يا قناعت پر كند يا خاك گور.
3. نكته شايان توجه ديگر اينكه: زندگي دنيا از منظر قرآن كريم، بستر و ميدان آزمون و امتحان است؛ انسان با سختي ها و مصايب و مشكلاتي در زندگي روزانه خود مواجه مي شود، سعادت دنيوي و اخروي خود را تضمين كرده است.
معيار پيروزي در ميدان مشكلات و ناكامي ها،‌ پيروي از تكاليف و فرامين الهي است. اگر انسان خواسته هاي خداوند را بر خواسته هاي نامشروع خود ترجيح داد از آن امتحان سرفراز بيرون آمده است. بنابراين انساني كه به دنبال سعادت و نيكبختي دنيوي و اخروي خود است شايسته نيست براي دستيابي به رفاه بيشتر از راه نامشروع- مانند سرقت، مال حرام خوري، رشوه،‌ ربا و ... وارد شده و براي كامجويي زودگذر، عذاب و رنج ابدي و دشواري را تحمل كند.
لذا نمي توان به دليل كمبود حقوق و مزايا، دست به كسب هاي حرام و نامشروع زد، زيرا اين كار يعني شكست در آزمون الهي و مادي با هلاكت ابدي انسان است.
3. اينكه در سوال مطرح شده « به ناچار مجبوريم از لقمه حرام استفاده كنيم» سخن درستي نيست، زيرا قرار گرفتن در شرايط سخت اقتصادي موجب سلب اختيار از انسان نمي شود، بهترين گواه بر اين مدعا وجود انسان هاي آبرومند و فقير و در عين حال معتقد و مؤمن، كه صورت خود را با سيلي سرخ نگه داشته و نه اينكه با عزت نفس آبروي خود را حفظ مي كنند بلكه هرگز دست به كار حرام و حرام خواري نمي زنند زيرا ايمان و اعتقاد آنها مانع از اين كار مي شود.
خداوند هم در موارد متعددي از فقرايي كه عفت و پاكي از خود نشان داده اند تمجيد و به آنها مژده هاي رضايت بخشي داده است:
به عنوان نمونه در سوره بقره آيه 273 آمده است:
« لِلْفُقَراءِ الَّذينَ أُحْصِرُوا في سَبيلِ اللّهِ لا يَسْتَطيعُونَ ضَرْبًا فِي اْلأَرْضِ يَحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِياءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسيماهُمْ لا يَسْئَلُونَ النّاسَ إِلْحافًا؛ از شدت خويشتن داري، فرد بي اطلاع، آنان را توانگر مي پندارند. آنها را از سيمايشان مي شناسي.»
نتيجه گيري
از آنجايي كه خواسته ها و نيازهاي انسان پايان و نهايتي ندارد(اصل سيري ناپذيري انسان) و از سوي ديگر زندگي مادي بستر آزمايشي است براي اينكه سنجيده شود كدام يك از انسانها صابر و شكيبا هستند و كدام نيستند.(«ليبلوكم ايكم احسن عملا») و از سوي سوم انسان در شرايط سخت مسلوب الأراده نمي شود. بلكه مي تواند با حسن اختيار خود راه كمال را طي كند، پس سخت بودن شرايط مالي و كم بودن حقوق نمي تواند مجوزي براي حرام خوري و تعدي و تجاوز از حدود الهي بشود.

پرسمان دانشجویی