ازدواج در آیین هندو | کتابخانه مجازی الفبا

گرچه در مورد اعتقاد به سنت ازدواج و رسومات آن، نظرات گوناگونی در هند وجوددارد، اما نهاد ازدواج در میان تمامی هندوها و سایر ادیان از درجه اهمیت واحدیبرخوردار است و در همین ارتباط ازدواج در اکثر متون مذهبی هند به مثابه یک فریضهمذهبی آمده است.

متون مذهبی «وداها»، «حماسه ها»، «یورانا» و همچنین متون مذهبی «بودائیسم» و «جِینیسم» ازدواج را یک فریضه مذهبی قلمداد می کنند. ازدواج که در لغت هندو «ویواه»خوانده می شود، به عنوان یک وظیفه اساسی برای هر «هندو» محسوب می گردد. بر اساساعتقادات مذهب هندوئیسم، هر انسان بایستی پنج قربانی بزرگ انجام بدهد. انجام اینپنج قربانی تنها زمانی ممکن است که فرد ازدواج کرده باشد. بنابراین زن یا مرد تازمانی که ازدواج نکرده باشد نمی تواند این پنج فرض بزرگ را انجام دهد. زندگی مشترکیکه زن و مرد تشکیل می دهند در هندوئیسم، «گرهیاستا» خوانده می شود و پنج قربانیمذکور تقدیم به خالق هستی «براهما» خدایان هندو، اجداد، عناصر و همنوعانمی گردد.

بنابراین دختر و پسر هر دو، جایگاه خاصی در مذهب هندوئیسم دارند. هندوها برایتولد فرزند پسر، اهمیت ویژه ای قائل اند، زیرا معتقدند که تولد فرزند پسر منجر بهرستگاری یا آزادی می شود. بر اساس اعتقادات هندوئیسم، زنان خلق شده اند که وظیفهمادری را به عهده بگیرند و مردان آفریده شده اند که بتوانند پدر شوند. ازدواج درهندوئیسم از لحاظ نظری یکی از مراسم مذهبی چندگانه مبنی بر «اهدای بدن» یا «قربانیبدن» است که زن و مرد هندو بایستی در یک مقطع از زندگی شان آن را انجام دهند.

بر اساس اعتقادات مذهب هندوئیسم، باید دختر را به محض رسیدن به سن مناسب برایازدواج به خانه بخت فرستاد و اگر پدر و یا قیم دختری که به سن ازدواج رسیده، تا سهسال پس از این مقطع او را به خانه بخت نفرستد، گناه بزرگی مرتکب شده است و در همینحال اگر والدین، دختر را در این مدت به خانه بخت نفرستند، دختر آزاد است که زوج خودرا به دلخواه خود انتخاب کرده و با او ازدواج کند.

گرچه سن ازدواج در مناطق شهری هند رو به افزایش است، اما ازدواج کودکان و ازدواجدر سنین پایین تر هنوز هم در روستاهای هند مرسوم است. سنین ازدواج در هند از نوزاد 6ماهه شروع می شود و تا سنین بالا ادامه می یابد. هم اکنون در بسیاری از مناطقروستایی هند، نوزادان کوچک دختر و پسر را با برگزاری مراسم مذهبی همانند سایر مراسمازدواج به عقد یکدیگر در می آورند و سپس نوزاد دختر به خانه شوهرش یعنی منزل پدرپسر خواهد رفت و در حقیقت مابقی عمر را تا رسیدن به بلوغ جسمی و عقلی در آنجا خواهدگذراند. هدف این نوع ازدواج که بیشتر در ایالتهای راجستان و مناطق جنوبی هند رواجدارد، وابسته کردن دختر و پسر به زندگی مشترک از ابتدای دوران کودکی است.

سن ازدواج در میان گروهها و مذاهب مختلف در هند متفاوت است و این کشورپایین ترین معدل سنی ازدواج را چه در میان دختران و چه در میان پسران در جهان دارااست.

در میان طبقات مختلف مذهبی در هند، به ترتیب دختران «طبقه نجس» یا هاریجان،براهمان (طبقات روحانی هندو) کساتریا (طبقات رزمی)، مر و ویشا (طبقات کشاورز)پایین ترین سن ازدواج را دارند.

قانون اساسی هند در بخش ازدواج هندوها که در سال 1334 به تصویب رسید، حداقل سنازدواج برای زنان را 15 سال و برای مردان 18 سال تعیین کرده است، اما عملاً اینقانون در همه جا به اجرا در نمی آید.

بهترین و پسندیده ترین نوع ازدواج، هدیه کردن عروس به داماد است. هندوئیسم برایازدواج بین زوجین شرایطی قائل است. از جمله یک مرد هنگامی می تواند ازدواج نماید کهشرایط دوران تعلیم و مطالعه متون مذهبی هندو را پشت سر گذاشته باشد. مطالعه متونمذهبی بایستی طبق دستور انجام گیرد و در دوران مطالعه نیز، متعلم بایستی مسایلی راکه هندوئیسم تعیین کرده است رعایت نماید. متون مذهبی «ودا» متشکل از سه نسخه است ومتعلم بایستی حداقل یکی از آنان را مطالعه کند تا بتواند ازدواج کند. متون مذهبیهندو تأکید دارند که مرد و زن بایستی در دوران قبل از ازدواج از عزت نفس و اتکاء بهنفس برخوردار باشند. این متون همچنین تأکید می نمایند که مرد و زن نبایستی قبل ازازدواج رابطه جنسی داشته باشند. تا قبل از تصویب «قانون ازدواج هندوها» در سال 1334، از لحاظ اعتقادی، هر هندو می توانست تعداد زیادی زوجه اختیار نماید. تا اینزمان در طبقه تاجر، طبقه رزمنده و یا افراد ثروتمند و قدرتمند چندزوجه ای نیز دیدهمی شد. اما در میان طبقات روحانی و رهبران عمدتا یک زوجه ای مرسوم بود.خواستگاری

قرار گرفتن مرد به عنوان محور و همچنین وجود فشار ناشی از تهیه جهیزیه که ریشهدر فقر اقتصادی مردم هند دارد، عملاً موجب شده تا عموما خانواده ها خواستار داشتنپسر باشند. به طوری که بعضا تولد اولاد دختر را به عنوان نَحس یاد کرده و می کنند.این موضوع که به طور مستقیم بر نهاد خانواده نیز اثر گذاشته، موجب شده تا در جامعههند اصولاً برای مرد ارج بیشتری (در آئینهای مختلف) قائل شوند و به همین خاطر نیزبه هنگام ازدواج اصولاً خانواده دختر در تلاش برای پیدا کردن داماد مناسب باشد. درهمین راستا لازمه یافتن داماد مناسب و خوب، ارائه شرایط مناسب و خوب بوده و نهایتاانتخاب داماد با وضعیت طبقه، امکانات مالی و شرایط اجتماعی خانواده دختر رابطه پیداکرده است. به هر تقدیر پیشنهاد ازدواج در هندوها اصولاً از جانب خانواده دختر مطرحمی شود و پدر و مادر دختر، پس از انتخاب داماد به منزل او رفته و پیشنهاد را مطرحمی کنند. در این هنگام دختر و پسر هیچ نقشی در رد یا قبول ازدواج نداشته و حتی بعضاهمدیگر را تا قبل از مراسم ازدواج نیز نمی بینند.

بعد از حضور خانواده دختر در منزل پسر، پدر و مادر داماد به منزل عروس می روند ودر این رابطه مراسم مختلفی وجود دارد. در جنوب هند خانواده داماد پس از قبول عروسهمراه با یک دست لباس به منزل دختر رفته و نظر نهایی خود را اعلام می کنند. در شرقهند یعنی ایالت پنجاب، خانواده داماد با یک قطعه جواهر (گردنبند یا انگشتر) همراهبا لباس و با یک نوع ظرف نقره به منزل عروس می روند که به این رسم «سگاتی» نیز گفتهمی شود.

در هر حال حضور خانواده پسر در محل خانواده دختر در حقیقت قبول دختر به عنوانعروس است. در این نشست پیرامون جهیزیه «دوری» و برنامه عروسی گفتگو می شود. در شهر «ساورات» ایالت بیهار در شرق هند، پسرها به قیمت خوبی در یک نمایشگاه به فروشمی رسند و خریداران آنها والدین دختران دم بخت هستند. در این شهر از 600 سال پیشتاکنون پسرها همراه با بزرگان خانواده خود در یک باغ انبه جمع می شوند و خانوادهدختران دم بخت، داماد خود را انتخاب می کنند. این کار به خانواده دختر حق انتخاب رامی دهد ولی موضوع پس از توافق طرفین در مورد مبلغی که خانواده دختر باید بپردازدقطعی می شود. خانواده دختر چند داماد را انتخاب کرده و پس از بحث مفصل در بارهپیشینه خانوادگی، سوابق تحصیلی و سایر داراییهای پسر و بالاخره تعیین میزان جهیزیه،مسأله ازدواج نهایی می شود. دامادها به قیمتهایی از 3 تا 300 هزار روپیه به فروشمی رسند که قیمت بر اساس شغل آنان تفاوت می کند. بهای دامادهای کارگر روزمزد از 3 تا 5 هزار روپیه،پاسبان 5 تا 8 روپیه، کارمند بانک از 10 تا 16 هزار روپیه و افسر پلیس از 16 تا 30هزار روپیه و یک موتورسیکلت برای داماد است. همچنین دامادهایی که کارمند دولتایالتی باشند از 16 تا 50 هزار روپیه، معاون رئیس پلیس 30 تا 60 هزار روپیه بهاضافه یک خودرو، کارکنان خدمت اداری هند، بااعتبارترین شغل در هند، از 150 تا 300هزار روپیه به اضافه یک دستگاه اتومبیل برای داماد، یکی برای پدر وی و یکی هم برایفردی که دو خانواده را به هم معرفی کرده به فروش می رسد. بهای دامادهایی که استاددانشگاه باشند، از 15 تا 30 هزار دلار، کارگران شاغل در بمبئی، دهلی و سایر شهرهایبزرگ هند 15 تا 45 هزار دلار و روزنامه نگاران در ایالتها از 6 تا 15 هزار وروزنامه نگاران در شهرهای بزرگ 15 هزار دلار به اضافه یک خودرو تعیین شده است. درایالت بیهار از زمانی که دختر در خانواده متولد می شود والدین به جمع آوری پول برایازدواج وی می پردازند و خانواده ای که صاحب چند دختر شود خود را بدشانسترین خانوادهمی داند. به همین دلیل کشتن جنین دختر یک پدیده عمومی در این منطقه است.مراسم عروسی در هند

مراسم مذهبی، بخش عمده ای از نظام ازدواج در هندوستان را تشکیل می دهد. متونمذهبی در رابطه با ازدواج می گویند که عروس به وسیله پدر و یا ولی خود به داماد «سپرده» می شود، بنابراین از داماد دعوت می شود که برای بردن عروس به محل عروسیمراجعت کند. مراسم عروسی با توجه به مذهب، طبقه، فرقه، درآمد و موقعیت اجتماعیافراد، متفاوت است. در مجموع، مراسم مذهبی ازدواج عبارت است از مراسم نامزدی، تعیینیک روز خوش یمن با تعیین ساعت و دقیقه برگزاری جشن عروسی که به آن مراسم استقبال ازداماد توسط خانواده عروس گفته می شود، تقدیم حلقه گل متقابل توسط عروس و داماد،تحویل عروس به داماد، قرار دادن دست عروس در دست داماد و چرخیدن هر دو با یکدیگر هفت مرتبه به دور آتش مقدس که برای همین منظور در محل برگزاریجشن عروسی بر پا شده است.

همراه با چرخش عروس و داماد به دور آتش، روحانی هندو که در محل حاضر است، شروعبه خواندن اوراد و سرودهای مذهبی از «ودا»، «گریاسوتورا» و «سازیتیس» می کند و درهمین هنگام از روغن مخصوص که در دست دارد، به داخل آتش می ریزد.

اما طبقات پایین هندو مجاز نیستند که در هنگام ازدواج از اوراد و «ودا» استفادهکنند. به همین دلیل آنها از اوراد «مانترا» که در متون «یورانا» موجود است، استفادهمی کنند. این مراسم بین 3 تا 6 ساعت طول می کشد و عروس و داماد باید تا 12 ساعت غذانخورند. مراسم عروسی عموما در محلهای عمومی با برپایی سالنی که از پارچه و چوب بهشکل چادرهای زیبای سرپوشیده ای تزئین شده است، برگزار می شود.

مراسم عروسی بر مبنای امکانات مالی عروس و طبقه اجتماعی وی متفاوت است و ازحداقل یعنی با ساده ترین امکانات ممکن که کمتر از 1000 روپیه (10000 تومان) شروعمی شود. امروزه در هند عنوان «سپتابادی» (چرخیدن هفت مرتبه به دور آتش) که رسممشترک هندوها است، شامل ازدواجهایی است که احتیاج به هیچ گونه تشریفات و مراسمیندارد. بسیاری از ازدواجها به وسیله بخشنامه قانونی مربوط به ازدواج سال 1333 دولتانجام می شد. البته قابل توجه است که نشأت گرفتن این قانون، از کتابهای هندو وسنتهای قدیمی است که با اصلاحاتی از طرف دولت به صورت قانون درآمده است. در حقیقتمی توان گفت که قانون ازدواج «برهما سماج» در سال 1251 که در تمام ایالتهای هند بهجز جامو و کشمیر اجرا می شد، طلایه دار تصویب قانون سال 1333 می باشد. علت مهم واساسی که این قانون را متمایز ساخته بود، تصریح کردن به اصل داشتن یک زن برای مردانبود. با این وجود حتی پس از گذشت 36 سال از تاریخ تصویب و اجرای این قانون، به زحمتمی توان گفت که قانون یک زن داشتن به طور کامل در جامعه هند پیاده می شود. در اینارتباط زنان هندی رنج زیادی را تحمل می کنند و ترجیح می دهند که در مقابل زن گرفتنمجدد مردان سکوت اختیار کنند و در انظار عمومی در دادگاه حاضر نشوند. آنها خوبمی دانند که حتی در حال حاضر عملکرد دادگاهها در برابر خط مشی قانون ازدواج سال 1333به صورت معکوس، علیه خود زنان می باشد. دادگاهها برای ازدواج دوم مردان دلیل ومدرک طلب می کنند. در حالی که اغلب اوقات دلیل و مدرکی در دست نیست. در زمان قدیم،ازدواجها در جامعه هند به عنوان اجرای یک آیین مذهبی که زن و مرد را پیوند می داد واین پیوند حتی تا زمان مرگ و بعد از آن نیز تفکیک ناپذیر بود، محسوب می شد. اینموضوع توسط قوانین و حقوقی که برای حمایت از زنان وضع شده و در آن از طلاق به عنوانعاملی در جهت از هم پاشیدگی وحدت بین زن و مرد نامبرده شده از بین رفت. با این وجودتصریح قانون ازدواج هند و در مورد برابری زن و مرد در موضوع طلاق به عنوان یک اقدامقانونی در جهت برقراری تساوی بین زن و مرد محسوب می شد.جهیزیه(دوری) در هند

جهیزیه در ابتدا هدایا و پیشکشهایی بود که به دختران در زمان ترک خانه پدری و ورود به خانه همسر اهدا می شد ولی متأسفانه امروزه تبدیلبه امری مزاحم و ناهنجار شده است که بازتاب آن دخترکشی و سقط جنین، خودکشی، سوزاندنعروس و موارد دیگری که باعث هتک حرمت دختران هندی است، می باشد. مسأله جهیزیه درمیان کاستهای مختلف و شهرها و روستاها به صورت یک مشکل اجتماعی جدی مطرح است کهقوانین ازدواج پسر و دختر با کاست خود یا بالاتر و پایین تر مورد سوءاستفاده واقعشده است این قوانین انتخاب همسر را محدود می کند؛ مضافا به اینکه پسر به صورت یکهدف باارزش تری نسبت به دختر در این جوامع تجلی می کند و عامل اصلی در این میانجهیزیه است یعنی دادن اجناس و کالاهای مادی و پول نقد و طلا به خانواده پسر در زمانعقد ازدواج و حتی در مناسبتهای مختلف بعد از ازدواج هم ادامه دارد و در بعضی جوامعتا آخر عمر.

متأسفانه آمار سقط جنین زنان باردار بعد از سونوگرافی و خودکشی و خودسوزی دخترانهندی بسیار بالا است. حتی در شهرهای بزرگی مانند دهلی به طور متوسط در هر 24 ساعتیک عروس از خودسوزی جان می سپارد، در اکثر این حوادث ناگوار، عامل اصلی جهیزیهمی باشد.

در عصری که هند به پیشرفتهای اقتصادی بی سابقه ای دست یافته، گزارشات روزافزونیاز شکنجه و سوزاندن عروسان هندی به خاطر جهیزیه به دست می رسد. افزایش این عمل بهواسطه ظهور عصر جدیدی از مصرف گرایی که با سنن قرون وسطایی تداخل پیدا کرده، ابعادجدیدی یافته است. مقامات هندی می گویند: تمام خانواده ها صرف نظر از زمینه مذهبی، اجتماعی و اقتصادی شان، به طور فزاینده ای جهیزیه بیشتری را طلبمی کنند تا از فقر بگریزند، ثروتی بیندوزند، تا لوازم مدرنی را که هر روز تبلیغش رادر تلویزیون می بینند، به چنگ بیاورند. در جریان شتاب جامعه به سمت مدرنیزه شدنتقاضای جهیزیه، راهی شده است تا سالیان سال بعد از ازدواج، همچنان پول و کالا ازخانواده عروس اخذ شود و اگر خانواده عروس قادر به این کار نباشد عروس در معرضگرفتاری ضرب و جرح و حتی قتل قرار می گیرد.

جهیزیه شاید بزرگترین عامل فشاری باشد که ستم کشیدگی زنان در هند و سایر نقاطشبه قاره را تشدید می کند. این سنت که در آغاز به منظور کمک به زندگی دختران کهوارث خانواده محسوب نمی شدند بنا نهاده شد، اینک به عامل ورشکستگی خانواده ها وستم کشیدگی زنان بدل شده است. از لحظه ای که یک دختر به دنیا می آید، خانواده اشمی دانند که سالها و حتی نسلها باید بهای ازدواج و جهیزیه اش را بپردازند. و همینعمل موجب قتل نوزادان دختر و سقط جنین دختر می شود. اگر دختر زنده بماند،خانواده اش با اعتقاد به اینکه جز خرج برایشان فایده ای ندارد و باید روزی او راتحویل خانواده شوهر بدهند با او مثل یک سربار رفتار می کنند و نسبت به برادرانشغذای کمتری به او می دهند و توجهی به سلامتش ندارند. بعد هم خانواده داماد فکرمی کنند به خاطر اینکه بار اضافی ورود یک زن به خانواده شان را پذیرفته اند، بایدپول کلانی به آنها داده شود.

رسم جهیزیه در هند بدین قرار است که خانواده داماد بر اساس موقعیت اجتماعی،وابستگی طبقاتی، و موقعیت اقتصادی و تحصیلی خود از خانواده دختر تقاضاهایی مبنی بردریافت وسایل زندگی می کند. خانواده عروس بایستی در هنگام نامزدی با این تقاضا موافقت کنند. مقدار جهیزیه قبل از ازدواجبین طرفین توافق می شود. این جهیزیه شامل طلا، ماشین، وسایل الکترونیکی، وسایلزندگی، فرش، مسکن و پول نقد است و میزان آن بستگی به وضعیت خانواده عروس از لحاظطبقه و امکانات مالی دارد. هم اکنون خانواده های عروس در مورد یک وسیله نقلیه ازدوچرخه تا ماشین آخرین مدل خارجی و در مورد مسکن نیز از منازل اجاره ای تا منازلویلایی در اروپا به داماد هدیه می کنند و این دو مسأله بسیار حائز اهمیت است. ازآنجا که اکثر جامعه هند در فقر به سر می برند، بسیاری از دختران جوانی که والدینخویش را در موقعیت ناگواری می بینند، به منظور رها کردن والدین خویش از مشکلاتاقتصادی یا دست به خودکشی می زنند و یا راهی مراکز فحشاء می شوند. در بسیاری ازموارد، پس از اینکه زوجین تشکیل خانواده می دهند، خانواده عروس موفق نمی شود بهخاطر مشکلات اقتصادی، به وعده های خود در مورد تهیه جهیزیه عمل کند. در نتیجهخانواده داماد اذیت و آزار عروس را شروع می کند و بدین طریق سعی می کند که خانوادهعروس را تحت فشار قرار دهد تا به وعده های خود عمل کند.

در این راستا بسیاری از نوعروسان تحت فشارهای روحی و اذیت و آزار جسمی قرارمی گیرند، و در برخی از مواقع نیز خانواده داماد اقدام به سوزاندن عروس می کنند.عروس سوزی در سالهای اخیر نیز، قربانیان بسیاری داشته است. شاید بتوان ادعا کرد کهروزی نمی گذرد که عروس سوزی در هند اتفاق نیافتد، اما تمامی آنها در روزنامه هاگزارش نمی شود. مردم شاهد انعکاس تعداد زیادی از آنها در روزنامه ها هستند، اماتعداد قربانیان این جنایت هولناک بیش از آن است که در روزنامه ها منعکس می شود.آمار منتشره در همین رابطه حاکی است که تنها طی سال 1369 حدود 1000 دختر در شهردهلی در همین رابطه دست به خودکشی زده اند.

در مورد جهیزیه نیز همانند مراسم عروسی سطح خانواده میزان جهیزیه را تعیینمی کند و تعداد آن از حداقل شروع می شود. در این مورد نیز، به ذکر نمونه ایمی پردازیم. حدود هشت سال پیش دختر مهاراجه جیپور در ایالت راجستان واقع در غرب هند ازدواج کرد و پدرش علاوه بر کلیه وسایل زندگی، وسیلهنقلیه، منازل و زمینهای متعدد، 190 کیلو نیز طلا به وی داد. دولت هند بعدها میزانموجودی طلای مهاراجه مزبور را 2961 کیلوگرم اعلام داشت!

در حقیقت جهیزیه، امروزه به عنوان یک هدیه برای ابراز محبت و عشق نیست بلکه حقیاست برای خانواده پسر در قبال بزرگ کردن پسر و کسب تحصیلات به اضافه مخارج ازدواج وکالاها و وسایل زندگی.

هیولای مرگ ناشی از جهیزیه در ایالات مختلف هند آثار وحشتناک خود را نمایان کردهاست. طی یک دوره یک سال و نیم اخیر تنها در یک بخش ایالت «آندراپرادش» بیش از 200مورد مرگ همسر توسط خویشاوندان و یا خود شوهر گزارش شده است که دلیل، آن عدمتوانایی زنان در پرداخت جهیزیه کافی بوده است. به آتش کشیدن زن هنوز یک روش متداول برای خلاصییافتن از دست همسرانی است که به همراه خود جهیزیه کافی به خانه شوهر نمی آورند وشوهرانی که نمی خواهند دستشان به خون آغشته شود چنان زندگی را به همسر خود تنگمی کنند تا او خودش دست به خودکشی بزند.ازدواج و رسوم بعد از آن

تشکیل خانواده که اصولاً از ارکان هر جامعه ای محسوب می شود. بر مبنای شرایطاجتماعی، اقتصادی، جغرافیایی آن دارای رسوم مختلف است و به ویژه مشکلات ناشی از آنو گذر ایام، عملاً به وجودآورنده رسوم متفاوت می شود. در این راستا کشور هند به دلیل تنوع قومیت با فرهنگ و رسوم رابطه نزدیک دارد و پس از تشکیلخانواده دارای رسوم متفاوتی است که به طور گذرا چند نمونه از آن را از نظرمی گذرانیم.رسم ساتی

«ساتی» واژه ای است سانسکریت که به معنای «همراه» و «رفیق» می آید. بر اساس اینرسم اگر شوهر زن جوانی بمیرد، زن جوان بایستی خود را زنده زنده در آتش بیاندازد کهجنازه شوهرش در آن، در حال سوختن است. این رسم که ریشه در عقیده هندویی دارد، اشعارمی دارد که زن با قربانی کردن خود در هنگام سوختن جنازه شوهرش باعث می شود که شوهرشرا از آتش جهنم نجات بدهد. با گذشت زمان این رسم نه تنها فراگیر، بلکه به صورت کمالمطلوب خانمها درآمده است. با درگذشت شوهر، بیوه وی خود را در آتش وی می سوزاند و یااگر او را دفن می کردند، بیوه وی نیز زنده زنده همراه وی مدفون می شد. یکی ازاصلاح طلبان مشهور هندی به نام «راجام موهان روی» در اوایل قرن نوزده میلادی مبارزهخود را علیه رسم ساتی آغاز نمود. در نتیجه تلاشهای وی حاکم انگلیسی وقت هندوستان بهنام «لرد ویلیام بنیک» قانون ممنوعیت ساتی را در سال 1271 تصویب کرد. بر اساس اینقانون سوزاندن بیوه شوهر متوفی و یا زنده مدفون کردن وی جرم تلقی می شود و قابل تعقیباست.

بر اساس این قانون در صورتی که شخص متوفی تحت تأثیر تزریق دارو نتواند شخصاتصمیم بگیرد، کسانی که به وی دارو تزریق کرده اند، با عنوان قاتل قابل تعقیب هستند.همچنین هر گونه تعاون و همکاری در اجرای رسم ساتی، به مثابه قتل محسوب می گردد.

با تصویب قانون ممنوعیت ساتی در سال 1361 گرچه بیوه های هند از بلای زنده سوختننجات پیدا کردند، اما آنجا که تعلمات «دین هندو» ازدواج مجدد زنان بود، بسیاری ازبیوه های هند مجبور بودند که زندگی فلاکت باری را تا آخر عمر ادامه دهند. بسیاری ازبیوه زنان بر این عقیده بودند که حداقل با سوزاندن خود از مشکلات بسیاری رهامی شوند، اما زندگی بدون شوهر تا پایان عمر برای آنان مصیبت بزرگتری به حسابمی آید.

در این راستا بود که «اشیوان چاندویدیاساکا» مبارزه خود را برای تصویب قانونازدواج مجدد زنان آغاز نمود. نهایتا در سال 1235 قانون خود را به تصویب رساند. بهتدریج رسم ساتی در میان هندوها کم رنگ گردید. اما صد سال پس از سال 1336 دوباره یکبیوه جوان 22 ساله در شهر «گوالیور» اقدام به خودسوزی همراه با سوختن جنازه شوهرشکرد. حتی در سال 1366 زن جوان 22 ساله ای پس از درگذشت شوهرش در ایالت «راجستان» اقدام به ساتی کرد. هنگامی که روپ، خود را در آتش جنازه شوهرش می انداخت، چندینهزار نفر از جمعیت در برگزاری ساتی حاضر بودند.

هندوها بر این عقیده اند که به مجرد اینکه زنی اقدام به «ساتی» نمود تبدیل به «الهه ساتی» می شود. سپس در محل خودسوزی وی معبدی به نام «الهه ساتی» ساخته می شودو با قرار دادن مجسمه ای از او به عبادت وی می پردازند.رسم چند شوهری

گرچه رسم چندشوهری کمتر از چند زوجه ای در هندوستان مرسوم است، اما به هر حال دربعضی از نقاط این کشور مشاهده می شود. این رسم در میان طبقات «تودا» و «کوتا» ازمنطقه «نیلگریز» و طبقه «خاسا» از منطقه «جونان باور» و (اطراف شهر در ادون) و دربعضی دیگر از نقاط شمال هند رواج دارد.

رسم چندشوهری به دو گونه مختلف است:

الف نوع اول «برادری» خوانده می شود که تمامی شوهرهای یک زن برادر هستند.

در این نوع از رسم چندشوهری، برادر ارشد نسبت به دیگر برادران از حقوق بیشتری دررابطه با زن برخوردار است. در میان طبقه «تودا» برادر ارشد با دختر ازدواج می کند،اما دیگر برادران نیز به او دسترسی دارند. فرزندانی که در این خانواده به دنیامی آیند، متعلق به برادر بزرگ هستند. این رسم هم اکنون در منطقه و ایالت «هاریانا» رواج دارد.

ب در رسم چندشوهری نوع دوم، شوهران یک زن با یکدیگر رابطه خویشاوندی ندارند.به این نوع ازدواج، چند شوهری متفرق، گفته می شود. این نوع ازدواج در میان طبقه «نیار» در ایالت «کرالا» مرسوم بوده است.

ازدواج مرد با زن برادر متوفی خود در صورتی که دارای فرزند ذکور باشد. در ایننوع ازدواج در صورت مرگ شخصی که دارای فرزند ذکور است، برادر کوچک وی بایستی بابیوه وی ازدواج کند. بر اساس این رسم برادر بزرگ فرد متوفی، حق ندارد که با بیوهبرادر خود ازدواج نماید. این رسم در حال حاضر در میان طبقات «جات» «کجرات» و تعدادزیادی از دیگر طبقات ایالات «اتارپرادش» و طبقه «کاراگوز» در منطقه «میسور» رواجدارد.ازدواج خواهرانه

در این نوع ازدواج در صورت مرگ زن، شوهر با خواهرزن خود ازدواج می کند. این ازدواج در بخشهایی از ایالت «هاریانا» رواج دارد.

پرسمان دانشجویی