معناي نفخه صور | کتابخانه مجازی الفبا

نفخه صور به چه معنا است؟ آيا نفخه صور يكى است يا بيشتر، رابطه آن با قيامت چيست؟

پس از سپرى شدن برزخ، «قيامت» فرامى رسد. قيامت با نفخه صور آغاز مى‏گردد كه در آن، همه موجودات مدهوش مى‏شوند و مى‏ميرند؛ اين منزل اول قيامت است. پس از آن نفخه دوم دميده مى‏شود كه همه موجودات، هستى دوباره مى‏يابند و به محضر ربوبى وارد مى‏شوند و اين منزل دوم است و پس از آن صحنه قيامت و محشر برپا مى‏شود.ما در اين تحليل فقط به سرنوشت انسان‏ها در نفخه صور توجه مى‏كنيم. اما در حقيقت نفخه صور بساط دنيا را بر مى‏چيند و آيات فراوانى در اين موضع وارد شده است. كه براى نمونه ر.ك: ابراهيم (24)، آيه 22؛ انبياء (21)، آيه 104؛ حاقه (69)، آيه 14؛ نازعات (79)، 6؛ مزمل (73)، آيه 14؛ حج (22)، آيه 2؛ تكوير: 3؛ قارعة (101)، آيه 5؛ قيامة (75)، آيه 8؛ تكوير (81)، آيات 1 - 4؛ انفظار (82)، آيه 2؛ نمل (27)، آيه 88.
در حقيقت نفخه صور اول‏قرآن از نفخه اول با تعبيرى چون صيحه (يس (36)، آيه 53) و زجره (نازعات (79)، آيه 14) و صاخة (عبس (80)، آيه 33) و نقر (مدثر (74)، آيه 8) نيز ياد كرده است. براى اين است كه همه موجودات، جنبه خلقى خود را از دست بدهند و آمادگى ورود به صحنه قيامت را پيدا كنند و اين نفخه مرگ واقعى و همگانى است كه مقدمه برپايى قيامت است. به اين دليل مخلَصين - كه در محضر خداوند متعال فانى هستند - از پيامد اين نفخه آسوده‏اند. با نفخه دوم همه موجودات، هستى دوباره مى‏يابند و در صحنه محشر و قيامت و در محضر ربوبى حاضر مى‏شوند. قرآن درباره اين دو نفخه مى‏فرمايد:
(وَ نُفِخَ فِى الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِى السَّماواتِ وَ مَنْ فِى الْأَرْضِ إِلاَّ مَنْ شاءَ اللَّهُ ثُمَّ نُفِخَ فِيهِ أُخْرى‏ فَإِذا هُمْ قِيامٌ يَنْظُرُونَ)؛ «و در صور دميده مى‏شود، پس همه كسانى كه در آسمان‏ها و زمينند، مى‏ميرند؛ مگر كسانى كه خدا بخواهد [اين نفخه اول است و]؛ سپس بار ديگر در صور دميده مى‏شود، ناگهان همگى به پا مى‏خيزند و در انتظار هستند».زمر (39)، آيه 68.
تفصيل اين آيات را در سوره «يس» مى‏خوانيم:
(وَ يَقُولُونَ مَتى‏ هذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ ما يَنْظُرُونَ إِلاَّ صَيْحَةً واحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَ هُمْ يَخِصِّمُونَ فَلا يَسْتَطِيعُونَ تَوْصِيَةً وَ لا إِلى‏ أَهْلِهِمْ يَرْجِعُونَ وَ نُفِخَ فِى الصُّورِ فَإِذا هُمْ مِنَ الْأَجْداثِ إِلى‏ رَبِّهِمْ يَنْسِلُونَ قالُوا يا وَيْلَنا مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا هذا ما وَعَدَ الرَّحْمنُ وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ إِنْ كانَتْ إِلاَّ صَيْحَةً واحِدَةً فَإِذا هُمْ جَمِيعٌ لَدَيْنا مُحْضَرُونَ فَالْيَوْمَ لا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئاً وَ لا تُجْزَوْنَ إِلاَّ ما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ)؛يس (36)، آيات 47 - 54.
«آنها [كفار با استهزا و با حالت انكار] مى‏گويند: اگر راست مى‏گوييد اين وعده [قيامت‏] كى خواهد رسيد. جز اين انتظار نمى‏كشند كه صيحه عظيم (نفخه اول) آنها را فرا گيرد؛ در حالى كه مشغول جدال در امور دنيوى‏اند. [چنان غافلگير شوند كه حتى‏] نتوانند وصيتى كنند يا به سوى خانواده خود باز گردند. [براى بار دوم‏] در صور دميده مى‏شود، ناگهان آنها از قبرها، شتابان به سوى پرودگارشان مى‏روند [آنها كه در دنيا به انكار و استهزا زندگى مى‏گذرانند، با صحنه وحشتناكى مواجه مى‏شوند ]مى‏گويند: واى برما! چه كسى ما را از خوابگاهمان بر انگيخت؟ [آن‏گاه خود پاسخ مى‏دهند: آرى‏] اين همان است كه خداوند رحمان وعده داده و فرستادگان او راست گفتند. يگانه صيحه‏اى بيش نيست، ناگهان همگى نزد ما احضار مى‏شوند. امروز به هيچ كس ذره‏اى ستم نمى‏شود و جز آنچه عمل مى‏كرديد جزا داده نمى‏شويد».

پرسمان دانشجویی