محبت اهل بيت عليهم السلام‏ | کتابخانه مجازی الفبا

چگونه انسان مى‏تواند به مقام دوستى با اهل بيت برسد و با آنان انس و نزديكى پيدا كند؟ آيا گناهان گذشته در اين راه تأثيرى دارد يا خير؟

براى نيل به مقام دوستى با اهل بيت دو راه وجود دارد كه هر دو ملازم يكديگر است: نظرى و عملى.

يك. راه نظرى‏

«محبّت» فرزندى است كه در دامان معرفت و شناسايى، پرورش مى‏يابد و آن گاه كه معرفت حاصل شود، كشش به سوى محبوب و شكل گرفتن طبق روش او نيز حتمى خواهد بود. از اين رو نخستين قدم در ايجاد محبّت و نيل به مقام دوستى با اهل بيت عليهم السلام، شناخت آنان است.

براى شناخت سه راه وجود دارد:

1. مطالعه تاريخ زندگانى آنان؛

2. مطالعه و تفكر در سخنان ايشان؛

3. شناخت خدا (با شناخت حضرت حق و صفات او مى‏توانيم بفهميم كه اهل بيت عليهم السلام- كه متصف به اوصاف و اسماى الهى‏اند- چه ويژگى‏هايى دارند).

دو. راه عملى‏

در اين راه نيز دو روش اساسى وجود دارد:

1. تبعيّت از آنان: عمل كردن به سخنانشان و اجتناب از حرام و عمل كردن به واجبات، هم شكلى با آن سروران، متخلّق شدن به اخلاق آنان در سخن و عمل. بارورى و همچنين فزونى محبّت به آن عزيزان، به دوست داشتن امور و افرادى است كه آنان دوست مى‏دارند و متنفر بودن از هر كس و چيزى كه ايشان، مبغوضش مى‏دارند.

2. رابطه و پيوند داشتن؛ زيارت آنان در حرم‏هاى پاكشان و ياد كردن ايشان از دور و نزديك، موجب ايجاد محبّت مى‏شود. اينكه بر زيارت اهل بيت عليهم السلام اين همه ثواب مترتب بوده و اين همه به آن توصيه شده است؛ براى اين است كه با آنان «رابطه» پيدا شود. وقتى رابطه پيدا شد، «تشبّه» پديد مى‏آيد و وقتى تشبّه پديدار گشت، «عشق و محبّت» به حدّ عالى خود مى‏رسد. «1» در خصوص گناهان، اگر بدون توبه باشد، در محبّت و انس به آنان‏

خلل ايجاد خواهد كرد؛ زيرا آنان از عمل پليد متنفرند. اما اگر اين گناهان همراه با توبه و جبران گذشته باشد خود تبديل به حسنه مى‏شود و زمينه را براى انس بيشتر فراهم مى‏كند. البته در ايجاد اين محبّت بايد، به خود آنان نيز متوسّل شويم و هنگامى كه در آلودگى‏ها، تاريكى‏ها، حجاب‏ها، رنگ‏ها و تعلق‏ها گرفتاريم، با توسل به آن بزرگواران، بخواهيم كه به فريادمان برسند و مجذوبمان كنند.

چون ز تنهايى تو نوميدى شوى زير سايه يار خورشيدى شوى‏

روبجو يار خدايى را تو زود چون چنان كردى خدا يار تو بود «1»

پرسمان دانشجویی