توسل و شفاعت | کتابخانه مجازی الفبا

سؤال من اينه که تا ما مي تونيم به طور مستقيم با خدا صحبت کنيم و خواستمونو از خود خدا بخوايم چرا بايد به ائمه اطهار(ع) و افراد بزرگ ديگه متوسل بشيم تا اونا شفاعت ما رو از خدا خواستار بشن؟ در صورتي که در جاي جاي قرآن انسان ها به استغفار دعوت مي شوند و سخن از آمرزيده شدن آنها هست؟

همانطور که شما فرموده ايد هر انساني ميتواند باخداوند ارتباط مستقيم داشته
باشد بلکه بالاتر از اين را بايد گفت که هر انساني به جهت اينکه بنده خداست بايد با خداوند ارتباط مستقيم داشته باشد خدايي که از رگ گردن به آدمي نزديک تر است و الا زندگي آدمي از معنويت تهي خواهد شد و برخي از راههاي ارتباط را خداوند تعيين نموده است مثل نماز ، روزه ، مناجات و رازو نياز و.......و اصلي ترين راه همين ارتباط مستقيم است حال خداي تعالي به خاطر برخي مصالح شفاعت ائمه 01را هم مي پذيرد.که تمام سود آن به خود ما بر مي گردد و هيچ نفعي به خدا و ائمه نمي رسد و اگر اين راه را براي ما قرار نمي داد ما از لطفي بس عظيم محروم بوديم . و بايد از خدا مي پرسيديم که خدايا ما بشري هستيم جائز الخطاءکه در اثر گناه از تو دور شده ايم ولي چرا انسانهاي بزرگي مثل پيامبر و ائمه اطهار(ع) که عاري از هر گناهي هستند نتوانند شفاعت ما را کنند . و اساسا توسل به انسانهاي بزرگ و آبرومند براي رفع حوائج امري معقول ولازم است حال با اين مقدمه بايد گفت:
نخست بايد دانست از ويژگى‏هاى انسان آن است كه اگر نافرمانى كند، به طور طبيعى احساس جدايى مى‏كند؛ هر چند راه توبه باز است و به طور مستقيم مى‏تواند از خداوند آمرزش بخواهد. بسيارى از افراد از نافرمانى خود، شرمنده بوده و از توبه شكستن احساس نااميدى مى‏كنند؛ لذا از آنجا كه تمام افعال خداوند بر اساس حكمت و مصلحت استوار است، گشودن باب شفاعت به روى گنه‏كاران - با شرايط خاص - بر همين اساس است.و از جهت روان شناختي نيز تاثيري شگرف بر گنه کار دارد چرا که خود را لايق بخشش نمي يابد ولي به جهت بزرگي شفيع هماره اميد وار است که خداوند از تقصيرات او در گذرد و هيچ وقت نااميد نمي شود . بعضى از حكمت‏ها در زمينه شفاعت عبارت است از:
1-1. روزنه اميد
اعتقاد به شفاعت، پديد آورنده روزنه اميد در دل گنه‏كاران است. به هر حال هر انسانى در طول زندگى خود، گرفتار گناهان و لغزش‏هايى مى‏شود. اعتقاد به شفاعت، سبب مى‏شود كه فرد گنه‏كار اميدوار باشد كه گناهان براى او سرنوشت قطعى و غير قابل تغيير رقم نزده است و او مى‏تواند با جلب رضايت خداوند، از طريق اجتناب از گناه و عمل به دستورات او و هم‏سنخ شدن با اولياى الهى، درِ رحمت و مغفرت الهى را تا روز قيامت به روى خود باز نگه دارد و از شفاعت آنان بهره‏مند گردد. اگر انسان گنه‏كار معتقد باشد كه گناهان گذشته او يا لغزش‏هاى احتمالى، براى او سرنوشت قطعى نامطلوبى پديد مى‏آورد و به هيچ وسيله‏اى نمى‏توان آن را تغيير داد؛ ممكن است دچار يأس و نااميدى شده و روز به روز بار گناه خود را سنگين‏تر كند و چنين بينديشد: ديگر چه سود كه نيمه باقى مانده عمرم را با رنج طاعت همراه سازم و از لذت گناهان چشم بپوشم.
شفاعت، درى از رحمت الهى است كه به سوى انسان گشوده شده تا او را از خطر يأس و نا اميدى، نجات دهد و به آينده اميدوار سازد.
1-2. تشويق به انجام وظايف‏
نويد به شفاعت و قرار دادن شروطى براى آن، سبب مى‏شود انسان تلاش و سعى خود را در جهت تحصيل آنها به كار بندد؛ زيرا شفاعت تنها شامل حال كسانى مى‏شود كه در دنيا با انجام دادن وظايف و دستورات الهى، رشته پيوند خود را با خدا و اولياى الهى، محكم كنند؛ يعنى، بر خلاف گمان عده‏اى - كه اعتقاد به شفاعت را موجب جرأت افراد بر گناه و سر باز زدن از مسؤوليت مى‏دانند - شفاعت عاملى انگيزاننده در جهت عمل به وظايف و ترك گناهان و ايجاد رابطه با خدا و اولياى الهى است.
1-3. شفاعت پاداش صالحان‏
در بيان يكى از حكمت‏هاى شفاعت آمده است: «شفاعت هديه و جايزه‏اى است براى كسانى كه عقيده و عمل آنان در دنيا، مورد رضايت خداوند بوده است». بحار الانوار، ج 8، ص 40، ح 22 و 23. اين سخن با توجه به شرايط شفاعت روشن‏تر مى‏شود؛ زيرا ميان كسى كه توشه‏اى جز مخالفت، عصيان و كفر نسبت به خداوند ندارد، فرق است با كسى كه سعى و تلاش او در جهت جلب رضايت خدا و حركت در مسير او بوده، لكن گاهى هم دچار خطا و لغزش شده است. شفاعت هديه و جايزه‏اى به چنين انسان‏هايى است تا به سبب عقيده و عمل نيك آنها، لغزش‏ها و گناهانشان بخشوده شود.
دو. حكمت وساطت اولياى خدا
گزينش بندگان صالح به عنوان سبب و واسطه فيض، بر اساس حكمت و مصالحى است:
2-1. بزرگداشت اولياى الهى‏
برگزيدن اولياى الهى به عنوان واسطه‏هاى فيض مغفرت، در حقيقت نوعى تكريم و تجليل از كسانى است كه تمام عمر خود را در مسير عبوديت و بندگى حضرت حق و جلب رضاى او به كار بسته‏اند. به همين جهت هر كس در درگاه الهى مقرب‏تر باشد، از شفاعت بيشترى برخوردار خواهد بود.
همه مؤمنان، شهيدان، عالمان ربانى، اوصيا، ملائكه، امامان معصوم و پيامبر اكرم(ص) شفاعت مى‏كنند؛ لكن ميزان شفاعت‏شان يكسان نيست. امام باقر(ع) در مورد شفاعت مؤمنان مى‏فرمايد: «مؤمن به اندازه عمل خود شفاعت مى‏كند: براى دو نفر، يا خانواده‏اش و يا قومش». ميزان الحكمه، ج 4، ص 1476، ح 9523. پس تكريم اولياى الهى به ميزان درجه عبوديت و بندگى آنان است؛ هر اندازه شفيعان از مرتبه بالاترى از قرب برخوردار باشند، ميزان شفاعت و تكريم آنان بيشتر است.
2-2. اثر سازنده در هدايت مردم‏
قرار دادن اسوه‏هاى هدايت - پيامبران، اوصيا، عالمان و شهيدان - به عنوان شفيعان روز رستاخيز، موجب مى‏شود كه آنان هر چه بيشتر در كانون توجه و اقبال مردم قرار گيرند. مشروط كردن شفاعت به وجود رابطه معنوى و هم‏سنخى عقيدتى و عملى ميان شفيعان و شفاعت شوندگان، موجب الگوگيرى از ايشان است و نقش تربيتى مهمى را در سعادت و رستگارى انسان‏ها دارد.
در روايات نيز بر محبت پيامبر اكرم و امامان معصوم(ع) و نقش آن در شفاعت، تأكيد شده است؛ زيرا محبت و پيوند عاطفى، سبب شيفتگى و همگونگى با آنان در عقايد و راه و روش عملى است.
2-3. تجلى رابطه دنيوى‏
همان گونه كه اعمال در آخرت تجسّم مى‏يابد، روابط نيز مجسم خواهد شد. شفاعت اولياى الهى، در حقيقت جلوه‏گرى رابطه معنوى و هم‏سنخى روحى شفيعان و شفاعت شوندگان است. اينان كسانى‏اند كه در زندگى دنيوى، تحت جذبه هدايت‏گرى اولياى الهى قرار گرفته و با آنان در مسير اطاعت و بندگى خداوند، هم عقيده و همراه بوده و به درجه‏اى از همراهى و همرازى با آنان رسيده‏اند.

پرسمان دانشجویی