گناه حضرت آدم(ع)و حوا(س) | کتابخانه مجازی الفبا

گناه آدم و حوا و رنج ما انسان ها؟!

نخست بايد دانست براي انسان فراز و نشيب هاي زندگي عبرت آموز و تجربه اندوز است ظرفيت او را بالا مي برد و قابليت او را براي تحصيل درجات بهشت و يا فرو غلطيدن در درکات جهنم به ظهور مي رساند و علت اصلي براي هبوط آدم به زمين همين بود که به مقام خلافت الهي برسد و به جاي بهشت معهود اولي به بهشت موعود پاياني راه يابد.

براي توضيح بيشتر توجه شما را به مطالب زير جلب مي کنيم:

1. ماجراي بهشت آدم و حوا، در سه مورد از آيات قرآن ذکر شده است: بقره، 35 به بعد، اعراف، 19 به بعد، طه، 115 به بعد.

2. از مجموع آيات مزبور، به ويژه آيه 30 سوره مبارک بقره که مي فرمايد: «اني جاعل في الارض خليفه؛ من در زمين جانشيني قرار مي دهم». فهميده مي شود که آدم و حوا از نخست براي زندگي و مرگ در زمين آفريده شده بودند و ساکن شدن آنها در بهشت به وسيله خداوند تنها براي آزمايش بوده است. راز آمدن آدم به زمين نيز چنين بوده که به منظور محرز شدن مقام خليفه اللهي وي، برتري او را بر ملائکه اعلام کند. آنگاه دستور سجده کردن به او را بدان ها داده، سپس او و حوا را در بهشت ساکن سازد و بعد به زمين فرستاده شوند ليكن آدم و حوا بر اثر خطاي خود بر آن پيشي گرفته و به صورت تنبيهي و با سابقه خطا بر زمين آمدند.

3. افزون بر آن که بر زمين آمدن آدم و حوا و رخداد مراحل مزبور، يک قضاء مسلم و حتمي الهي بود اين امر پيامدهايي را به دنبال داشت که در صورت واقع نشدن، آدم و حوا بدان دست نمي يافتند، از جمله:

الف- گرچه آدم به خود ستم کرده و به لب پرتگاه هلاکت و دو راهي سعادت و شقاوت يعني دنيا کشاند؛ ولي با آمدن به اين دنيا، يکي از درجات سعادت و منازل کمال و ترقي را براي خود فراهم ساخت، به گونه اي که اگر اصلا به اين عالم نمي آمد، و يا مي آمد ولي خطا نمي کرد، هرگز آن را درک نمي کرد، چرا که بدون اين جريان، آدم چگونه مي توانست ميزان فقر، مذلت، بيچارگي و قصور خود را دريابد و يا چگونه مي توانست سعادت ها و راحتي هايي که در عالم قدس و جوار خداوند در برابر زحمات، رنج ها و مشقت هاي اين دنيا به او داده مي شود به دست آورد؟ آري، خداوند صفاتي مانند: عفو، آمرزش، رأفت، توبه، پرده پوشي، فضل، رحمت و... دارد که جز گنهکاران از آن برخوردار نمي شوند و در ايام روزگار، نسيم هاي رحمتي از جانب او مي وزد که جز افرادي که خود را در معرض آن قرار مي دهند بهره اي نمي برند و اين همه در دنيا، دست يافتني است.

ب- عهدي که در سوره طه مطرح شده، به اين حقيقت اشاره دارد که آن پيمان عمومي بر پرستش و بندگي خدا، در دنيا، حاصل شدني تر است؛ چرا که در دنيايي که هرگز انواع ناراحتي ها و دردها و ناملايمات بوده، مرگ و زندگي، تندرستي و بيماري، گشايش و تنگدستي، راحت و زحمت، يافتن و از دست دادن و... در آن جمع است يک رويکرد ايماني لازم است تا با نظر افکندن در آن، انسان خود را مملوک خدا ديده، همه استقلال ها، نورانيت و جمال و زيبايي و... را در اين زاويه مشاهده کند و تنها با نگاه از اين دريچه به دنياست که انسان ناملايمي در آن نديده، و هراسي نخواهد داشت، عهدي که خداوند با آدم بست نيز همين جهت گيري بوده و تنها در دنيا امکان تحقق مي يافت.

ج- انسان براي زندگي در زمين خلق شده است «اني جاعل في الارض خليفه؛ من در روي زمين جانشين (نماينده اي) قرار خواهم داد» (بقره، آيه 130). پس مي بايست دير يا زود حضرت آدم و حوا به زمين بيايند و در آنجا به زندگي خود ادامه دهند.

د- حضور حضرت آدم و حوا در بهشت، در حقيقت براي كسب آمادگي حضور در زندگي در دنيا و زمين بوده است، نه اين كه دائما در آن باشند. بايد توجه داشت كه حضرت آدم و حوا در بهشت جاوداني نبوده اند زيرا اين بهشت در صحنه قيامت بروز و ظهور دارد. بلكه در بهشت برزخي بوده اند كه محلي موقتي براي مؤمنان است و همه مؤمنان پس از مرگ بدان نقل مكان مي كنند. آنها بايد مدتي در آنجا مي مانند تا آمادگي حضور در زمين را پيدا كنند.

و- حضور ما انسان ها در زمين به دليل گناه آدم و حوا نبوده است. بلكه انسان جهت آزمون و رشد, نياز به حضور بر روي زمين داشت. اين انديشه كه ما گناه نخستين آدم و حوا را بر دوش مي كشيم از آموزه هاي مسيحيت تحريف شده است و دين اسلام به آن اعتقادي ندارد.

ی- اصولا گناه آدم و حوا، به معناي اصطلاحي نيست. زيرا گناه در جايي است كه تكليف آمده باشد و بهشت جايگاه تكليف نيست و آدم و حوا مكلف نبودند. آنان از زماني كه به زمين آمدند وارد جايگاه تكليف شدند. آنچه در بهشت بين آدم و حوا و شيطان گذشت آزمايشي بس عظيم براي آنها بود كه فريب سخنان فريبنده شيطان را نخورند. بنابراين آنها گناهي نكردند تا دامن ديگران را بگيرد.

پرسمان دانشجویی