شریعت ستیزی و تولید شریعت | کتابخانه مجازی الفبا

آیا عرفان‌های نوظهور به صورت مطلق با مناسک عبادی و شریعت، مخالفت دارند یا اینکه در مکاتب خود به انجام آموزه‌های عملی تاکید دارند؟

در عرفان­هاي جديد هر چند دين و مذهب و «شريعت» جايگاهي ندارد؛ اما از رفتارهاي دوگانه و شگفت‌آور اين عرفان­ها اين است که از يک طرف احکام عبادي و عبادات رايج در اديان را محکوم مي­کنند از طرف ديگر خود عبادت­هاي جديد و ويژه با آداب خاص به پيروان خود آموزش مي­دهند!!مثلاً در مکتب اکنکار شريعت کنار گذاشته مي­شود اما روزة روز جمعه لازم شمرده شده!! به اين صورت كه فرد در خانه بنشيند و از اجتماع كناره گيرد و ذهن خود را بر استاد زنده اك متمركز كند و فقط به فکر او باشد.[1] در مرام اشو مراقبه­هايي با آداب خاص و اوقات خاص تبليغ و توصيه مي­شود.[2] در عرفان­هاي جديد هر چند مسجد و حسينيه و معبد و کليسا را مردود اعلام کرده­اند اما در عوض هر کدام به طريقي مکاني مقدس ابداع کرده!! و به عنوان «مکان عبادت» و «معبد مقدس» جايگزين نموده­اند. اشو مکاني به نام «کمون بين‌المللي اشو» در پوناي هند پايه­گذاري کرد، ساي بابا کاخي دارد به نام «آشيانه صلح برين» که در اعياد همه اديان، مراسمي در آن برگزار مي­شود و اين مکان محل ملاقات و تشرف ساي بابا است که پيروان وي در آنجا وي را ديدار مي­کنند. پيروان مکتب اکنکار هرچند مکتب خود را جهاني اعلام کرده­اند و آن را فرامکاني مي‌دانند اما معبدي مقدس در يکي از شهرهاي آمريکا دارند و در آن هرساله سالروز تولد پال توئيچل (بنيان‌گذار اين مکتب که افسر نيروي دريايي امريکا بوده است) در آن تجمع مي­کنند. اين مکان مقدس به «معبد زرين اک» مشهور است.لازم به ياد آوري است که پاره­اي از فرقه­ها مانند صوفيان نيز «خانقاه» را به جاي مسجد برگزيده­اند!!در نگاه عرفان ساحري نه فقط نامي از دين به ميان نمي‏آيد بلکه حتي خدا در حوزه تونال قرار مي­گيرد نه حوزه ناوال. حوزه تونال­ همان بخشي از هستي است که ناشي از خيال‌پردازي­هاي ماست و بهره­اي از حقيقت ندارد. تونال در عرفان سرخ‌پوستي چنين توصيف مي‏شود: «خداوند بخشي از تونال ماست ـ تونال همه آن چيزهايي است که فکر مي­کنيم دنيا از آن چيزها تشکيل شده است از جمله خداوند».[3] دون خوان ترجيح مي­دهد ريشه نيروهاي عالم را موجودي نمادين به نام «عقاب» معرفي مي­کند اما اسمي از خدا نبرد. وي و شاگردش کاستاندا از اين که براي خدا در تأثير و تأثرات طبيعت سهمي قائل شوند به جد اجتناب مي‏کنند.در بسياري از عرفان­هاي جديد، به جاي «حيات اُخروي» که در همة اديان الهي بر آن تکيه شده مفهومي به نام «تناسخ» وارد شده است. تناسخ به معني وارد شدن روح فردي که مرده است در کاليد کودکي که تازه متولّد شده و يا در جسم و تن موجودات ديگر و حتّي در اشياء بي‌جان. البته هيچ دليل عقلي و روشني بر اثبات اين ايده اقامه نمي‏کنند و تنها به تجربيات افراد و گزارش روياها اکتفا مي‏شود.تناسخ ريشه در اديان هندي دارد و جالب اين که در تمامي اديان الهي مفهومي با عنوان رستاخيز و قيامت ـ که کاملاً با تناسخ ناساگار و غيرقابل جمع است ـ بيان گرديده است و روشن است که با پذيرش تناسخ، بهشت و جهنم و نظام حسابرسي اعمال فراموش مي‏شود و از آن جايي که بازخواستي در کار نخواهد بود، ارتکاب هر عملي ـ به اين علت که در زندگي‏هاي بعدي و ادوار حيات قابل جبران است ـ به دور از ذهن نخواهد بود.--------------------------------------------------------------------------------[1]. حکمت اک، ص 4 و ص 8و7.[2]. اشو، مراقبه هنر وجد و سرور وکتاب شهامت، بخش‏های آخر.[3] . قدرت سکوت، ص 13.

پرسمان دانشجویی