جنايات وهابيت در طول تاريخ | کتابخانه مجازی الفبا

جنايات وهابيت در طول تاريخ

جنایات وهابیت در طول تاریخ به قدری زیاد است که از عهده این جواب به تنهایی بر نمی آید با این حال به برخی موارد اشاره می شود:

1. قتل و غارت وهّابيّان در منطقه نجد:

محمّد بن عبد الوهّاب با اعلام جهاد عليه مسلمانان به اتهام كفر، شرك و بدعت، اعراب باديه نشين را تحريك كرد و به كمك ابن سعود، لشكرى فراهم ساخت و با حمله به شهرها و روستاهاى مسلمان نشين، مردم را به خاك و خون كشيد و اموال آنان را به عنوان غنايم جنگى غارت نمود(1). در اين بخش به چند نمونه از كشتار بى‏رحمانه وهّابيّت كه در منطقه نجد و اطراف رياض انجام گرفته، اشاره مى‏كنيم.

الف: كشتار مسلمانان و قطع نخل‏ها و غارت مغازه‏ها:

ابن بشر عثمان بن عبد اللّه، مورخ آل سعود در باره آغاز دعوت وهّابيّت--------------------------------------------------------------------------------

(1) ر. ك: تاريخ نجد، فصل سوم غزوات،ص 95؛ تاريخ آل سعود، ج 1، ص 31 و تاريخچه نقد و بررسى وهّابى‏ها، 13 ـ 76.

--------------------------------------------------------------------------------

در منطقه نجد و كشت و كشتار مردم بى‏گناه به اتهام شرك مى‏نويسد:

عبد العزيز همراه با عدّه‏اى به قصد جهاد با اهل سرزمين «ثادق» حركت كرد و آنان را به محاصره درآورد و بخشى از نخلستان‏هاى آنان را قطع كرد و تعدادى هم از مردان آنان را به قتل رساند(1). سپس عبد العزيز به قصد جهاد به سمت «خُرج» حركت كرد و در منطقه «دُلَم» هشت نفر از مردان را كشت و مغازه‏ها را كه مملوّ از اموال بود، غارت كرد و آن‏گاه به سرزمين «نَعْجان»، «ثَرْمَدا»، «دُلَم» و «خُرْج» رفت و عدّه‏اى را كشت و شتران بسيارى به غنيمت گرفت(2).

ب: به آتش كشيدن محصولات زراعى:

ابن بشر در ادامه مى‏نويسد:

عبدالعزيز به قصد جهاد وارد «منفوحه» شد و محصولات زراعى آنان را به آتش كشيد و بخش عظيمى از جواهرات، گوسفندان و شتران را به غنيمت گرفت و ده نفر را نيز كشت(3). --------------------------------------------------------------------------------(1) عنوان المجد، ص 34.

(2) عنوان المجد، ص 43.

(3) عنوان المجد، ص 43. --------------------------------------------------------------------------------ج: سقط جنين زنان باردار:

لشكر عبد العزيز شبانگاه وارد منطقه «حَرْمه» شدند و پس از طلوع فجر به دستور عبد اللّه پسر عبد العزيز، تيراندازان به صورت دسته جمعى به طرف شهر تيراندازى كردند و صداى مهيب تيرها، شهر را به لرزه درآورد به گونه‏اى كه بعضى از زنان حامله، سقط كردند و مردم به وحشت افتاده و شهر به محاصره درآمد و مردم شهر، نه توان مقاومت و نه امكان فرار از شهر را داشتند(1).

د: كشته شدن مردم رياض در اثر گرسنگى و تشنگى:

ابن بشر در باره حمله وهّابيّت به رياض مى‏نويسد: (2)

اهل رياض، همه مردان، زنان و كودكان با شنيدن حمله لشكر وهّابيّت از ترس و وحشت، پا به فرار گذاشتند، از آن --------------------------------------------------------------------------------(1) عنوان المجد، ص 67.

(2) عنوان المجد، ص 60. --------------------------------------------------------------------------------

جايى كه اين حمله در فصل تابستان بود، جمعيّت زيادى در اثر گرسنگى و تشنگى جان سپردند. ه: كشتار فراريان:

ابن بشر در ادامه مى‏گويد: (1)؛ وقتى عبد العزيز وارد رياض شد ديد جز اندكى از مردم، كسى در شهر نمانده، فراريان را دنبال كرد و عدّه‏اى را كشت و اموالى را كه با خود داشتند به غنيمت گرفت.

و به شرطه‏ها دستور داد از خانه‏هاى خالى از صاحبانشان، محافظت كنند و آن‏گاه تمام اموال، اسلحه‏ها، مواد غذايى و وسايل خانه‏ها را به غنيمت گرفت و غالب خانه‏ها و نخلستان‏ها را به تصرّف خود درآورد. و: كشتن مؤذن به جرم درود بر پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله :

زينى دحلان مفتى مكّه مكرمه مى‏نويسد: --------------------------------------------------------------------------------(1) همان.

--------------------------------------------------------------------------------

وهّابى‏ها از درود فرستان به پيامبر گرامى [ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ] بر روى منابر و پس از اذان، ممانعت مى‏كردند، مرد صالح نابينايى كه اذان مى‏گفت و پس از اذان به رسول اكرم[ صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ] صلوات فرستاد، آن را نزد محمد بن عبد الوهّاب آوردند و او دستور داد مؤذن نابينا را به جرم درود بر حضرت، كشتند.

زينى دحلان در ادامه مى‏گويد: اگر مانند اين كارهاى زشت وهّابى‏ها را بخواهم بنويسم، دفترها مملوّ خواهد شد(1). با اين كه درود به پيامبر گرامى صلى‏الله‏عليه‏و‏آله نص قرآن و دستور الهى است كه مى‏فرمايد: «إِنَّ اللّه‏َ وَمَلاَئِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِىِّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِيما»(2). در آيه شريفه هيچ‏گونه قيد مكانى و زمانى براى درود به حضرت ذكر نشده يعنى هر وقت و هر كجا مى‏شود به پيامبر گرامى درود فرستاد. 2. كشتار بى‏رحمانه شيعيان كربلا:

كشتار وهّابيان در كربلاى معلّى در سال 1216، به راستى صفحه تاريخ را سياه كرده و قلب هر خواننده را به درد مى‏آورد.

دكتر منير عجلانى مى‏نويسد: (1)

--------------------------------------------------------------------------------(1) فتنه الوهابيه، ص 20.

(2) الأحزاب: 56.

--------------------------------------------------------------------------------

دوازده هزار نفر سپاه وهّابيّان به فرماندهى سعود، فرزند عبد العزيز وارد كربلا شدند در حالى كه بيشتر مردم كربلا به مناسبت عيد غدير به نجف اشرف به زيارت امير المؤمنين[ عليه‏السلام [رفته بودند و در شهر جز عدّه اندكى از پيرها و ناتوان‏ها نمانده بودند.

سپاه وهّابيّان به هر كس كه برخوردند، كشتند و آمار كشته‏ها به مرز سه هزار نفر رسيد و اموال غارت شده از كربلا قابل وصف نبود و گفته مى‏شد كه آن روز 200 شتر بار سنگين از كربلا به غارت بردند.

محمد قارى غروى در تاريخ نجف از مجموعه شيخ خضر، نقل مى‏كند:

وهّابيّان صندوق قبر حبيب بن مظاهر را كه از چوب بود شكستند و سوزاندند و با آن در ايوان طرف قبله حرم، قهوه درست كردند. آن‏ها مى‏خواستند صندوق قبر شريف حسين را هم بشكنند، اما چون داراى شبكه‏هاى آهنين بود، توفيق نيافتند(2). شيخ عثمان بن بشر مورّخ ديگر وهابى كه خود اهل نجد بوده مى‏نويسد:

گنبد روى قبر (سيد الشهداء) را ويران ساختند، و صندوق روى قبر--------------------------------------------------------------------------------(1) تاريخ العربية السعوديه، ص 126.

(2) نزهة الغرى فى تاريخ النجف الغرى السرى، ص 52.

(94)--------------------------------------------------------------------------------

را كه زمرّد، ياقوت و جواهرات ديگر در آن نشانده بودند، برگرفتند، و آنچه در شهر از مال، سلاح، لباس، فرش، طلا، نقره و قرآن‏هاى نفيس يافتند غارت كردند و نزديك ظهر از شهر بيرون رفتند(1). صلاح الدين مختار كه خود وهّابى است مى‏نويسد:

در سال 1216 امير سعود با لشگر انبوهى از مردم نجد، عشاير جنوب، حجاز و ديگر نقاط به قصد عراق حركت كرد. در ماه ذى‏قعده به كربلا رسيد. او تمام برج و باروى شهر را خراب كرد و بيشتر مردم را كه در كوچه و بازار بودند، كشت و نزديك ظهر با اموال و غنايم فراوان از شهر خارج شد. آن‏گاه خمس اموال غارت شده را خود سعود برداشت و بقيّه را به نسبت هر پياده يك سهم و هر سواره دو سهم، بين لشگريان تقسيم نمود(2). شيخ عثمان نجدى از مورّخان وهّابى مى‏نويسد:

وهّابيان به صورت غافل‏گيرانه وارد كربلا شدند و بسيارى از اهل آن‏جا را در كوچه و بازار و خانه‏ها كشتند؛ روى قبر حسين عليه‏السلام را خراب كردند و آن چه در داخل قبّه بود به چپاول بردند و هرچه در شهر از اموال، اسلحه، لباس، فرش، طلا و قرآن‏هاى نفيس يافتند، ربودند. نزديك ظهر در حالى كه قريب به دو هزار نفر از اهالى كربلا را كشته بودند، از شهر خارج شدند(3). برخى مى‏نويسند: «وهّابيان در يك شب، بيست هزار نفر را به قتل--------------------------------------------------------------------------------(1) عنوان المجد فى تاريخ نجد، ج 1، ص 121.

(2) تاريخ مملكة السعوديه، ج 3، ص 73.

(3) عنوان المجد فى تاريخ نجد، ج 1، ص 121، حوادث سال 1216.

(95)--------------------------------------------------------------------------------

رساندند»(1). ميرزا ابوطالب اصفهانى در سفرنامه خود مى‏نويسد:

هنگام برگشت از لندن و عبور از كربلا و نجف، ديدم كه قريب بيست و پنج هزار نفر وهّابى وارد كربلا شدند و شعار «اقتلوا المشركين واذبحوا الكافرين»(2) سر مى‏دادند. آنان بيش از پنج هزار نفر را كشتند و زخمى‏ها حساب نداشت، صحن مقدّس امام حسين عليه‏السلام از لاشه كشتگان پر و خون از بدن‏هاى سر بريده شده، روان بود.

پس از يازده ماه بار ديگر به كربلا رفتم، ديدم كه مردم، آن حادثه دل خراش را نقل مى‏كنند و گريه سرمى‏دهند به‏گونه‏اى كه از شنيدن آن، موها بر اندام راست مى‏شد(3).

3. حمله به نجف اشرف:

حمله وهّابى‏ها به عراق از 1214 ه آغاز شد. چون در آن سال وهّابى‏ها به نجف اشرف حمله نمودند، ولى عرب خزاعل جلو آن‏ها را گرفتند و سيصد نفر از آن‏ها را كشتند(4). در سال 1215 نيز گروهى براى انهدام مرقد مطهّر حضرت امير عليه‏السلام عازم نجف اشرف شدند كه در مسير با عدّه‏اى از اعراب درگير شدند و--------------------------------------------------------------------------------(1) تاريخچه نقد و بررسى وهّابى‏ها، ص 162.

(2) مشركان را بكشيد و كافران را ذبح كنيد.

(3) مسير طالبى، ص 408.

(4) وهابيان، ص 337. --------------------------------------------------------------------------------

شكست خوردند(1). در مدّت نزديك به ده سال چندين بار حملات شديدى به شهر كربلا و نجف انجام دادند(2). در سال 1216 وهّابيّان پس از كشتار بى‏رحمانه اهل كربلا و هتك حرمت حرم حسينى عليه‏السلام با همان لشگر راهى نجف اشرف شدند، ولى مردم نجف به‏سبب آگاهى از ماجراى كشتار و غارت كربلا و آمادگى دفاعى به مقابله برخواستند؛ حتّى زن‏ها از منزل‏ها بيرون آمدند و مردان خود را تشجيع و تحريك به دفاع كردند تا اسير كشتار و چپاول وهّابيّان نشوند، در نتيجه سپاه وهّابى‏ها نتوانستند به شهر نجف وارد شوند(3). در سال 1220 يا 1221 وهّابى‏ها به سركردگى «سعود» به نجف اشرف حمله بردند، ولى چون شهر داراى برج و بارو بود، و در بيرون نيز خندقى شهر را حفاظت مى‏كرد، به علاوه جمعى از مردم و طلاب علوم دينى در حدود دويست نفر تحت رهبرى شيخ جعفر نجفى (كاشف الغطاء) از مراجع اعلم عصر كه خود مردى دلير بود، شبانه روز مشغول دفاع از شهر بودند، كارى از پيش نبردند.

خانه شيخ جعفر كاشف الغطاء انبار اسلحه بود و او بر هر دروازه نجف و --------------------------------------------------------------------------------(1) ماضى النجف وحاضرها، ج 1، ص 325.

(2) تاريخ المملكة السعوديّة، ج 1، ص 92.

(3) ماضى النجف وحاضرها، ج 1، ص 325. --------------------------------------------------------------------------------

در هر برجى جمعى از طلاب و مردم را به دفاع واداشته بود.

شيخ حسين نجف، شيخ خضر شلال، و سيد جواد عاملى صاحب مفتاح الكرامه و شيخ مهدى ملاكتاب از جمله علماى مدافع شهر بودند كه از مردان بلند آوازه مى‏باشند.

قواى سعود در اين حمله پانزده هزار وهابى جسور جنگجو بود. وهّابى‏ها چندان كه سعى كردند نتوانستند وارد شهر شوند، و مدافعان نجف با سرسختى دفاع مى‏كردند.

در يكى از روزها برخى از وهّابى‏ها از ديوار شهر بالا آمدند و نزديك بود شهر را اشغال كنند، ولى با دفاع مردانه مدافعان مسلح مواجه شدند، و عقب نشستند. در مدت محاصره نجف چون مدافعان از درون شهر و برج و باروها وهّابى‏ها را زير آتش داشتند، توانستند هفتصد نفر از آن‏ها را به قتل رسانند. سرانجام سعود با بقيه نفراتش نااميد از نجف اشرف بازگشت.

اهالى نجف قبل از رسيدن قواى سعود، خزانه حضرت اميرالمؤمنين عليه‏السلام را به بغداد و از آنجا به كاظمين منتقل ساختند و در مخزن آنجا به وديعت نهادند، و بدين گونه از دستبرد آن قوم غارتگر وحشى مصون ماند.

ابن بشر مورخ وهابی نجدى راجع به حمله سعود به نجف در تاريخ نجد مى‏نويسد:

«در سال 1220 سعود با سپاه انبوهى از نجد و نواحى آن در بيرون شهر معروف در عراق (نجف اشرف) فرود آمد، و سپاه مسلمين (وهّابى‏ها) را در اطراف شهر پراكنده ساخت، و دستور داد باروی شهر را خراب كنند.

چون ياران او به شهر نزديك شدند، به خندقى عريض و عميق برخورد كردند و نتوانستند از آن عبور كنند. در جنگى كه ميان طرفين روى داد در اثر تيراندازى از روى باروها و برجهاى شهر،

جمعى از مسلمين (وهّابى‏ها) كشته شدند. آن‏ها نيز از شهر عقب نشستند، و به غارت نواحى اطراف پرداختند»(1). سعود در سال بعد يعنى 1222 نيز بار ديگر با بيست هزار جنگجوى جسور وهابى به نجف اشرف حمله برد، ولى چون ديد مدافعان شهر به رهبرى كاشف الغطاء با توپ و تفنك آماده دفاع هستند نجف را رها ساخت، و به شهر «حله» روى آورد(2).

4. تخريب آثار بزرگان در مكه:

وهّابيون در سال 1218 پس از مسلط شدن بر مكّه تمام آثار بزرگان دين را تخريب نمودند. در «مُعَلّى» قبّه زادگاه پيامبر گرامى صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم را و همچنين قبّه زادگاه على بن ابى طالب عليه‏السلام و حضرت خديجه و حتى ابوبكر را ويران و باخاك يكسان كردند.

آثار باستانى كه در اطراف خانه خدا و بر روى زمزم را تخريب كرده و در تمام مناطقى كه مسلط مى‏شدند آثار صالحين را نابود مى‏كردند و هنگام تخريب طبل مى‏زدند و به رقص و آواز خوانى مى‏پرداختند(3). رفاعى يكى از علماى بزرگ اهل سنّت كويت خطاب به علماى وهابى مى‏نويسد:

--------------------------------------------------------------------------------(1) عنوان المجد فى تاريخ نجد، ج 1 ، ص 137.

(2) رجوع شوده به: مفتاح الكرامة، ج 5 ص512، مقدمه محقق توانا على دوانى بر كتاب فرقه وهابى سيد محمد حسن قزوينى، ص 41.

(3) كشف الارتياب، ص 27، به نقل از تاريخ «الجبرتى». --------------------------------------------------------------------------------

شما به تخريب خانه ام المؤمنين خديجه كبرى اوّلين حبيبه پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله رضايت داديد و هيچ عكس العمل نشان نداديد با اين كه آن مكان محل نزول وحى قرآن بود. و در برابر اين جنايت سكوت انتخاب كرديد و رضايت داديد كه آن مكان مقدس به توالت و دستشويى مبدل شود. پس چرا از خدا نمى‏ترسيد؟ و از پيامبر كريم حيا نمى‏كنيد؟ (1)

رفاعى در ادامه مى‏نويسد:

زادگاه رسول اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم را ويران و به محل خريد وفروش حيوانات تبديل شد كه با تلاش افراد صالح و خيّر، از چنگال وهّابى‏ها در آمد و به كتابخانه مبدّل گرديد ... شما وهّابيان در اين سال‏هاى اخير تصميم گرفتيد نيّات شوم خود را از طريق تهديد و انتقام پياده كنيد، تمام تلاش خود را جهت نابودى محل ولادت رسول گرامى صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم به كار بستيد، حتّى از شخصيّت‏ها و علماء بزرگ سعودى مجوّز ويران كردن آن مكان مقدس را گرفتيد، ولى ملك فهد، عواقب شوم آن را ملاحظه كرد و شما را از اين كار ننگين باز داشت.

--------------------------------------------------------------------------------(1) نصيحة لإخواننا علماء نجد» ص 59. تأليف: يوسف بن السيّد هاشم الرفاعى، با مقدمه دكتر محمّد سعيد رمضان البوطي.

--------------------------------------------------------------------------------اين چه كار بى ادبانه‏اى است كه از شما سر مى‏زند؟!

اين چه بى وفايى است كه در حق رسول گرامى صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم ! روا مى‏داريد در حالى كه خداوند به وسيله آن حضرت، ما و شما و اجداد ما را از تاريكى‏هاى شرك به سوى نور اسلام هدايت فرمود؟!

بدانيد كه به هنگام مشاهده رسول گرامى صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم در كنار حوض، جز بى‏حيايى نصيب شما نخواهد شد. و به يقين بدانيد كه نتيجه شقاوت خود را در نابودى آثار پاك آن نبى مكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم كه موجب رنجش گرديده است، مشاهده خواهيد كرد(1). رفاعى در جاى ديگر مى‏نويسد:

آثار قبور صحابه و امّهات المؤمنين و آل البيت را نابود كرده و قبر آمنه بنت وهب مادر گرامى رسول اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم را با بنزين به آتش--------------------------------------------------------------------------------(1) نصيحة لإخواننا علماء نجد، ص 60. --------------------------------------------------------------------------------

كشيديد واثرى از آن‏ها باقى نگذاشتيد(1).

5. آتش زدن كتابخانه‏هاى بزرگ:

دردناك‏ترين چيزى كه وهّابيّت مرتكب شد و آثار قبيح آن براى هميشه باقى است، آتش زدن كتابخانه بزرگ «المكتبة العربيّة» بود كه بيش از 60 هزار عنوان كتاب گرانقدر و كم نظير و بيش از 40 هزار نسخه خطّى منحصر به فرد داشت كه در ميان آن‏ها برخى از آثار خطّى دوران جاهليّت، يهوديان، كفّار قريش و همچنين آثار خطّى على عليه‏السلام ، ابوبكر، عمر، خالد بن وليد، طارق بن زياد و برخى از صحابه پيامبر گرامى صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم و قرآن مجيد به خطّ «عبد اللّه بن مسعود» وجود داشت.

و نيز در همين كتابخانه انواع سلاح‏هاى رسول اكرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم و بت‏هايى كه هنگام ظهور اسلام مورد پرستش بود، مانند «لات»، «عُزّى»، «مَناة» و «هُبَل» موجود بود.

«ناصر السعيد» از قول يكى از مورّخان نقل مى‏كند كه هنگام تسلط وهّابيان، اين كتابخانه را به بهانه وجود كفريّات در آن به آتش كشيده و به خاكستر تبديل كردند(2). --------------------------------------------------------------------------------(1) نصيحة لإخواننا علماء نجد: 38.

(2) ر.ك: كتاب تاريخ آل سعود، ج 1، ص 158، كشف الارتياب، ص 55، 187، 324، أعيان الشيعة، ج 2، ص 7، الصحيح من سيرة النبيّ الأعظم، ج 1، ص 81 و آل سعود من أين إلى أين، ص 47.

--------------------------------------------------------------------------------6. تصرف مدينه منوره:

سعود در سال 1220 يا 1221 در هجوم خود به مدينه پس از يك‏سال و نيم محاصره سرانجام آن شهر مقدّس را متصرّف شد. تمام اشياء گران بهايى كه در حرم پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله بود را غارت نمود. فقط از بيم عموم مسلمين از تعرّض به قبر مقدّس پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله خوددارى كردند.

آن‏ها چهار صندوق مملوّ از جواهرات مرصع به الماس و ياقوت گران‏بها را به غارت بردند. از جمله، چهار شمعدان زمرّدين بود كه به جاى شمع، در آن‏ها يك قطعه الماس شب‏نما و درخشنده بود، و حدود يك صد قبضه شمشير با غلاف‏هاى مصلاّ به طلاى خالص و مرصع به الماس و ياقوت با دسته‏هايى از زمرّد و يَشْم كه به هيچ‏وجه نمى‏شد آن‏ها را قيمت گذارى كرد(1). دريادار سرتيپ «ايّوب صبرى» سرپرست مدرسه عالى نيروى دريايى در دولت عثمانى مى‏نويسد:

سعود بن عبد العزيز، پس از تصرّف مدينه منوّره، همه اهالى مدينه را در مسجد النبى گرد آورد و درهاى مسجد را بست و اين‏گونه سخن آغاز نمود: هان اى مردم مدينه! براساس آيه شريفه «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ» دين و آيين شما امروز به كمال رسيد، به نعمت اسلام مشرّف شديد، حضرت احديّت از شما راضى و خشنود گرديد، ديگر اديان باطل نياكان خود را رها كنيد و هرگز از آن‏ها به نيكى ياد نكنيد، از درود و رحمت فرستادن بر آن‏ها به شدّت پرهيز--------------------------------------------------------------------------------(1) فرقه وهابى و پاسخ به شبهات آن‏ها، مقدمه على دوانى، ص 40. --------------------------------------------------------------------------------

نماييد، زيرا همه آن‏ها به آيين شرك درگذشته‏اند(1).

7. تخريب قبور طائف و مكه:

در سال 1343 وهّابى‏ها بار ديگر قبه ابن عباس و ديگر قبور طائف و قبرهاى عبدالمطلب، ابوطالب و حضرت خديجه همسر پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و زادگاه حضرت زهرا عليهاالسلام و همه شعائر اسلامى مكه را ويران كردند(2).

8. تخريب قبور ائمه بقيع عليهم‏السلام :

در سال 1344، وهّابيّان پس از اشغال مكه، به مدينه روى آوردند و پس از محاصره و جنگ با مدافعان شهر، آن را اشغال نمودند، قبور ائمه بقيع و ديگر قبور همچون قبر إبراهيم فرزند پيامبر و زنان آن حضرت، قبر ام البنين مادر حضرت عباس، قبه عبداللّه پدر پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ، إسماعيل پسر امام جعفر صادق و قبه همه صحابه و تابعين را بدون استثنا خراب كردند.

ضريح فولادى ائمه بقيع را كه در اصفهان ساخته و به مدينه حمل شده بود، از روى قبر حضرت امام حسن مجتبى، امام زين العابدين، امام محمد باقر و امام جعفر صادق عليهم‏السلام برداشته و بردند. قبور عباس عموى پيامبر و فاطمه بنت اسد مادر امير المؤمنين را كه با قبور چهار امام همام، در زير يك قبه بودند نيز ويران كردند(3). هم چنين زادگاه امام حسن و امام حسين در مدينه، قبور شهداى بدر--------------------------------------------------------------------------------(1) تاريخ وهّابيان، 107، تاريخ الوهّابيّه، چاپ مصر، ص 126.

(2) مقدمه علامه دوانى بر كتاب فرقه وهابى، ص 55.

(3) مقدمه دوانى بر كتاب فرقه وهابى، ص 56. --------------------------------------------------------------------------------

و نيز بيت الاحزانى را كه حضرت على عليه‏السلام براى حضرت زهرا عليهاالسلام ساخته بود، ويران كردند(1).

9. قتل عام مردم طايف:

برخى بر اين پندارند كه وهّابيّان فقط بلاد شيعه نشين را مورد تاخت و تاز قرار دادند، ولى با نگاهى به عمل‏كرد آنان در حجاز و شام، روشن خواهد شد كه حتّى مناطق سنّى نشين نيز از حملات آنان در امان نمانده است.

زينى دحلان مفتى مكه مكرّمه مى‏نويسد: (2)؛ هنگامى كه وهّابيّان در سال 1217 هجرى طايف را به تصرّف خود درآورند، كوچك و بزرگ، رئيس و كارمند، همه و همه را قتل عام كردند. جز سال‏خوردگان كسى از دست آنان خلاصى نيافت، آنان كودك شيرخواره را در آغوش مادر سر بريدند و اموال مردم را غارت كردند و زنان را به اسارت در آوردند.

جَبَرْتى(3) موّرخ حنفى مى‏نويسد:--------------------------------------------------------------------------------(1) پايگاه اطلاع رسانى مركز اسناد انقلاب اسلامى، www.irdc.ir

(2) الدرر السنيّه، ص 45.

(3) وى عبد الرحمان بن حسن بن ابراهيم مصرى حنفى، متوفّاى 1237 مى‏باشد. --------------------------------------------------------------------------------

در اواخر سال 1271، وهّابيّان به حجاز يورش بردند و هنگامى كه نزديك طايف شدند شريف غالب، حاكم طايف، براى مقابله با آنان به بيرون طايف رفت، ولى او را شكست دادند و او به داخل شهر بازگشت. خانه او را آتش زدند و او به‏سوى مكه فرار كرد و پس از آن به مدّت سه روز با مردم طايف جنگيدند و مردان آنان را كشتند و زنان و كودكان را به اسارت گرفتند. (1)

روش وهّابيّان همه‏جا اين چنين بود و در طايف، قبر ابن عباس را (كه محل زيارت عموم بود) ويران كردند.

جميل صدقى زهاوى، از علماى اهل سنّت عراق در حمله وهّابيان به طايف مى‏نويسد:

از زشت ترين كارهاى وهّابيان در سال 1217، قتل عام مردم طايف است كه بر صغير و كبير رحم نكردند، كودك شيرخوار را در آغوش مادر سر بريدند، جمعى را كه مشغول فراگرفتن قرآن بودند، كشتند و حتّى گروهى را كه در مسجد مشغول نماز بودند به قتل رساندند و كتاب‏ها را كه در ميان آن‏ها تعدادى قرآن و نسخه‏هايى از صحيح بخارى و صحيح مسلم و ديگر كتاب‏هاى حديثى و فقهى--------------------------------------------------------------------------------(1) عجائب الآثار، ج 2، ص 554 و غالب محمّد أديب در: أخبار الحجاز ونجد فى تاريخ الجبرتى، ص 93. --------------------------------------------------------------------------------

نيز بود، در كوچه و بازار افكنده و آن‏ها را پايمال كردند(1). وهّابيان پس از قتل عام مردم طايف طى نامه‏اى، علماى مكه را به آيين خود دعوت كردند، آنان در كنار كعبه گرد آمدند تا به نامه وهّابيان پاسخ بگويند كه ناگهان جمعى از ستم ديدگان طايف داخل مسجدالحرام شدند و آن چه بر آنان گذشته بود بيان داشتند، مردم سخت به وحشت افتادند، گويا كه قيامت برپا شده است.

آن گاه علما و مفتيان مذاهب چهارگانه اهل سنّت از مكه مكرّمه و ديگر بلاد اسلامى كه براى اداى مناسك حج آمده بودند، به كفر وهّابيان حكم كردند و بر امير مكّه واجب دانستند تا با آنان به مقابله برخيزد و فتوا دادند كه بر مسلمانان واجب است تا در اين جهاد شركت نمايند و در صورت--------------------------------------------------------------------------------(1) الفجر الصادق، ص 22.

--------------------------------------------------------------------------------

كشته شدن شهيد خواهند بود(1).

10. كشتار عمومى علماى اهل سنّت:

دريادار سرتيپ ايّوب صبرى مى‏نويسد: «عبد العزيز بن سعود كه تحت تأثير سخنان محمّد بن عبد الوهّاب قرار گرفته بود، در نخستين سخنرانى خود در حضور شيوخ قبايل گفت: ما بايد همه شهرها و آبادى‏ها را به تصرّف خود درآوريم و احكام و عقايد خود را به آنان بياموزيم ...»(2). تا آن جا كه مى‏گويد:

براى تحقّق بخشيدن به اين آرزو ناگزير هستيم كه عالمان اهل سنّت را كه مدّعى پيروى از سنّت سنيّه نبويّه و شريعت شريفه محمّديّه هستند، از روى زمين برداريم.

و به عبارت ديگر، مشركانى كه خود را به عنوان علماى اهل سنّت قلمداد مى‏كنند از دم شمشير بگذرانيم به ويژه علماى سرشناس و مورد توجّه را، زيرا تا اين‏ها زنده‏اند هم‏كيشان ما روى خوشى نخواهند ديد، از اين ره‏گذر بايد نخست كسانى را كه به عنوان عالم--------------------------------------------------------------------------------(1) سيف الجبر المسلول على الأعداء، ص 2.

(2) تاريخ وهّابيان، 33.

--------------------------------------------------------------------------------

خودنمايى مى‏كنند ريشه‏كن نموده، سپس بغداد را تصرّف كرد(1). در جاى ديگرى مى‏نويسد:

سعود بن عبد العزيز در سال 1218 به هنگام تسلّط بر مكه مكرّمه، بسيارى از دانشمندان اهل سنّت را بى‏دليل به شهادت رساند و بسيارى از اعيان و اشراف را بدون هيچ اتّهامى به دار آويخت و هر كس را كه در اعتقادات مذهبى ثبات قدم نشان مى‏داد به انواع شكنجه‏ها تهديد كرد و آن گاه مناديانى فرستاد كه در كوچه و بازار بانگ زدند: ادخلوا في دين سعود، وتظلّوا بظلّه الممدود؛ هان اى مردمان! به دين سعود داخل شويد و در زير سايه گسترده‏اش مأوا گزينيد!(2). --------------------------------------------------------------------------------(1) تاريخ وهّابيان، 33.

(2) تاريخ وهابيان، ص 74.

--------------------------------------------------------------------------------11. قطع مناسبات تجارى با كشورهاى غير وهابى:

فاسيليف مستشرق روسى مى‏نويسد: (1)؛ تعصّب وهّابيّان به جايى رسيد كه تجّار عربستانى را وادار به قطع مناسبات تجارى با كشورهاى غير وهّابى كردند كه تا سال 1269 تجارت با كشور سوريه و عراق از اين جهت كه وهّابى نبودند، حرام بود.

ابن بشر تاريخ نگار وهّابى مى‏نويسد: (2)؛ وهّابيّان اگر مشاهده مى‏كردند كه بازرگانى، كالايى را به كشورهاى مشركين (يعنى غير وهّابى) حمل مى‏كند، آن را مصادره مى‏كردند. 12. كشتار حجاج بيت اللّه الحرام: الف: كشتار حجاج يمن:

در سال 1341 وهّابيّان با حجاج يمنى كه خلع سلاح بودند و هيچ‏گونه--------------------------------------------------------------------------------(1) تاريخ العربية السعودية، ص 105 .

(2) عنوان المجد فى تاريخ نجد، ج 1، ص 122 .

--------------------------------------------------------------------------------

دفاعى به همراه نداشتند، رو به رو شدند. آنان ابتدا به حجاج امان دادند؛ ولى وقتى در بالاى كوه قرار گرفتند و حجاج يمنى در پايين قرار داشتند، دهانه توپ‏ها را به سوى آنان گرفته و تن‏ها دو نفر جان سالم به در بردند كه جريان كشتار وحشيانه را به آگاهى مردم رساندند(1).

ب: قتل عام حجاج مصرى در منى:

در سال 1344 وهّابيان برخى از اعمال حاجيان مصرى در منى را حرام دانستند و عدّه‏اى از آن‏ها را كشتند(2).

ج: كشتار حجاج ايرانى:

عمّال وهّابى رژيم آل سعود در چهارم ذى الحجه 1407 ق (9 مرداد 1366 ش) هزاران نفر از حجاج بيت اللّه الحرام را به جرم سر دادن فرياد برائت از مشركين در مكه به خاك و خون كشيدند و حتى آخوندهاى دربارى آنان، فرياد مى‏زدند و مى‏گفتند: «اقتل المجوس اقتل المشركين»؛ مجوس و مشركين را بكشيد. يكى از شاهدان عينى اين واقعه تلخ را اين چنين نقل مى‏كند:

با چشم خود ديدم كه سعودى‏هاى كثيف، بى‏شرمانه و بى‏رحمانه با عصاى معلولين با دو دست محكم به صورت زن‏ها مى‏كوبيدند و نقش بر زمين مى‏كردند. اى كاش به زدن تنها قانع بودند. وقتى خانمى بر روى زمين مى‏غلطيد، نفر بعدى با هر وسيله‏اى كه در--------------------------------------------------------------------------------(1)salaf.blogfa.com

(2)salaf.blogfa.com--------------------------------------------------------------------------------

دست داشت به مغز نيمه جان او مى‏كوبيد تا از دنيا برود(1).

د: حمله وهابيان افراطى به حجاج بحرينى:

در مهر ماه 1386 گروهى از وهّابيان تندرو با كمين در كوچه‏هاى اطراف مسجدالحرام پس از مشاهده مينى بوس شيعيان بحرينى با خرده شيشه‏هاى تيز و برنده به سوى حجاج شيعه يورش بردند و اقدام به فحاشى و به زبان آوردن القابى چون شيعيان سگ صفت كافر و ده‏ها فحش ديگر كردند(2).

13. كشتار مردم بى دفاع اردن:

در سال 1343، جمعى از وهّابى‏ها ناگهان به اردن يورش بردند و مردم بى‏اطلاع «ام العمد» و همسايه آنان را مورد هجوم قرار دادند، مردان و زنان بى‏گناه را كشتند و اموال آنان را غارت كردند. اما طولى نكشيد كه با رانده شدن برخى و اسارت عده‏اى ديگر، عقب نشينى كردند كه البته اسيران وهّابى به فرمان انگليس آزاد شدند. در سال 1346 وهابيان دوباره با سپاهى متشكل از سى هزار نفر به اردن حمله كردند و قتل و غارت و خونريزى شديدى به راه انداختند(3). --------------------------------------------------------------------------------(1) روزنامه جمهورى اسلامى ايران، 16 آذر 1366، خاطرات سيدرضا موسوى كاظمى محمدى از نايين.

(2)www.shia-news.com

(3)www.salaf.blogfa.com--------------------------------------------------------------------------------14. كشتار عزاداران امام موسى كاظم عليه‏السلام :كشتار عزاداران امام موسى كاظم عليه‏السلام

در 25 رجب 1426 مصادف با شهادت امام موسى كاظم عليه‏السلام وهّابيون با پخش غذاهاى مسموم در اطراف حرم آن إمام عليه‏السلام و نيز انجام انفجارهاى متعدد در كاظمين بين صفوف عزاداران امام موسى كاظم عليه‏السلام ، باعث شهادت 1500 نفر از شيعيان عزادار شدند. 15. جنايت‏هاى طالبان وهابى در افغانستان:

در اواخر سال 1372 شمسى گروهى وهّابى به نام طالبان در افغانستان وارد صحنه نبرد شدند كه از سوى عربستان و آمريكا حمايت مى‏شدند. در شهريور 1375 كابل را تصرّف كردند و به كشتار مسلمانان شيعى پرداختند. در 17 مرداد 1377 زنان و مردان و كودكان را از پشت بام‏ها به رگبار بستند و اهالى شهر مزار شريف را قتل عام كردند؛ سپس با هجوم به بيمارستان‏ها، بيماران شيعه را روى تخت‏ها به شهادت رساندند.

در سنگچارك و باميان و يروان و كاپيسا، شكم بانوان حامله شيعه را پاره مى‏كردند و جنين آنان را بيرون كشيده و سر مى‏بريدند(1). در عاشوراى 1267 شيعيان قندهار در حسينيه‏ها سرگرم عزادارى بودند كه ناگهان وهّابيان جنايتكار با اسلحه هجوم آوردند و عدّه فراوانى از شيعيان بى‏دفاع را به فجيع‏ترين وضع به قتل رساندند(2). 16. وهابيت و انفجار در اهواز:

در جريان دستگيرى عوامل بمب گذارى‏هاى پياپى سال 1384 در--------------------------------------------------------------------------------(1)www.salaf.blogfa.com

(2) محمد سلطان الواعظين، شب‏هاى پيشاور، ج 1، تحقيق: عبدالرضا درايتى، انتشارات دليل ما، چاپ اول، پايى. 1385، ص 346.

--------------------------------------------------------------------------------

اهواز، روشن شد كه از مجموع 46 دستگير شده، 44 نفر داراى عقايد وهّابيت هستند. براساس اطّلاعات موثق، اين عدّه از سوى اسرائيل، آمريكا و انگليس حمايت مى‏شدند و از عوامل وهّابيت در ايران بودند(1).

17. انفجار بزرگ در مسجد تاريخى براثا:

در عمليات انتحارى هجدهم فروردين 1385 در مسجد تاريخى براثاى بغداد، بيش از 69 نفر كشته و 130 نفر زخمى شدند(2).

انفجار حرم عسكريين:

22 فوريه 2006 (3/12/84)، انفجار 215 كيلوگرم مواد منفجره منجر به آسيب كلى مرقد امام هادى و امام حسن عسكرى عليهماالسلام شد.

13 ژوئن 1207، (23/3/1386)، انفجار مناره‏هاى عسكرين به دست وهّابيّان برگ ديگرى از جنايت وهّابيّت تكفيرى را رقم زد.

حدود ساعت 9 صبح بر اثر وقوع چندين انفجار مهيب، دو مناره حرم عسكريين منفجر و تخريب شد. در انفجار نخست گلدسته طلايى سمت چپ و در انفجار دوم گلدسته سمت راست اين حرم منفجر گرديد.

همچنين در اين اقدام تروريستى ، سقف سرداب غيبت حضرت ولى عصر(عج) نيز به كلى فرو ريخت(3). --------------------------------------------------------------------------------(1)www.aftabnews.ir

(2) روزنامه ايران، 19 فروردين 1385، صفحه بين الملل.

(3) ر.ك: خبرگزارى مهر 13/3/86؛ روزنامه كيهان، 24 خرداد 1386، 28 جمادى الأوّل 1428، 14 ژوئن 1207، سايت مجمع جهانى محبين اهل‏البيت 23 خرداد 1386. --------------------------------------------------------------------------------

پرسمان دانشجویی